Κύπρος : Μια κοινωνία υπό παράλυση με μετριότητες να επιπλέουν

Κώστας Βενιζέλος

Μιζέρια και αποδοχή

Ένα μόνιμο σκηνικό για τη χώρα, όπως τα έπιπλα αντίκες, είναι οι έρευνες επί ερευνών, μονομελείς και διευρυμένες επιτροπές διερεύνησης, εκπρόθεσμες παραιτήσεις, εμμονές στην καρέκλα και στο χρήμα, μεγάλα και μικρά τζάκια που κυβερνούν εξ αποστάσεως τη χώρα. Όλα αυτά, όπως και άλλα, σκεπάζουν την ουσία που είναι η κρίση. Μια κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική, θεσμική, πολιτισμική. Σκοπίμως συντηρούνται δυσλειτουργικοί θεσμοί, που εξυπηρετούν πρόσωπα και ελίτ και ποτέ την αποστολή ή τους «όρους εντολής τους» που έχουν από την κοινωνία. Η δυσλειτουργία σημαίνει και πολλά «ανοικτά παράθυρα» και υποσημειώσεις που κρύβουν την ουσία και τους τρόπους εξυπηρέτησης της καθεστηκυίας τάξης. Συντηρείται ένας πολιτικός αναχρονισμός, σκέψης και πρακτικών, επειδή τούτο εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τις μετριότητες που μόνο μέσω αυτού του στίβου μπορούν να διακριθούν. Εκτός του πολιτικού στίβου θα είναι ουραγοί και «ανώνυμοι», καρπαζοεισπράκτορες.

Λύσεις υπάρχουν; Παράγονται αποφάσεις που προσφέρουν διεξόδους; Η ύφεση συνεχίζεται, η ανεργία παραμένει σε ψηλά επίπεδα και η ανάπτυξη εξακολουθεί να είναι μακρινός συγγενής για την οικονομία της Κύπρου. Αλλά και στα άλλα πεδία, της καταπολέμησης της διαπλοκής και της διαφθοράς, υπάρχει σχεδόν ακινησία. Νομικές διαδρομές χωρίς τέλος, διπλές αναγνώσεις και ερμηνείες, που προσκρούουν και στις εδραιωμένες νοοτροπίες, συνιστούν κυρίαρχες ιδεολογίες.

Η οικονομική κρίση δεν έχει, ασφαλώς, ηλικία δύο χρόνων και δεν άρχισε με τις ισοπεδωτικές αποφάσεις του Γιούρογκρουπ, του Μαρτίου 2013. Κρίση υπάρχει από τον καιρό των αμίμητων εκείνων προσεγγίσεων ότι «την Κύπρο δεν την αγγίζει» (στα πρότυπα του μικροχωριατισμού «σαν την Κύπρο εν έσιει»). Όμως, από της ισοπέδωσης της οικονομίας και εντεύθεν μόνο στους αριθμούς υπάρχει κινητικότητα. Οι δείκτες και τα στατιστικά είναι για τους αριθμολάγνους λογιστές. Από εξαγγελίες και «νέα προγράμματα» έχουμε μπουχτίσει. Όμως και από υποσχέσεις, που φλερτάρουν με τις αντοχές των πολιτών. Όλα περιστρέφονται γύρω από τις τράπεζες και τη διάσωσή τους, με τους δείκτες και την επαναλαμβανόμενη ατάκα του υπουργού Οικονομικών, ότι «βγαίνουμε σύντομα στις αγορές». Μια ατάκα φολκλόρ.

Το θέμα της Κεντρικής Τράπεζας τείνει να αποτελέσει το πέπλο κάτω από το οποίο μάχονται τα δικηγορικά γραφεία που θέλουν να μοιράσουν παιχνίδι και στην πολιτική και στην οικονομία, εσχάτως και στους θεσμούς του ταλαιπωρημένου αυτού κράτους.

Η Κύπρος, όχι τώρα αλλά διαχρονικά είχε συγκεντρωμένα όλα τα υλικά της εθνικής αποτυχίας. Σήμερα παρά ποτέ αυτό ισχύει περισσότερο. Κυρίως γιατί ακόμη και τώρα που η χώρα βρίσκεται στον πάτο τα αρπαχτικά συνεχίζουν να κατασπαράζουν επιμένοντας στη λαφυρολογία.

Στην κοινωνία έχει εμπεδωθεί η λογική της αποδοχής της καταστροφής. Όπως σιγά-σιγά υπάρχει αποδοχή της κατοχής και των αποτελεσμάτων της εισβολής, έτσι και στα άλλα ζητήματα υπάρχει σιωπηρή πλην συνειδητή συναίνεση με τις «κοινωνικές πραγματικότητες». Δεν υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις ανατροπής. Δεν υπάρχουν και πολίτες που να θέλουν την ανατροπή. Με τα μουρμουρητά τίποτε δεν γίνεται. Ούτε καν άλλοθι δεν είναι η μουρμούρα. Είναι μιζέρια και αποδοχή.

Κώστας Βενιζέλος

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-k-venizelos/103/248076/mizeria-kai-apodochi#sthash.XASdnBnV.dpuf