Ξανά το φάντασμα της χρεοκοπίας με παθητική στάση «καλής κοπέλας»

Τα κακά κορίτσια

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΑΝΑΚΗ

ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΚΑΛΑ η συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου µε την Ανγκελα Μέρκελ. Ούτε στη Φινλανδία µας καλοδέχτηκαν – και τώρα η κυβέρνηση ψάχνει φάρµακο για την κατάθλιψη, εν όψει της Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου.

Γιατί η κατάθλιψη; ∆ιότι τώρα πια είναι φανερό – όχι µόνο λιγοστεύουν απελπιστικά οι ελπίδες µας για µία συνολική διευθέτηση του χρέους, αλλά γίνεται και φανερό ότι τίποτε δεν εξαρτάται από εµάς. Οι τελευταίες δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου το δείχνουν – «αν δεν υπάρξει µία συνολική συµφωνία, τα πράγµατα θα γίνουν πολύ δύσκολα και για την Ευρώπη και για την Ελλάδα». Η Κασσάνδρα δεν θα το έθετε µε µεγαλύτερη ακρίβεια.

Ηταν αναπότρεπτη µία τέτοια εξέλιξη; ∆εν θα µπορούσαµε να έχουµε κάνει κάτι κι εµείς; ‘Η µήπως έχουµε ακόµα χρόνο να κινηθούµε; Ισως: για παράδειγµα, οι Ιρλανδοί ψήφιζαν χθες. Αν τα πράγµατα αλλάξουν εκεί, ενδεχοµένως θα αποκτήσουµε έναν – αρκούντως φωνακλά – σύµµαχο για τις δύσκολες µέρες που έρχονται.

Το χρέος ως όπλο
ΥΣΤΕΡΑ είναι και το ίδιοτο µέγεθος του χρέους µας, που θα µπορούσε να γίνει τοισχυρότερο όπλο µας. Μπορεί σήµερα η κ. Μέρκελ να διαβάζει στις γερµανικές εφηµερίδες ότι πληρώνει εκλογικά τη «στήριξη» της Ελλάδας, αλλά αν µε τη στάση της οδηγήσει την Ελλάδα σε αναγκαστική αναδιάρθρωση του χρέους της, ενδεχοµένως θα διαβάζει πολύ χειρότερα – αφού οι πρώτοι θιγόµενοι θα είναι οι γερµανικές τράπεζες.

Εχει ρίσκο ένα τέτοιο «παιχνίδι» από την πλευρά της χώρας µας;

Προφανώς έχει – και είναι µεγάλο. Αλλά αν πρόκειται να µας οδηγήσουν σε αδιέξοδο µέσα στα επόµενα τρία χρόνια,ίσως δεν έχει νόηµα να παρατείνουµε την αγωνία µας.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση έχει κρατήσει µία παθητική στάση «καλής κοπέλας» – κάτι που θα ήταν σοφό, αν είχαµε να κάνουµε µε ευρωπαϊκές ηγεσίες µε δυνατότητα να κοιτάξουν πέντε - δέκα χρόνια µπροστά. Αλλά αυτό δεν συµβαίνει. Και τα µεν καλά κορίτσια πάνε στον Παράδεισο, αλλά τα κακά κορίτσια ζουν καλύτερα...