Για το καλό σου

Χρονογράφημα

Της Ασπασίας Μπούμπαρη

Είμαστε παγιδευμένοι σε κοινωνίες που γεννάνε τα παιδιά τους για να τα τιμωρήσουν .Μέσα σ αυτό τον φαύλο κύκλο των πικραμένων γενιών, των στερημένων, των βαθιά πληγωμένων  με αγιάτρευτα βιώματα γεννιούνται παιδιά επειδή έτσι πρέπει, επειδή έτσι τα βρήκανε, επειδή σε κάποιους πρέπει να δώσουνε λογαριασμό για το εποίησαν, καθότι αυτός ο προορισμός του ανθρώπου… και τα εγκλήματα συνεχίζονται σε μια κοινωνία που αλληλoμισείται που αλληλοεξοντώνεται.

Αφού πέσουμε στην παγίδα του προορισμού του ανθρώπου αρχίζουμε να  περνάμε την δοκιμασία της επιβεβαίωσης, της απόδειξης των αξιών μας, όπως όμως λογαριάζονται οι αξίες στην δική τους λογική. Αξία να φτάσεις ψηλά πατώντας  πάνω  στον άλλο, αξία να ξεχωρίζεις με τα ακριβά αγαθά, αξία να υπηρετείς μόνο αυτούς που θα σε ανεβάσουν, αξία να ταπεινώνεις τους μικρούς για να φαίνεσαι μεγάλος, αξία να ξέρεις το συμφέρον σου για το καλό σου γιατί αυτοί που σε γέννησαν ξέρουν το καλό σου.

Όσα δεν έζησαν αυτοί, ζητάνε να τα ζήσεις εσύ για να ολοκληρωθούν, για το καλό σου, όλα τους τα όνειρα είναι εκεί μπροστά σου και ζητάνε να τα υλοποιήσεις, γι αυτό υπάρχουν αλλιώς τους σκότωσες. Ζητάνε να σε ¨καμαρώσουν ¨ καταξιωμένο με κάθε κόστος, ένα πλούσιο γάμο και όμορφα έξυπνα παιδιά σαν διαφήμιση σε περιοδικά γιατί αυτή είναι η ευτυχία, μια εικόνα άψυχη γεμάτη χαμόγελα με κάτασπρα δόντια.

Κρίμα αν δεν τα καταφέρεις, σε φορτώνουνε τύψεις, σε καταδικάζουν σε συγκρίσεις, άπειρες συγκρίσεις και παραδείγματα, εκμηδενίζεσαι, ακυρώνεσαι κι αν σου κάνουν τη χάρη να σε αποδεχτούν είναι για να έχουν την ευχαρίστηση να σε ταπεινώσουν.

Μέσα σε τέτοιες κοινωνίες λοιπόν τι ν αναζητήσουμε, τι υγιές υπάρχει , ταπεινωμένες προσωπικότητες εξαθλιωμένες ψυχές από τη γέννα τους που μόνος σκοπός τους ήταν πάσει θυσία η δόξα πού να βρεθεί η κατανόηση η συμπόνια για τον συνάνθρωπο. Ο τελευταίος  καλός άνθρωπος έφυγε πριν λίγες μέρες. ΄Ισως γι αυτό και τον κλάψαμε τόσο πολύ γιατί ξέραμε πως είναι ο τελευταίος.

Τρομάζω κάθε μέρα πιο πολύ. Δεν ξέρω αν ήταν έτσι τα πράγματα στο Γ΄ Ράιχ, αλλά φαντάζομαι πως τον ίδιο τρόμο θα είχαν κάποιοι άνθρωποι. Βλέπω και ακούω γύρω μου εξαγριωμένους πολίτες, έτοιμους να κατασπαράξουν ότι είναι ξένο μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικό. Βλέπω ανθρώπους να φανατίζονται να θέλουν να πάρουν αίμα και νιώθω πως αν ζούσε ο Μπρέχτ θα είχε να πει πολλά για την εξέλιξη της κοινωνίας μας μετά από τόσα χρόνια, τόσους νεκρούς τόσο αίμα, και η απόλυτη ντροπή, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας, να μας κοιτάνε από μακριά ν΄ αλληλoτρώμε  τις σάρκες μας , κι αυτοί να μετράνε τα κουκιά που δεν τους βγαίνουν αγχωμένοι  και κατακουρασμένοι να γυρνάνε την Ευρώπη ζητιανεύοντας και παρακαλώντας  για άλλη μια δόση, για το καλό μας. Πόση ξεφτίλα ακόμα!