ΕΙΝΑΙ πολύ εύκολο να χανόμαστε στις δαιδαλώδεις συζητήσεις των
πολιτικών μας, που βολεύονται όταν μας κάνουν να νομίζουμε ότι τα πάντα
περιστρέφονται γύρω από τις κομματικές τους διαφορές. Αυτό όμως που
συμβαίνει σήμερα δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα, αυτά που μπορούσαμε
να προσπεράσουμε με λίγους πολιτικούς καβγάδες, κυρίως τηλεοπτικούς, που
ανταγωνίζονταν επάξια τα άλλα ριάλιτι σόου. Περάσαμε πολλά τέτοια τα
τελευταία χρόνια, τα περισσότερα με πλεονάσματα ανεξήγητων
παραλογισμών, οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν να μας κάνουν τίποτε
περισσότερο εκτός από το να διαταράσσουν την ηρεμία και την κοινωνική
ισορροπία μας, που ούτως ή άλλως την έχουμε απωλέσει προ πολλού. Σήμερα
όμως, δεν είναι τόσο απλές οι υποθέσεις μας. Σήμερα κινδυνεύουμε να
χάσουμε τα πάντα. Στην οικονομία, όσα έκτισαν οι προηγούμενοι από εμάς,
αυτοί που ανέλαβαν το βάρος να φέρουν τον τόπο σε ισορροπία και
ευημερία μετά από την καταστροφή του 1974 και μας παρέδωσαν ισχυρή
οικονομία την οποία ξένοι και μη ονόμαζαν «κυπριακό θαύμα».
Κινδυνεύουμε να χάσουμε και εθνική κυριαρχία, όπως ακριβώς είδαμε να
συμβαίνει στην Ελλάδα.
Απλώς θυμίζω τι συνέβη όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να κάνει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός για τα μνημόνια… Τον κάλεσαν άρον-άρον στις Βρυξέλλες, συναντήθηκε με τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και την Τρόικα κι επέστρεψε στην Αθήνα ξεχνώντας το δημοψήφισμα μέσα σ’ ένα βράδυ.
Απλώς θυμίζω τι συνέβη όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να κάνει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός για τα μνημόνια… Τον κάλεσαν άρον-άρον στις Βρυξέλλες, συναντήθηκε με τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και την Τρόικα κι επέστρεψε στην Αθήνα ξεχνώντας το δημοψήφισμα μέσα σ’ ένα βράδυ.









Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μία Σύνοδος Κορυφής έληξε χωρίς να
έχει τη «σφραγίδα» της κ. Μέρκελ. Ο Νότος, με ηγέτη τον Ολάντ και μεγάλο
«αρχιτέκτονα» τον Μάριο Μόντι, επέβαλαν την ανάγκη να συνδυαστεί «το
μακροπρόθεσμο με το βραχυπρόθεσμο», δηλαδή η ευρύτερη στρατηγική της
ευρωπαϊκής ενοποίησης που προβάλλει η Γερμανία, χωρίς όμως να
αποφεύγεται μία «άμεση απάντηση» στη μεγάλη τραπεζική κρίση και στις
δυσκολίες χρηματοδότησης κρατών-μελών της Ευρωζώνης λόγω απαγορευτικών
επιτοκίων, ώστε να αποφευχθεί η «επέκταση της φωτιάς» στον Νότο.















Το μοιραίο επήλθε: Η κυπριακή κυβέρνηση υπέβαλε προχθές στην ΕΕ
επισήμως αίτημα να υπαχθεί η Κύπρος σε καθεστώς Μνημονίου!
Παρακολουθώντας, αν και εκ του μακρόθεν, τον δημόσιο διάλογο στη
Λευκωσία περί της υπαγωγής ή όχι σε καθεστώς Μνημονίου, έχουμε
σχηματίσει την άποψη ότι η κυπριακή πολιτική, οικονομική και πνευματική
ηγεσία δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο ολέθριες θα είναι οι συνέπειες για
την πολύπαθη Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι προφανές ότι οι Κύπριοι, με
ασυγχώρητη επιπολαιότητα, δεν άντλησαν μαθήματα από τα δεινά που
υφίσταται η Ελλάδα λόγω του Μνημονίου.



