Ελλάδα - Επιλογές

Του Γιώργου Λακόπουλου

 

ΣΥΝΟΨΗ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ της προσεχούς εβδομάδας: η κυβέρνηση Σαμαρά καλείται να πείσει ότι θα υλοποιήσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία είχε φορτωθεί τις «πατάτες» των κυβερνήσεων Παπανδρέου.

ΤΟ ΘΕΡΟΣ του 2010, η τότε κυβέρνηση υπέγραφε το πρώτο Μνημόνιο μέσα στην καλή χαρά - «δυο χρόνια ζόρια και μετά σωθήκαμε» ήταν το σλόγκαν, σαν να μην καταλάβαιναν καν τι υπέγραφαν -, αλλά αντί για σωτηρία πήραν πόδι και οι σωτήρες.

ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ συμφωνήθηκε το κούρεμα των ομολόγων που κατείχαν ιδιώτες, ως αποτροπή στη χρεοκοπία - αν και αποτροπή δεν το λες από τη στιγμή που ενεργοποιήθηκαν τα ασφάλιστρα κινδύνου -, αλλά για να εξασφαλιστούν δανεικά για ακόμη δύο χρόνια, υπεγράφη το δεύτερο Μνημόνιο.

ΤΩΡΑ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ είναι πιο κρίσιμη. Αφορά τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη. Και είναι μια συζήτηση που γίνεται με τους όρους των δανειστών - ακριβώς γιατί χωρίς τα δάνειά τους δεν έχει νόημα να γίνει.

ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ - ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ, η ελληνική οικονομία βρίσκεται μπροστά σε μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτόν που θα αντιμετωπιζόταν με τη θολούρα που συνόδευε την εγκατάσταση της τρόικας. Και - αλίμονο - με λιγότερες δυνατότητες να τον αντιμετωπίσει.

Η ΧΩΡΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ να εγγυηθεί ότι στο τέλος του 2014 το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού θα κινείται στα όρια των συνθηκών της ευρωζώνης. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να εφαρμοστεί ένα νέο διετές πρόγραμμα ακόμη πιο σκληρής λιτότητας.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ, οι μισθοί και οι συντάξεις θα μειωθούν κι άλλο, το κοινωνικό κράτος θα γίνει πιο ισχνό, η ανεργία θα μεγαλώσει και γενικά η ζωή θα γίνει πιο δύσκολη - κρινόμενη τουλάχιστον με τα σημερινά μέτρα.

ΑΛΛΑ ας μην κρυβόμαστε πίσω από τον Στουρνάρα μας: δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Χωρίς τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ τουλάχιστον, το Δημόσιο θα μένει χωρίς δανεικά και τη συνέχεια δεν θα θέλαμε να την ξέρουμε...

ΜΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ η χώρα θα εξασφαλίσει χρόνο για να αλλάξει την οικονομία της και να ρίξει άγκυρα στην ευρωζώνη. Φυσικά η δανειακή αιμοδοσία, που διασφαλίζεται με τα μέτρα, απλώς δίνει περιθώριο για τη σωτηρία, δεν την προεξοφλεί.

ΑΣΦΑΛΩΣ, θα ήταν καλύτερα τα δυο χρόνια να ήταν τρία ή τέσσερα. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Σε καμία περίπτωση, πάντως, η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται στο εξής να ζήσει όπως ζούσε και εν μέρει ζει ακόμη.

ΑΝ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ μέσα στην ευρωζώνη ή εκτός, έχει διαφορά για την Ελλάδα; Εχει. Τη διαφορά που έλεγε κάποτε για τον ΟΗΕ ο αμερικανός πολιτικός Χένρι Λοντζ: «Δεν υπάρχει για να σε στείλει στον παράδεισο, αλλά για να μην πας στην κόλαση».

 

 

 

Πηγή: www.tanea.gr

Δημοσιεύτηκε στις 20/08/2012