Οι επίσημες διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων έχουν ελάχιστη αξία, αφού αυτά που λένε τη μια μέρα διαψεύδονται από τις ίδιες τις εξελίξεις την επομένη

Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΟΔΡΑ tsiodras@enet.gr

«Θα παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη ή θα πτωχεύσει και θα επιστρέψει στη δραχμή;» Το ερώτημα τίθεται από αναλυτές, ακαδημαϊκούς και οικονομικούς παράγοντες εντός κι εκτός συνόρων, καθώς το ύψος του δημόσιου χρέους φθάνει σε ποσοστά που δεν είναι διαχειρίσιμα (αναμένεται να ξεπεράσει το 150% το 2013).

Οι επίσημες διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων έχουν ελάχιστη αξία, αφού αυτά που λένε τη μια μέρα διαψεύδονται από τις ίδιες τις εξελίξεις την επομένη. Ακόμη και τώρα που η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή των τελευταίων δεκαετιών αρνούνται να μιλήσουν ειλικρινά στον ελληνικό λαό και να του πουν «αυτή είναι η κατάσταση, και για να την αντιμετωπίσουμε χρειάζεται να πάρουμε αυτές τις πρωτοβουλίες». Εθισμένοι στο να λένε μισόλογα και να αντιμετωπίζουν όλα τα προβλήματα με επικοινωνιακούς χειρισμούς, αδυνατούν να υπερβούν τον εαυτό τους, συνεχίζουν τις κορόνες, τα βαρύγδουπα λόγια χωρίς αντίκρισμα και τις κάλπικες υποσχέσεις.

Ο πρωθυπουργός την Παρασκευή στην ομιλία του στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ κατέγραψε με πολύ καλό τρόπο τα ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες. «Ξέρω και τις απορίες και τις ανησυχίες και το φόβο των συμπολιτών μας, τα ακούω, τα γνωρίζω: Πιάνουν τόπο οι θυσίες; Μήπως μας περιμένουν και χειρότερα νέα μέτρα από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Θα φύγουμε από το ευρώ; Θα κηρύξουμε πτώχευση; Υπάρχει ελπίδα; Ποιο το σχέδιο; Πότε η ανάπτυξη; Θα πληρώσουν κάποιοι τα κλεμμένα; Τι γίνεται με τη Δικαιοσύνη; Γιατί δεν αλλάζει πιο γρήγορα η Ελλάδα;» ανέφερε. Θα ανέμενε κάποιος ότι στη συνεχεια θα έδινε και σαφείς απαντήσεις που θα έπειθαν τους πολίτες ότι η κυβέρνηση διαθέτει σχέδιο και ξέρει πού πάει. Αντί γι' αυτό, αρκέστηκε σε συνθήματα, στην απαρίθμηση των θετικών της κυβέρνησής του, στις τεράστιες ευθύνες της Ν.Δ. για το σημερινό χάλι και στις πολιτικές που εφαρμόζονται και θα οδηγήσουν σε ένα απροσδιόριστο καλύτερο μέλλον.
Στην Ε.Ε. διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα. Η ευρωζώνη προχωράει σε ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, με τη Γερμανία να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις και να επιβάλει τη δική της λογική, σύμφωνα με την οποία τα προβλήματα είναι δημοσιονομικά και η συνταγή για την αντιμετώπισή τους είναι η λιτότητα. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία μπαίνει σε μόνιμη επιτήρηση. Οι μεγάλες αποφάσεις θα λαμβάνονται πλέον οριστικά στις Βρυξέλλες και το ευρώ «αποκτά» πολιτική διακυβέρνηση. Αποφεύγουμε οριστικά τη χρεοκοπία; Φαίνεται πως η απόφαση της Γερμανίας είναι να διατηρηθεί η ευρωζώνη ως έχει. Αυτό σημαίνει ότι θα δοθεί χρόνος στην Ελλάδα. Το αν όμως τελικά θα παραμείνει στο ευρώ, θα εξαρτηθεί από τις δικές της κινήσεις. Ακόμη και η αναδιάρθρωση του χρέους (όποια μορφή και αν πάρει) εξαρτάται από το αν θα πείσει ότι δεν θα παράγει ελλείμματα που θα οδηγήσουν ξανά στην ίδια κατάσταση. Ακόμη και αν γινόταν 30% «κούρεμα» των ομολόγων και το χρέος έπεφτε στο 100% του ΑΕΠ, αν το έλλειμμα συνέχιζε να κινείται στο 15% όπως το 2009, σε τρία χρόνια θα οδηγούμασταν ξανά σε χρεοκοπία. Η χώρα χρειάζεται ανασυγκρότηση εκ βάθρων ώστε να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματά της για να προσελκύσει επενδύσεις και να παράγει προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Κι εδώ φθάνουμε ξανά στο πρόβλημα της πολιτικής ηγεσίας. Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση δείχνει ότι το μόνο που κάνει είναι να εφαρμόζει απρόθυμα τους όρους του μνημονίου και δεν περιγράφει με σαφήνεια ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων που μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη και μέσα σ' αυτή ο κάθε πολίτης να βλέπει τον εαυτό του. Οι πολίτες βομβαρδίζονται από μέτρα, τα οποία δεν καταλαβαίνουν πού οδηγούν. Το μόνο που εισπράττουν είναι βαθύτερη ύφεση και αδυνατούν να δουν πώς θα έρθουν οι καλύτερες μέρες. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά βλέπουν ραγδαία πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι σταθερές που υπήρχαν μέχρι σήμερα, όπως η ένταξή μας στην ευρωζώνη και το σταθερό νόμισμα, κλονίζονται. Αγωνιούν για το μέλλον και, παρά τα προβλήματα, θέλουν την παραμονή στην ευρωζώνη. Το πολιτικό σύστημα, απαξιωμένο, προσπαθεί απλώς να διαχειριστεί την κατάσταση και το κάθε κόμμα να κερδίσει πόντους, πριονίζοντας τον αντίπαλο αντί να εμπνεύσει τους πολίτες σε μια πορεία εξόδου από την κρίση. Τι θα γίνει; Ως τώρα ακούγονται αυτοί που φωνάζουν. Ισως ήρθε η ώρα να μιλήσουν αυτοί που απαυδισμένοι από την κατάσταση θεωρούσαν μέχρι σήμερα ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να παραμένουν σιωπηλοί.