Κύπρος - Απογοήτευση και ανησυχία...Πάλι βαδίζουμε στα τυφλά;

Υπάρχει σχέδιο, τελικά;

Άριστος Μιχαηλίδης

Αν ήταν τυχαία όλα αυτά θα μπορούσε να ήταν και πιο υποφερτά. Αλλά, δεν είναι. Πρέπει να υπάρχει σχέδιο. Αν δεν υπάρχει, πρέπει να πιστέψουμε ότι συμβαίνουν όσα συμβαίνουν σήμερα στην Κύπρο, απλώς επειδή είμαστε ανίκανοι. Από την άλλη, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι παρασυρθήκαμε κι εμείς από το σύνδρομο της συνωμοσιολογίας, ότι δηλαδή υπάρχουν συνωμοτικά σχέδια εναντίον μας, που εξυφαίνονταν από ξένα κέντρα.

Ό,τι και να συμβαίνει όμως, υπάρχει μια αλήθεια, που την βλέπουμε συνεχώς γύρω μας, τη ζούμε στην καθημερινότητά μας και οδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Ότι εργαζόμαστε όλοι, λαός και ηγεσία, ως να το έχουμε πάρει απόφαση πως πράγματι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι «εκλιπούσα», όπως θέλει να την χαρακτηρίζει η τουρκική ηγεσία. Και όχι μόνο με τις εξελίξεις στο Κυπριακό όπου τα τελευταία χρόνια με συμφωνίες και «διαπραγματευτικά κεκτημένα» έχουμε πετύχει τελειωτικά χτυπήματα στην υπόσταση του κυπριακού κράτους, μέχρι που το φέραμε να κρέμεται από μια κλωστή πριν μετατραπεί επίσημα και τελεσίδικα σε «συνιστών κρατίδιο».

Αν ήταν μόνο αυτό, θα μιλούσαμε πράγματι, μόνο για την ανικανότητα ή τον αυτοεγκλωβισμό της πολιτικής ηγεσίας. Όμως μήπως εντάσσονται σε αυτή την πορεία προς το «συνιστών κρατίδιο» και όσα συμβαίνουν, για παράδειγμα, στην οικονομία και σε όλους τους κρατικούς θεσμούς; Η ατιμωρησία του οικονομικού εγκλήματος οδηγεί τους πολίτες στην απογοήτευση και στην απαξίωση του κράτους πλέον, όχι μόνο της πολιτικής ή της δημοσιογραφίας ή της εισαγγελίας, αλλά του κυπριακού κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως οι διορισμοί - βολέματα συγκεκριμένων ανθρώπων, που γίνονται σαν να είναι σκόπιμο να προκαλούν την κοινή γνώμη. Η απογοήτευση και η ανησυχία από τις καθυστερήσεις στο φυσικό αέριο, η απογοήτευση από τα κόμματα, η διάψευση προσδοκιών για τους ξένους επενδυτές, που πάνε κι έρχονται και δεν επενδύουν ποτέ, οι ατυχείς υποσχέσεις για την επανεκκίνηση που κατάντησε ανέκδοτο. Μαζί και οι συνωμοσίες στην Τράπεζα Κύπρου, που απειλεί να συμπαρασύρει όλη την οικονομία και κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Όλα στοιβαγμένα στις πλάτες ανέργων, μισθωτών που δεν τα βγάζουν πέρα, επιχειρηματιών που βάζουν λουκέτο, φορολογούμενων που νιώθουν να τους κλέβουν… Μήπως, λοιπόν, αυτό είναι το σχέδιο; Να μας κάνουν να απηυδήσουμε τόσο πολύ για να μην μας μείνει σθένος να υπερασπιστούμε το κράτος μας, αφού αυτό δεν μας υπερασπίζεται; Να πούμε κι εμείς «εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία και να την αφήσουμε να καταρρεύσει για να γεννηθεί στη θέση της το «συνιστών κρατίδιο», που όπως μεθοδευμένα (και συνωμοτικά;) μας λένε αυτοί που «ξέρουν», πως όταν φτάσουμε εκεί θα πέσει χρήμα με ουρά και θα γίνουμε όλοι πλούσιοι; Υπόδουλοι, αλλά πλούσιοι υπόδουλοι;

Αν υπάρχει σχέδιο, όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το εφαρμόζουν οι πολιτικοί μας ηγέτες κι αν θα το πούμε συνωμοσία, οι ηγέτες μας είναι οι συνωμότες. Διαφορετικά, δεν θα έκαναν τίποτε άλλο, μα τίποτε, παρά να προσπαθούν να στηρίξουν το κυπριακό κράτος, τους θεσμούς του και τους πολίτες του. Το στηρίζουν; Πώς; Διαλύοντας τα πάντα; Απογοητεύοντας τους πάντες;

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 05/07/2014