EMΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ

Με την πλάτη στον τοίχο

 

ΤΟΥ Ι. Κ. ΠΡΕTΕΝΤΕΡΗ

ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι ο Σαµαράς αποφασίζει να στηρίξει την κυβέρνηση, όπως του ζητάει ο Παπανδρέου. Οτι στην ίδια προτροπή απαντούν θετικά και οι υπόλοιποι πολιτικοίαρχηγοί. Και ότι όλοι µαζί στην Ελλάδα, µε µια ψυχή και µια φωνή, απαιτούµε από τη Μέρκελ να λύσει το πρόβληµα του χρέους µας.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να την επηρεάσουµε; Ούτεµία στο εκατοµµύριο!

ΑΦΕΝΟΣ ΕΠΕΙ∆Η η Μέρκελ δεν συνηθίζει να περιµένει τον Τσίπρα και τον Καρατζαφέρη για να αποφασίσει τι θα κάνει.

ΚΑΙ ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΕΠΕΙ∆Η ούτε µεταξύ µας έχουµε συµφωνήσει τι εννοούµε όταν µιλάµε για αντιµετώπιση του χρέους. Αναδιάρθρωση; Επιµήκυνση; Αναχρηµατοδότηση; Επαναγορά; Κάτι απ’ όλα και όλα µαζί;

ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, µόλις πρόσφατα αρχίσαµε να συµφωνούµε ότι υπάρχει πρόβληµα χρέους.

∆ΙΟΤΙ ΕΩΣ ΤΩΡΑ µας έλεγαν ότι αρκεί να εφαρµόσουµε το Μνηµόνιο και µόλις το εφαρµόσουµε η χώρα θα βγειαµέριµνη να δανειστεί και πάλι στιςαγορές – «ίσως καιµέσα στο 2011», έλεγεο υπουργός Οικονοµικών.

ΚΑΙ ΕΠΕΙ∆Η διάφοροιφωστήρες δενκαταλάβαινανότι η χώρα έχει σοβαρότατο πρόβληµα χρέους δεν µπορούσαν να αντιληφθούν ότι το Μνηµόνιο,βυθίζοντας τη χώρα στηνύφεση, όχι µόνο δεν λύνει αλλά επιβαρύνει το πρόβληµα που θα έπρεπε κανονικά να αντιµετωπίσει.

ΕΤΣΙ ΦΤΑΣΑΜΕ εδώ που φτάσαµε. Και βρισκόµαστεµε την πλάτη στον τοίχο. Προσπαθώντας να αποσπάσουµε από την Ευρωπαϊκή Ενωση µια λύση στο πρόβληµα, το οποίο έως τώρα δεν ξέραµε ή δεν δεχόµασταν ότι υπάρχει.

ΛΥΠΑΜΑΙ, αλλά αυτό ακριβώς λένεεδώ και µήνες όλοιοι οίκοι αξιολόγησης και όχι µόνο η Moody’s. Tο λένε οι επιφανέστεροι οικονοµολόγοι και εµπειρογνώµονες του πλανήτη. Το λένεκαι όσοι σκαµπάζουν στοιχειωδώς από οικονοµία.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ λοιπόν είναι ότι (επιτέλους) καταλάβαµε το πρόβληµα. Τα κακά νέα είναι ότι η λύση του δεν εξαρτάται από εµάς. Οσο κι αν συµφωνήσουν ή διαφωνήσουν ο Παπανδρέου µε τον Σαµαρά και ο Καρατζαφέρης µε τον Τσίπρα, η λύση θα προκύψει (αν προκύψει...) από µια ευρωπαϊκή διαπραγµάτευση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η ΟΠΟΙΑ δεν θα αφορά µόνο την Ελλάδα. Στην οποία η Ελλάδα θα ενταχθεί. Και της οποίας δεν γνωρίζουµε ακόµη ούτε το περιεχόµενο ούτε τους όρους – εκτός αν έχει κανείς την αφέλεια να πιστεύει ότι η Ευρώπη θα µας λύσει το πρόβληµα χωρίς όρους...

ΧΡΗΣΙΜΕΣ, λοιπόν, οι συναντήσεις τουΠρωθυπουργού µε τους πολιτικούς αρχηγούς. Χωρίς όµως ουσιαστικό αντίκρυσµα. Οχι µόνο επειδή δεν επηρεάζουν τη διαπραγµάτευση. Αλλά και επειδή επιβεβαιώνουν το αδιέξοδο µιας χώρας που ζητάει να τη σώσουν, αλλά δεν ξέρει ακόµη πώς θα σωθεί.