Τα πάντα στον αέρα

Δεν είδες τίποτε ακόμα

ΜΕΤΑ και την τελευταία ειδοποίηση της γερμανικής τραπεζομηχανής, αλλά και των εκπροσώπων της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για περικοπή των αποδοχών των εργαζομένων στην Ελλάδα, ορθώνεται μέσα μου ένα ερώτημα:

ΟΛΟΙ αυτοί οι μεγαλοπαράγοντες είναι οι έξυπνοι, και οι Ελληνες εργοδότες, που πληρώνουν από την τσέπη τους τις αμοιβές των εργαζομένων, είναι ηλίθιοι; Δηλαδή, δεν ξέρει ο εργοδότης, που τον πονάει η τσέπη του, στην οποία συνήθως έχει καβούρια, πόσα λεφτά θα δώσει και σε ποιον για τη δουλειά που θα του κάνει, και ξέρει η κ. Μέρκελ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν;
ΓΙΑ να το κάνουμε πιο λιανά, η κυρία Μέρκελ είναι δημόσιος υπάλληλος. Ο κύριος Ντερούζ, εκπρόσωπος της Κομισιόν, είναι δημόσιος υπάλληλος της κοινοτικής γραφειοκρατίας. Ο κύριος Μαζούχ, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι δημόσιος υπάλληλος του ευρωπαϊκού κοινοτικού ταμείου.

Ο ΜΟΝΟΣ που αντιπροσωπεύει ευθέως ιδιωτικά κεφάλαια είναι ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κύριος Τόμσεν. Γράφω «ευθέως», γιατί και όλοι οι υπόλοιποι ιδιωτικά κεφάλαια αντιπροσωπεύουν. Αυτά, τα οποία κυβερνάνε τις χώρες και τους λαούς.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, για να ξαναγυρίσω στο αρχικό μου ερώτημα, ποιος είναι εκείνος που καθορίζει πόσα λεφτά θα πληρώσει ο εργοδότης τον εργαζόμενό του; Μα, φυσικά, ο ίδιος, κρυμμένος πίσω από την κυρία Μέρκελ και τους άλλους τρεις ομοτράπεζούς της κυρίους.
ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΥΣ, γιατί στην πραγματικότητα τους δένουν τα συμφέροντα των ίδιων τραπεζών. Των οποίων ουσιαστικά είναι υπάλληλοι.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ιδιωτικός τομέας, που μέχρι τώρα μπορεί να πίστευε ότι θα μείνει στο απυρόβλητο, απατάται οικτρά. Αυτός θα πληρώσει το μεγαλύτερο τίμημα της πολιτικής που επιβάλλουν οι ξένοι κυβερνήτες του. Ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός, αλλά ο δημόσιος, που τίναξε τη χώρα στον αέρα.
ΑΥΤΟΣ θα πληρώσει τα περισσότερα γιατί, σε αντίθεση με τον δημόσιο, δεν υπάρχει κανείς να τον προστατεύσει. Κανείς υπουργός, υφυπουργός, βουλευτής, γραμματέας, διοικητής, που να περάσει μια εγκύκλιο, μια ρύθμιση, μια μεταμεσονύκτια διάταξη, που να κάνει το μαύρο άσπρο, όπως συμβαίνει με χιλιάδες πελατειακά προστατευόμενους της σαπίλας, που λέγεται ελληνικό κομματικό πελατειακό κράτος.
ΟΜΟΙΑ, δεν υπάρχει κανείς από τους παραπάνω αξιωματούχους, που να προστατεύσει τον εργάτη του εργοδότη από τη διαπλοκή τους με όλους τους ευυπόληπτους επιχειρηματίες των δημόσιων έργων και προμηθειών, που συμπληρώνουν τη μαφία, η οποία νέμεται τη χώρα.
ΤΟ χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι που το ελληνικό κομματικό πελατειακό κράτος καλλιέργησε και διατράνωσε στη συνείδηση του μισού, τουλάχιστον, πληθυσμού την ηθική τού ιδρυματισμού. Την ατράνταχτη νοοτροπία, ότι πρέπει να πιάνει θέση εργασίας κανείς και να πληρώνεται δουλεύει - δεν δουλεύει. Προσφέρει - δεν προσφέρει.
Η ΗΘΙΚΗ, που καλλιέργησε εδώ και δεκαετίες αυτό το δήθεν κοινοβουλευτικό έκτρωμα, που λυμαίνεται τη χώρα, δεν είναι η ανάγκη και η υποχρέωση για υπηρεσία στον πολίτη. Αλλά στον εαυτό.
ΔΕΝ είναι η υποχρέωση παροχής της εργασίας, για την οποία καταβάλλεται η αμοιβή. Αλλά η υποχρέωση της αμοιβής. Τελεία. Οι λίγες εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα.
ΑΝΑΜΕΣΑ σ' αυτά τα δύο πυρά, την επέλαση τραπεζών και εργοδοτών και την απουσία ουσιαστικής δημόσιας υπηρεσίας βρίσκεται όλος ο ιδιωτικός μικροεπαγγελματικός, υπαλληλικός και εργατικός τομέας. Δηλαδή, τα 5 από τα 7 εκατομμύρια των εργαζομένων.
ΧΩΡΙΣ την πολυτέλεια της εργασιακά ανώδυνης απεργίας. Και χωρίς να μπορεί να εκβιάσει κυβερνήσεις. Από τα καρνάγια του Περάματος μέχρι τους εργάτες στους Βωξίτες, στου Λαναρά, τους ψαράδες του Παγασητικού και τους υπαλλήλους των εταιρειών.
ΕΝΑΣ κοιμώμενος γίγαντας, γύρω από τον οποίο γίνεται πολλή φασαρία τελευταίως. Πολύ επικίνδυνο.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ