Μια άλλη άποψη για τις εξεγέρσεις στον Αραβικό Κόσμο

 ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Yπάρχουν θεμελιακές διαφορές μεταξύ των παλλαϊκών εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο και της δήθεν «επαναστατικής» εξέγερσης στη Λιβύη, την οποία υποστηρίζει σήμερα όχι μόνο η άθλια «Αριστερά» των Κον Μπεντίτ κ.ά -που υποστήριξε επίσης, άμεσα ή έμμεσα, και όλους τους άλλους «πολέμους» της εγκληματικής υπερεθνικής ελίτ- αλλά και σημαντικό τμήμα της κρατικιστικής «αντισυστημικής» Αριστεράς, καθώς και σύμπασα η «ελευθεριακή»! Η «Αριστερά» αυτή «δεν βλέπει» όχι μόνο τις ιστορικές διαφορές που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, αλλά και τις τεράστιες ομοιότητες μεταξύ κάποιων καθεστώτων και των συναφών εξεγέρσεων. Ετσι, «δεν βλέπει» ότι:
- Τα καθεστώτα στην Αίγυπτο και την Τυνησία είναι πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής ελίτ, άμεσα εξαρτημένα από αυτήν που ελέγχει ακόμη και το στρατό τους, ο οποίος άλλωστε επέτρεψε την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού στις χώρες αυτές (αλλά όχι, βέβαια, και των ίδιων των καθεστώτων!), στο πλαίσιο μιας νέας πολιτικής «εκδημοκρατισμού» στον αραβικό κόσμο (παρόμοιου με αυτόν στη Λατινική Αμερική). Ανάλογη τύχη μπορεί να έχουν αύριο και τα καθεστώτα στην Υεμένη και στο Μπαχρέιν - όχι, όμως, της Σαουδικής Αραβίας, όπου οι διαδηλωτές πυροβολούνται πριν να διαδηλώσουν, εφ'όσον η σημερινή εξάρτηση της Δύσης από το πετρέλαιό της είναι κρίσιμη!

- Τα καθεστώτα στη Λιβύη, στο Ιράν, στη Συρία (ή χθες στο Ιράκ) δεν είναι πελατειακά καθεστώτα και μόνο έμμεσα εξαρτώνται από τη Δύση, στο βαθμό που είναι ενσωματωμένα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Γι' αυτό και η υπερεθνική ελίτ, όταν γίνουν αρκούντως «ενοχλητικά», δεν έχει άλλο τρόπο να τα ανατρέψει παρά μόνο μέσω της «αλλαγής καθεστώτος» που μπορεί να επιτύχει με τη χρησιμοποίηση της κτηνώδους στρατιωτικής μηχανής της.
- Οι εξεγέρσεις κατά των πελατειακών καθεστώτων είναι κατά κανόνα γνήσιες παλλαϊκές εξεγέρσεις, εφ'όσον τα διεφθαρμένα αυτά καθεστώτα στηρίζονται μόνο στην εύνοια της υπερεθνικής ελίτ, μιας ντόπιας μικρής ελίτ και του κρατικού τρομοκρατικού μηχανισμού.
- Οι εξεγέρσεις ενάντια στα μη πελατειακά καθεστώτα δεν είναι κατά κανόνα παλλαϊκές, εφ'όσον συνήθως τα καθεστώτα αυτά είτε είναι συνεχιστές λαϊκών επαναστάσεων (Ιράν) είτε εκφράζουν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, όπως στη Λιβύη και στα μπααθικά καθεστώτα (Ιράκ, Συρία). Αυτό σημαίνει ότι έχουν σημαντική λαϊκή στήριξη και, επομένως, η ανατροπή τους από την υπερεθνική ελίτ μπορεί να θεμελιωθεί μόνο μέσα από την εκμετάλλευση ενός (ανοιχτού ή μη) εμφυλίου πολέμου (Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.).