ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΕΠΑΦΗ

Το ιστολόγιο Πενταλιά πήρε το όνομα
από το όμορφο και ομώνυμο χωριό της Κύπρου.
Για την επικοινωνία μαζί μας
είναι στη διάθεσή σας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
pentalia74@gmail.com

jeudi 3 mars 2011

Σε λίγο τους βλέπουμε να βγαίνουν στις πλατείες και να καίνε τα σώβρακά τους...


ΕΦΗΜΕΡΑ
Η πάλη των φύλων στη δημόσια υπηρεσία
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
Φωτογραφία
ΕΧΕΙενδιαφέρον η νέα πάλη των φύλων που μας προέκυψε. Οι άντρες δημόσιοι εκπαιδευτικοί και υποψήφιοι δημόσιοι εκπαιδευτικοί νιώθουν να αδικούνται κατάφωρα. Σε λίγο τους βλέπουμε να βγαίνουν στις πλατείες και να καίνε τα σώβρακά τους, όπως έκαναν οι φεμινίστριες με τους στηθόδεσμους, για να στείλουν το μήνυμά τους. Οι άρρενες εκπαιδευτικοί ένιωθαν αδικημένοι γιατί με τα δύο χρόνια στρατό έμεναν πίσω στις προαγωγές. Και το δικαστήριο τούς δικαίωσε. Τώρα όμως νιώθουν κι οι αδιόριστοι δάσκαλοι αδικημένοι. Η κοπέλα, σου λένε, τελειώνει το σχολείο, πάει στο πανεπιστήμιο, επιστρέφει και γράφεται στον κατάλογο διοριστέων παίρνοντας τον αριθμό 450. Ο συμμαθητής της όμως, θα έρθει δυο χρόνια αργότερα και δεν θα πάρει τον αριθμό 451 ή 449, αλλά τον αριθμό 700. Οπόταν, σου λέει γιατί. Γιατί να χαλαλίσω δύο χρόνια για την πατρίδα. Κι αφού είπαν να διεκδικήσουν, διεκδικούν να αναγνωρίζεται χρόνος υπηρεσίας και ο χρόνος αναμονής μέχρι να διοριστούν. (Κι αν αργήσουν πολύ να διοριστούν μπορεί να βρεθούν κατευθείαν και στη θέση του βοηθού διευθυντή. Διευθυντές δεν θέλουν πολλοί να γίνουν. Έχει πολλά βάσανα η θέση). Πού να ζούσε τώρα η Ρόζα Λούξεμπουργκ να δει πού φτάσαμε. Η ισότητα δεν έχει πια να κάνει με βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Έχει να κάνει με μόρια για σκοπούς προαγωγών και λεφτά. Αυτά φυσικά συμβαίνουν στη δημόσια υπηρεσία. Στους υπόλοιπους τομείς της ζωής, η γυναίκα εξακολουθεί να παίζει το ρόλο της Μαίρης Παναγιωταρά, αλλά αυτό είναι ανέξοδο. Όσο δε για την ισότητα, τρανταχτό παράδειγμα το θέμα της εκ μητρογονίας προσφύγων.
Οι δε ιδιωτικοί υπάλληλοι, πού να βρουν το δίκαιο τους;
Τι μπορεί να πει ο ιδιώτης δικηγόρος; «Με έφαγε στην εκκίνηση η συνάδελφος, άρα δικαιούμαι μια κάποια αποζημίωση»; Τι να πει ο ιδιώτης αρχιτέκτονας; «Αυτά τα δύο χρόνια εγώ θα σχεδίαζα πέντε σπίτια οπόταν να μου δώσει το κράτος το αντίστοιχο της χαμένης αμοιβής»; Ο ιδιώτης γιατρός; Ο δημοσιογράφος. Όλοι αυτοί οι άρρενες δεν δικαιούνται κάτι για τα χαμένα τους χρόνια; Γιατί μόνο οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου να ανταμείβονται για τη θητεία τους; Ας απαιτήσουν όλοι οι άρρενες επαγγελματίες να ανταμείβονται με κάποιο τρόπο.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire