«κόμμα της πλάκας» είναι αφελείς. Αυτοί οι παπανδρεϊκοί του Γιώργου Παπανδρέου, με επικεφαλής τον ίδιο, έχουν δημιουργήσει μια ιδιαίτερα επιτυχημένη ομάδα επικοινωνίας, εξειδικευμένη στα «βρόμικα πολιτικά παιχνίδια» και στη δόλια εξαπάτηση του ελληνικού λαού. H καταλυτική δύναμη του ψεύδους, που διαχέεται μέσω της τηλεοπτικής εικόνας και από τις δήθεν έγκυρες καθεστωτικές πένες, επηρεάζει ακόμη τις μάζες του ελληνικού λαού υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου.
Όντως είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της πολιτικής που ακολουθούν ο πρωθυπουργός και το ηγετικό επιτελείο του. Όσο όμως κι αν η πολιτική θέση-άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με δια μετρικές ταλαντώσεις, όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά» δεν είναι δυνατόν να παραγνωριστεί. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1824 που ελληνική κυβέρνηση έχει αποδεχτεί να πουλήσει κρατική περιουσία για να μειωθεί το χρέος μας.
Η ωμή ομολογία της τρόικας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Απλώς αποκάλυψε την αλήθεια. Προφανώς, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών έχουν συμφωνήσει. Δεν θα μπορούσε αυθαίρετα, από μόνη της, η τρόικα να εξαγγείλει ότι πωλείται η Ελλάς.
Άλλωστε, το αρχικό Μνημόνιο, που έχει ξεπεραστεί πλέον από τα επικαιροποιημένα (sic), βασίστηκε στο απόλυτο ψεύδος. Ένα ψεύδος που καλλιεργήθηκε πανούργα στο λαό, ότι η χώρα μας θα χρεοκοπήσει, αν δεν το υπογράψει. Αρνείται ακόμη και σήμερα ο παραπλανητικός λαϊκισμός των παπανδρεϊκών να αποδεχτεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπήρχε, γιατί η χώρα ήδη τελούσε «υπό χρεοστάσιο» από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν, με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, και να μας χορηγήσει το διακρατικό δάνειο των 110 δις προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα, αντίθετα, είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων νέες αποφάσεις που πρέπει να λάβει η χώρα μας.
Από ποιους όμως; Από τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της καταλήστευσης του κοινωνικού χρήματος, που είναι αυτοί που έχουν περικόψει μισθούς και συντάξεις της φτωχολογιάς. Αυτοί μας εμπαίζουν ξεδιάντροπα: Έχουν εγκληματήσει σε βαθμό κακουργήματος και έχουν οι ίδιοι νομιμοποιήσει τα ειδεχθή τους εγκλήματα. Έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Γιατί να υπολογίσουν τους λίγους (εκλογικά αμελητέους) που οργίζονται; Ευνούχισαν την κρίσιμη για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζα με την εξηλιθιωτική ευτέλεια της τηλεοπτικής «αγωγής» και της καθεστωτικής δημοσιογραφίας.
Σε καμία άλλη χώρα, σε καμία άλλη εποχή «σοσιαλιστής» αρχηγός «σοσιαλιστικού» κινήματος και πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς δεν συναίνεσε για να γίνει η πατρίδα του πειραματόζωο και να κατεδαφιστεί η ραχοκοκαλιά της κοινωνικής και οικονομικής της πραγματικότητας: η ατομική δημιουργικότητα του Έλληνα, η μικρομεσαία επιχείρηση. Και το δυσοίωνο; Ο κ. Παπανδρέου συναίνεσε στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και στο διεθνή εξευτελισμό του ελληνικού ονόματος υπό την πίεση όσων υπηρετούν τον πατριδομηδενισμό.
Είναι η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που η Ελλάδα αλλάζει τόσο απότομα, καθώς ένα ορμητικό κύμα ιδιωτικοποίησης της οικονομίας συνδυάζεται με τον επιθετικό περιορισμό των κοινωνικών κατακτήσεων. Ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν πάντοτε κρατικός, αφού από το ’50 και μετά το κράτος έχτισε «κάστρα» στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στο τραπεζικό σύστημα, στις μεταφορές και γύρω από τα κάστρα δημιούργησε –από το μηδέν και με πρωθυπουργικές αποφάσεις...– κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Βεβαίως, το ίδιο μοντέλο εφαρμόζουν η Κίνα και η Ρωσία, αλλά είναι επίσης εκείνο που πάντοτε εφάρμοζαν –με παραλλαγές και διαβαθμίσεις– η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η καρδιά της αμερικανικής οικονομίας είναι οι αμυντικές δαπάνες, που αποφασίζονται από το Πεντάγωνο και «μοιράζονται» σε βιομηχανίες που εξασφαλίζουν καλές σχέσεις με το Κογκρέσο, χρηματοδοτώντας τις προεκλογικές εκστρατείες των γερουσιαστών και των προέδρων. Υποτίθεται, όμως, ότι τα οικονομικά οφέλη περνούν από τις ελίτ στη μεσαία τάξη.
Αλλά, πραγματικά, δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά καπιταλισμός και σύγχρονη δημοκρατία χωρίς το κράτος να διατηρεί κεντρικό ρόλο στην οικονομία. Στην Ελλάδα τώρα οι «κανόνες» αλλάζουν. Η τρόικα δεν πρόκειται να επιτρέψει σε ένα κράτος που οδηγήθηκε στην πτώχευση να διατηρήσει τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις ή στο τραπεζικό σύστημα. Ισχύει όμως το παράδοξο ότι παραλλήλως το κράτος έχει επενδύσει συνολικά 28 δις ευρώ στις τράπεζες μαζί με τις εγγυήσεις –χωρίς να υπολογίσουμε τα 26 δις που προστέθηκαν στη συνέχεια– και ουσιαστικά θα μπορούσε να τις ελέγχει σχεδόν όλες, εξαφανίζοντας τους περισσότερους σημερινούς μετόχους. Και, επιπλέον, η τρόικα υπολόγισε ότι φέτος θα χρειαστούν νέες εγγυήσεις ύψους 30 δις ευρώ!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire