Μπαμπούλες και μεσσίες

Στίγμα

O μπαμπούλας και ο μεσσίας

  Κωστάκης Αντωνίου

Oύτε τα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργεί η Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ για το Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ούτε οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούν τα τέσσερα κόμματα, ως προς τις «σωτήριες» επιπτώσεις που θα έχει η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές από έναν προβληματισμένο άνθρωπο. Απλώς οι μεν κατασκευάζουν μπαμπούλες, οι δε μεσσίες, για να εξυπηρετήσουν και οι δύο εμμονές, αγκυλώσεις, σκοπιμότητες και άλλα που δεν έχουν καμία σχέση με τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της χώρας.
Η προσγειωμένη και ρεαλιστική θέση, είναι μία: Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να βρίσκεται εκτός ενός Οργανισμού, στον οποίο μετέχουν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο. Απ' εκεί και πέρα, η συμμετοχή της Κύπρου, ελάχιστα κέρδη έχει να αποφέρει.
Σε όλους τους Οργανισμούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς, το πάνω χέρι και το γενικό πρόσταγμα το έχουν οι μεγάλες χώρες. Τα μικρά κράτη βρίσκονται εκεί για να συμπληρώνουν απλώς την ομάδα.
Για να ξαναπάμε πίσω στο ΑΚΕΛ και στη γενική φιλοσοφία της Κυβέρνησης, η επιμονή να μην υπάρξει ένταξη στον οργανισμό, απορρέει αποκλειστικά και μόνο από τις πάγιες αντιδυτικές ιδεολογικές καταβολές της Αριστεράς. Αν αναγνώσει ένας τη "Χαραυγή", θα εντοπίσει σωρεία άρθρων, ειδήσεων, τοποθετήσεων και αναλύσεων που εκείνος που τις διαβάζει, έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Παρελαύνουν ΝΑΤΟ, ΣΙΑ, προδοσίες, αιματοκυλίσματα λαών, ιμπεριαλιστικές επιβουλές και πολλά άλλα, που καμία σχέση δεν έχουν με τη σύγχρονη πραγματικότητα και τη νέα τάξη στις διεθνείς σχέσεις. Ούτε μπορεί ένας σύγχρονος άνθρωπος να συμφωνήσει ότι επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ ήταν εμπλεγμένοι σε συνωμοτικές ενέργειες κατά της Κύπρου και συνήργησαν στο δίδυμο έγκλημα, αυτό θα επαναληφθεί και σήμερα. Ούτε πρέπει να προσεγγίζουμε τις χώρες αυτές με πνεύμα μνησικακίας, εχθρότητας και εκδικητικότητας. Αν εφαρμόζετο στην πολιτική αυτή η φιλοσοφία, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να ευρισκόμασταν, ούτε Στρατηγικά Μνημόνια έπρεπε να υπογράφαμε με τη Βρετανία, ούτε τους Αμερικανούς απεσταλμένους έπρεπε να αποδεχόμασταν.
Εστιάζοντας το ΑΚΕΛ την όλη πολιτική του και την όλη επιχειρηματολογία του κατά της ένταξης στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, αυτό που αποδεικνύει είναι ότι δεν μπορεί να συγχρονισθεί με την εποχή του, μένει καθηλωμένο σε περιόδους Ψυχρού Πολέμου, και δεν εννοεί να κάμει βήματα μπροστά. Τι επιτυγχάνει; Απλώς συσπειρώνει τους ψηφοφόρους του, αλλά απωθεί ευρύτερες μάζες πολιτών.
Στην άλλη πλευρά, τα τέσσερα κόμματα ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ αντιπαραβάλλουν στον μπαμπούλα του ΑΚΕΛ, τον ψευδομεσσία του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη. Καλλιεργούν ψευδαισθήσεις μέσα στον κόσμο, για κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει. Η Τουρκία θα προβάλει βέτο σε ένταξη της Κύπρου. Αλλά έστω και ανοίξουν οι δρόμοι και εισέλθουμε. Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Εκεί η Τουρκία είναι στρατηγός και η Κύπρος θα είναι ένας «ψαρωμένος» φαντάρος, όπως συνήθιζε να λέγει -και πολύ σωστά- ο Τάσσος Παπαδόπουλος.
Συνηθίζουν, εδώ, οι πολιτικοί μας, να ανακαλύπτουν μεσσίες και να εμπαίζουν τους πολίτες, ότι θα μας σώσει πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Η ιστορία του Κυπριακού είναι γεμάτη από τέτοιους μεσσίες που, κατά καιρούς, ανακάλυπταν οι πολιτικοί. Φαίνεται ότι σήμερα ο νεοφανής μεσσίας είναι ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη. Χάριν του οποίου αξίζει να δημιουργήσουν τα τέσσερα κόμματα, συνταγματική κρίση για τη χώρα. Σε όλες τις χώρες, την εξωτερική πολιτική την ασκούν οι κυβερνήσεις. Εδώ, οι πολιτικοί μας φωστήρες ανακάλυψαν ότι πρέπει να την ασκεί ο κ. Φακοντής, ο κ. Λευτέρης Χριστοφόρου, ο κ. Γιώργος Βαρνάβα και ο κ. Άγγελος Βότσης. Προς τι; Χάριν μιας συμμετοχής σε έναν Οργανισμό, για την οποία θα μας φράξει την είσοδο η Τουρκία. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, ακόμη και να εισέλθουμε, τα κέρδη θα είναι λιγότερα από τις ζημιές που θα υπάρξουν από τη συνταγματική κρίση που θα προκύψει...