Από το νέο μνημόνιο στο δημοψήφισμα, στις εκλογές ή στην επανάσταση;

Αντώνης Καρακούσης 
 Οσο κι αν αρκετοί αρνούνται τη λογική των διλημμάτων, αυτά δεν γίνεται παρά να τεθούν. Οπως τα διεθνή πρακτορεία μεταδίδουν και οι σχετικές πληροφορίες από την Αθήνα επιβεβαιώνουν, οι εμπλεκόμενοι στην ελληνική κρίση είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν χρηματοδοτική κάλυψη προς την Ελλάδα μέχρι τα μέσα του 2014, οπότε και προσδιορίζεται χρονικά ή έξοδος μας στις αγορές. Έως τότε οι χρηματοδοτικές μας ανάγκες θα είναι καλυμμένες.

Υπό τον όρο βεβαίως ότι η ελληνική πλευρά θα αποδεχθεί το νέο μνημόνιο ή καλύτερα το νέο συμφωνητικό με τους εταίρους και τους πιστωτές της, το οποίο θα είναι λεπτομερές, ακριβές ως προς τις διαδικασίες και ασφαλές ως προς το αποτέλεσμά του. Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους εμπειρογνώμονες γνωρίζουν ότι θα πρόκειται για ένα πρόγραμμα μετάπτωσης της ελληνικής οικονομίας από τον κρατικό καπιταλισμό στην φιλελεύθερη ανοιχτή ανταγωνιστική αγορά, το οποίο δεν θα απέχει πολύ από εκείνα που εφαρμόσθηκαν μετά το 1989 στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.


Οπως χαρακτηριστικά μεταφέρεται το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων θα είναι αυστηρά προγραμματισμένο εξάμηνο - εξάμηνο, οι διαδικασίες λεπτομερείς και ο φορέας συγκεκριμένος. Μια κρατική ανεξάρτητη ελληνική εταιρία, στην οποία θα μεταφερθούν όλα τα πρός πώληση περιουσιακά στοιχεία και οι αρμοδιότητες έπ' αυτών. Θα διοικείται από Έλληνες μάνατζερ, αλλά θα εποπτεύεται από ξένη επενδυτική επιτροπή και πιθανώς ορισμένα περιουσιακά στοιχεία της θα έχουν μορφή ενεχύρου ως εγγύηση, για την πιστή εφαρμογή του νέου μνημονίου.

Επιπροσθέτως το πρόγραμμα θα προβλέπει κατάργηση κρατικών οργανισμών με απώλεια 7.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2013, καθώς και πλήθος άλλων μέτρων, τα οποία πολλούς θα ξαφνιάσουν.

Οπως και αν έχει η απρόσκοπτη κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών μας μέχρι τα μέσα του 2014 και η διασφάλιση της πιστωτικής σταθερότητας δεν θα προσφερθεί χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς ανάληψη πολύ συγκεκριμένων υποχρεώσεων.

Απ' αυτή τη σχέση λοιπόν θα τεθεί και το πολιτικό δίλημμα. Πρώτα στο υπουργικό συμβούλιο, έπειτα στην Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠαΣοΚ και κατ' επέκταση στο Κοινοβούλιο και στα κόμματα.

Και σε δεύτερο πλάνο στον κυρίαρχο ελληνικό λαό. Είτε με τη μορφή δημοψηφίσματος, είτε με την προσφυγή σε εθνικές εκλογές.

Είναι η φύση του προγράμματος τέτοια, που συνιστά επιλογή ζωής για τη χώρα και τους πολίτες. Αρα δεν μπορεί παρά να τύχει λαϊκής έγκρισης.

Η επιλογή του δημοψηφίσματος έχει πολλά προβλήματα, δεν είναι ίσως η καταλληλότερη μέθοδος, καθώς τα ερωτήματα μπερδεύονται, η κρίση και οι επιλογές μπερδεύονται, πέραν του γεγονότος ότι το ερώτημα δεν μπορεί να είναι ''μνημόνιο ή αντιμνημόνιο'', αλλά ''ευρώ ή δραχμή'', δηλαδή στο αποτέλεσμα της επιλογής, πράγμα που μπορεί να επηρεάσει συμπεριφορές κατά την προεκλογική περίοδο και να οδηγήσει ντεφάκτο στη δραχμή.

Το πιθανότερο είναι πως το νέο μνημόνιο θα οδηγήσει σε εκλογές, εκτός κι αν τις προλάβει... η επανάσταση των αγανακτισμένων. Οπότε τότε θα μιλάμε αλλιώς, αν θα μιλάμε...


akarakousis@dolnet.gr