Οι Τουρκοκύπριοι μιλάνε για κατοχή,όχι οι Ελληνοκύπριοι, ούτε αυτοί του αθηναϊκού κράτους

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Και τι κάνουμε εμείς;

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΔΕΝανακάλεσαν οι Τουρκοκύπριοι την επιδίωξη του πολιτικού και γεωγραφικού διαχωρισμού, που ονειρεύονται, όπως γράψαμε χτες, από τη μέρα που πάτησαν το πόδι τους στην Κύπρο οι Βρετανοί και είδαν να χάνουν τα προνόμια της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτή η πολιτική είναι πορεία εκατό χρόνων, σπαρμένη με αιματηρά γεγονότα, δολοφονίες, λεηλασίες, βομβαρδισμούς και στρατιωτική εισβολή και κατοχή και δεν αναιρείται με δύο διαδηλώσεις. Αλλά δείχνουν να έχουν αντιληφθεί, μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, πως η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν πάνω από τα κεφάλια τους βρίσκεται η Άγκυρα με τα δικά της συμφέροντα. Και όσο ισχύει αυτό μπορούμε να ελπίζουμε ότι υπάρχει ελπίδα συνεννόησης και σωτηρίας. Όσο έλπιζαν ότι η παρουσία της Τουρκίας θα είναι προς όφελος τους δεν αντιδρούσαν ή όσοι αντιδρούσαν ήταν ελάχιστοι και δεν τους λάμβανε κανένας υπόψη, ούτε οι Ελληνοκύπριοι, ούτε οι ξένοι. Αλλά, τώρα βρίσκονται από τη μια, μπροστά στην απειλή της εξαφάνισης και από την άλλη, βλέπουν να απομακρύνεται η πιθανότητα παράλληλης προόδου με τους υπόλοιπους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι Ευρωπαίοι πολίτες και που μπορεί ξαφνικά να γίνουν πετρελαιάδες… Ακόμα και η όποια ανάπτυξη στα κατεχόμενα, ξενοδοχεία, καζίνο, μαρίνες κ.λπ. (σε κλεμμένες περιουσίες των Ελληνοκυπρίων, ασφαλώς) δεν γίνεται από τους Τουρκοκύπριους, αλλά από Τούρκους επιχειρηματίες οι οποίοι κουβαλούν από την Τουρκία ακόμα και τους υπαλλήλους τους. «Η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως είναι, είμαστε πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά είμαστε και εκτός της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ζούμε σε ένα μέρος που δεν είναι αναγνωρισμένο, ελέγχεται από την Τουρκία, αλλά οι αξιωματούχοι της Τουρκίας μας συμπεριφέρονται σαν ξένους», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ιζέτ Ιστζιάν στον «Φ», στις 6 Φεβρουαρίου. Αυτά τα δεδομένα λοιπόν, μπορεί να ελαύνονται κυρίως από οικονομικά κίνητρα, αλλά απέκτησαν πολιτική διάσταση, διότι ακριβώς δεν είναι άσχετα μεταξύ τους η οικονομική και η πολιτική εξάρτηση από την Άγκυρα.
Υπάρχουν όμως μπροστά μας νέα δεδομένα, που πια δεν είναι τόσο εύκολο να ξεπεραστούν. Πρώτον, η Άγκυρα δεν έχει πλέον να δώσει λογαριασμό σε κανένα για την κατοχή, είναι απαλλαγμένη πλήρως από την όποια κατηγορία και αυτή τη στιγμή ενεργεί (και απολαμβάνει την ανοχή του διεθνούς παράγοντα) ως και τα κατεχόμενα να είναι τουρκική επαρχία και δεύτερον, η πραγματικότητα επί του εδάφους λέει ότι οι έποικοι είναι τουλάχιστον πενταπλάσιοι από τους Τουρκοκύπριους, όπως λένε οι ίδιοι και ελέγχουν τα πάντα: Το έγκλημα, την οικονομική και πολιτική ζωή, αλλά και τη στρέβλωση των κοινωνικών δομών. Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία θέλει να παίξει κάποιο ρόλο στις εξελίξεις και να βοηθήσει τους Τουρκοκυπρίους, δημιουργώντας και κάποια προοπτική για τον τόπο, δεν έχει άλλη επιλογή παρά μόνο να ρίξει το βάρος της σε αυτές τις δύο κατευθύνσεις: Προβάλλοντας, δηλαδή, την απαίτηση του (ενός) λαού, όλων των Κυπρίων, να ξεκουμπιστεί από εδώ η Τουρκία και απαιτώντας να αντιληφθούν αυτό το μήνυμα οι υποκριτές της διεθνούς κοινότητας. Και, κυρίως, επαναφέροντας σε προτεραιότητα το διεθνές έγκλημα πολέμου, τον εποικισμό, που δεν αποσκοπεί παρά σε μια ακόμα γενοκτονία. Όσο οι Τουρκοκύπριοι φωνάζουν στην Τουρκία «στ΄ ανάθεμα», άλλο τόσο πρέπει να φωνάζουμε κι εμείς, δεν είναι λογικό να φωνάζουμε ότι θέλουμε ν΄ αναπτύξουμε οικογενειακές σχέσεις με τον Ερντογάν και να φάμε ψάρι στο Βόσπορο χωρίς όρους. Τους όρους τους έθεσαν πια οι Τουρκοκύπριοι, αφού δεν τους θέτουμε εμείς.
aristosm@phileleftheros.com