Τι τρώμε τελικά;

ΕΦΗΜΕΡΑ

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

ΑΝμη τι άλλο εμπλουτίζονται οι γνώσεις μας. Ακούς λιστέρια, πας στο google, ψάχνεις τι είναι, τι προκαλεί και μαθαίνεις κάτι τι παραπάνω απ’ ό,τι ήξερες. (Και τρομάζεις φυσικά.) Όπως σιγά σιγά έμαθες για τις διοξίνες, για τη σαλμονέλα, τα κολοβακτηρίδια, τη μελαμίνη, τον υδράργυρο, τη λακτόζη, για τη γρίπη των πτηνών, την τρέλα των αγελάδων, τα Ε, όχι του αλφαβήτου αλλά της μαρμελάδας, του γιαουρτιού… Κι είναι ο φόβος της ραδιενέργειας από πάνω που δεν ξέρεις σε ποια κονσέρβα ποιου τόνου, σε ποιο ψαρικό εισαγωγής, θα τη βρεις.
Προσπαθείς να καταρτίσεις το μενού της μέρας και λες, «τι θα πάρω σήμερα: Μια μερίδα διοξίνες με λίγη σαλμονέλα; Λίγη λιστέρια και συνοδευτικό φυτοφάρμακα στη σαλάτα μαζί με λίγα Ε στο επιδόρπιο;». Εκεί που δεν άφηνες τα παιδιά να φάνε πατατάκια και τα ταΐζες αβγό και ψάρι που είναι -νόμιζες- υγιεινά τώρα, σκέφτεσαι «μπας κι είναι καλύτερα να το ρίξουμε στα πατατάκια;».
Πας στην υπεραγορά και δεν φτάνει που έπρεπε να κοιτάς με προσοχή τις τιμές και να κάνεις τις σχετικές μαθηματικές πράξεις, τώρα θα πρέπει να διαβάζεις και όλα τα συστατικά. Τα οποία ούτε γυαλιά πρεσβυωπίας αν φοράς μπορείς να διαβάσεις, ούτε με φακό αν κουβαλάς μαζί σου. Θα πρέπει να έχεις βιονικό μάτι. Θα πρέπει παράλληλα να αποστηθίσεις (ή να κάνεις σκονάκια) τους κωδικούς που δίνουν οι υπηρεσίες αν επιμένεις να φας αβγά. Κι ήτανε που ήτανε μια αγγαρεία το ψώνισμα, τώρα έγινε σχολικό μάθημα. Τόση μελέτη μπροστά στα ράφια των υπεραγορών, ούτε στις τελικές εξετάσεις ως μαθητής δεν την έκανες. Και να νιώθεις κι από πάνω την ευθύνη για τη διατροφή της οικογένειας. Γιατί, στις εξετάσεις αν δεν έγραφες, δικό σου το πρόβλημα. Όμως εδώ, πρόκειται για την υγεία των παιδιών σου, σκέφτεσαι ως ενοχοποιημένος μονίμως γονιός.
Κι ύστερα μας λένε οι διάφοροι μην καπνίζετε, γυμνάζεστε, μην τρώτε πολύ αλάτι, μην πίνετε πολλούς καφέδες… Εν τέλει όλα αυτά μοιάζουν αθώα μπροστά στη λιστέρια. Μόνο και το όνομα σε τρομάζει.