Ελλάδα - Ονειρεύονται να βάλουν στολή!

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

«Καλύτερα άνεργος παρά μπάτσος» προειδοποιεί χρόνια τώρα εκείνος ο τοίχος στα Εξάρχεια. Μάλλον χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση, όπως συνάγεται από το αυξημένο ενδιαφέρον των φετινών υποψηφίων για τις αστυνομικές σχολές. Οπου και αποδεικνύεται πως η νεότης, προκειμένου να αποφύγει το ταμείο ανεργίας, επιλέγει τη σταδιοδρομία του ένστολου φύλακα της δημόσιας τάξης. Κι ας ξέρουν τα παιδιά πως οι μισθοί είναι χαμηλοί, κι ας ξέρουν πως έχουν να φάνε μολότοφ με την ψυχή τους, κι ας ξέρουν πως θα τους φωνάζουν «γουρούνια» και «δολοφόνους» οι συνομήλικοι της απέναντι πλευράς. Ισως γιατί τα παιδιά έχουν προβλέψει πως η ελληνική κοινωνία στα επόμενα χρόνια, εκτός από γιατρούς και δικηγόρους, θα χρειάζεται όλο και περισσότερους αστυνομικούς για να σταθεί στα πόδια της. Η Αστυνομία είναι το ύστατο καταφύγιο του ελληνικού Δημοσίου και το εκπαιδευτικό σύστημα, ως τροφοδότης του έμψυχου υλικού του, αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά άκρως λειτουργικό. Τι να τους κάνεις τους μηχανικούς όταν δεν έχεις φράγκο, ενώ από αστυνομικούς, ε, όλο και κάποιος θα μπει για να διαρρήξει το διαμέρισμά σου, οπότε και κάποιος πρέπει να απαντήσει στο τηλέφωνο, στο Τμήμα, όταν θα τον χρειαστείς.

Ομως, μετά τα πρώτα, αντικειμενικά που λένε, συμπεράσματα αρχίζουν και φυτρώνουν εκείνα τα ζιζάνια, οι δεύτερες σκέψεις. Εξαιτίας της κρίσης και λόγω της οικονομικής ανασφάλειας, λέει, παρατηρήθηκε η αύξηση του ενδιαφέροντος για το πηλήκιο και το εθνόσημο στο μανίκι. Μήπως όμως η κρίση, και η οικονομική ανασφάλεια, εκτός των άλλων απογύμνωσε και το εκπαιδευτικό μας σύστημα και από τα τελευταία του προσχήματα; Και απέδειξε πως όλη αυτή η σαδομαζοχιστική τελετουργία με τα ελλειμματικά σχολεία και τα γεμάτα φροντιστήρια, με τις εξετάσεις, τα μόρια και τις ευκολίες πληρωμής στη βάση του δέκα το μόνο που καταφέρνει είναι να σκοτώνει εν τω γεννάσθαι κάθε δημιουργική ικμάδα που μπορεί ακόμη να ξεπηδήσει στην κοινωνική μας λασπουριά; Διότι τι στην ευχή μπορεί να ελπίζει μια κοινωνία, σε ποια ανάπτυξη, σε ποιο αύριο και σε ποιο μεθαύριο, όταν ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας της ονειρεύεται να βάλει τη στολή του αστυνομικού απλώς για να έχει εξασφαλισμένο έναν μισθό; Ή να διαλέγει τι θα σπουδάσει ανάλογα με την απόσταση που χωρίζει τον τόπο των σπουδών του από το σπίτι του; Τι σόι «σπουδές» είναι αυτές και σε ποια μόρφωση, σε ποια καλλιέργεια προσβλέπουν; Και πόσο πιο καθαρά μπορούν να μας πουν τα παιδιά πως το τελευταίο που τους ενδιαφέρει όταν μπουν στο πανεπιστήμιο είναι η γνώση; Η ήττα αυτή είναι μεγαλύτερη κι από την οικονομική μας πανωλεθρία και θα την πληρώνουμε για πολύ περισσότερα χρόνια από όσα θα χρειαστούμε για να εξοφλήσουμε το χρέος μας. Και οι ευθύνες της διαχέονται παντού, από τους γονείς και τους δασκάλους ώς τους πολιτικούς ταγούς που τα κατάφεραν, έπειτα από ογδόντα εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, να αποψιλώσουν την ελληνική κοινωνία από κάθε παιδεία. 

 

 

Πηγή: www.tanea.gr

Δημοσιεύτηκε στις 29/08/2012