ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΕΠΑΦΗ

Το ιστολόγιο Πενταλιά πήρε το όνομα
από το όμορφο και ομώνυμο χωριό της Κύπρου.
Για την επικοινωνία μαζί μας
είναι στη διάθεσή σας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
pentalia74@gmail.com

mercredi 15 août 2012

Τρία Οσκαρ για τρία αγαπημένα «τέρατα»

Ο «ΕΤ ο εξωγήινος», το «Αλιεν» και ο «Κινγκ Κονγκ» είναι δημιουργίες του «μάγου» των εφέ Κάρλο Ραμπάλντι


Τέτοια ήταν η ποιότητα της δουλειάς του Κάρλο Ραμπάλντι που υποχρεώθηκε, από τον νόμο, να αποδείξει τη... γνησιότητά της. Τι εννοώ; Μα την περίφημη δικαστική ιστορία που σημάδεψε την ιταλική κινηματογραφία το 1971, με αφορμή το υπέροχο θρίλερ μυστηρίου του Λούτσιο Φούλτσι «Una lucertola con la pele di dona» («Μια σαύρα σε γυναικείο κορμί»,) όπου η πρωταγωνίστρια Φλορίντα Μπόλκαν βασανίζεται από φρικτούς εφιάλτες, σε έναν εκ των οποίων βλέπει γδαρμένα και ξεκοιλιασμένα σκυλιά που εξακολουθούν να γαβγίζουν και να σπαρταρούν.
Ε, λοιπόν, ήταν τόσο αληθινό το εφέ που ο Ραμπάλντι έστησε από καουτσούκ και μηχανοκίνητες κλειδώσεις ώστε ένας εισαγγελέας έσυρε ολόκληρο το συνεργείο στα δικαστήρια. Εκεί το εφέ στήθηκε ξανά από τον δημιουργό του αφήνοντας άφωνη την αίθουσα που σείστηκε από τα χειροκροτήματα, ενώ οι εφημερίδες «γλέντησαν» με την ανοησία του μικρόνου νομικού την επόμενη ημέρα. Σημειώστε πως από τύχη εκείνη την περίοδο ο Ραμπάλντι βρισκόταν στην Ιταλία - αν δεν είχε εμφανιστεί εγκαίρως ο σκηνοθέτης θα είχε περάσει τουλάχιστον δύο χρόνια στη φυλακή.
Βλέπετε, ο Ραμπάλντι πλέον μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην Ιταλία και στην Αμερική. Κάνει θαύματα στα αριστουργηματικά θρίλερ «Σφαγή στο ακρογιάλι της ηδονής» (Μάριο Μπάβα, 1971) και «Βαθύ κόκκινο» (Ντάριο Αρτζέντο, 1975) και ταυτόχρονα παίζει με μεγάλα χολιγουντιανά παιχνίδια κυριολεκτικά, καθώς το 1976 στήνει ολάκερο... Κινγκ Κονγκ για το ριμέικ που σκηνοθέτησε ο Τζον Γκίλερμιν το 1976. Η ταινία μπορεί να είναι μέτριας ποιότητας, αυτός όμως κερδίζει ένα Οσκαρ για τα ειδικά εφέ του και αμέσως εδραιώνεται στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος.
Θα κληθεί να ζωντανέψει τα διάσημα σχέδια του Γκίγκερ για το θρυλικό «Αλιεν, ο επιβάτης του Διαστήματος» του Ρίντλεϊ Σκοτ το 1979. Αξέχαστη η δουλειά του, αλλά ο ίδιος θα δηλώσει απογοητευμένος. «Εδωσα στον σκηνοθέτη 100 επιλογές και αυτός διάλεξε μονάχα τις 20», συνήθιζε να λέει... Δύο χρόνια πριν, όμως, μια άλλη συνεργασία έδειχνε να ευδοκιμεί: αυτή με το τότε παιδί-θαύμα του Χόλιγουντ, τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, για τον οποίο ο Ραμπάλντι έστησε ένα ολάκερο Σύμπαν με αφορμή την ταινία «Στενές επαφές τρίτου τύπου». «Οι εξωγήινοι μου πάνε, τους συμμερίζομαι», έλεγε.
Ισως γι' αυτό η δουλειά του στον «ΕΤ» το 1982 έμελλε να χαραχτεί στο ασυνείδητό μας, τότε που πιτσιρικάδες γεμίζαμε τις αίθουσες για να δούμε αυτή την ταινία, για την οποία μιλούσε όλος ο κόσμος. Τι πλάσμα αυτός ο ΕΤ! Τόσο εξώκοσμος και όμως τόσο κοντά μας, με έναν τρόπο που είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς το «πώς» και το «γιατί» - με έναν ανάλογο τρόπο που γίνονταν αμέσως συμπαθείς οι φιγούρες που προέκυπταν από την πένα μιας άλλης ιδιοφυΐας, του Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Εκεί που όλοι οι συνάδελφοί του αφοσιώθηκαν αποκλειστικά στη δημιουργία εξωγήινων τεράτων ο Ραμπάλντι, σε συνεργασία με τον Σπίλμπεργκ, μας έκανε να τα αγαπήσουμε, πρώτα με τις «Επαφές» και μετά με τον «ΕΤ», δύο από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες από καταβολής κινηματογράφου. Και σκεφτείτε μονάχα πόσο πιο φτωχές θα ήταν δίχως τη μαγική έμπνευση του Κάρλο Ραμπάλντι.
Τρία Οσκαρ κέρδισε ο Ραμπάλντι («Κινγκ Κονγκ» - 1975, «Αλιεν» - 1979, «ΕΤ» - 1982), ανοίγοντας από νωρίς τον δρόμο προς το Χόλιγουντ για πολλούς ομοεθνείς του (ήταν ο πρώτος ιταλός τεχνικός που γνώρισε τέτοια επιτυχία δουλεύοντας για το αμερικανικό σινεμά. Σκεφτείτε πως ούτε ο Μορικόνε δεν είχε κάνει ακόμα το πέρασμα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού!). Ο Κάρλο Ραμπάλντι αντιλήφθηκε όσο λίγοι πως το σινεμά είναι η μεγάλη τέχνη της ψευδαίσθησης. Και τέτοιες αφήνει πίσω του. Ψευδαισθήσεις που μέσα μας θα φαντάζουν πιο αληθινές από όλα τα ψηφιακά - και ανύπαρκτα - εφέ της παγκόσμιας φιλμογραφίας.

Η κληρονομιά του
Ο Κάρλο Ραμπάλντι σταμάτησε να εργάζεται το 1988, δηλώνοντας απογοητευμένος από τον εαυτό του («Οι ιδέες μου έχουν αρχίσει να ξεπερνούν την ηλικία μου» είπε σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του), αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο σε πολλούς από τους αμερικανούς συναδέλφους του (όπως τον Τομ Σαβίνι, τον Ρομπ Μποτίν, τον Ρικ Μπέικερ και τον Σκρίμινγκ Μαντ Τζορτζ), δίχως ποτέ να κριτικάρει τη δουλειά τους με οποιονδήποτε τρόπο. Σήμερα, οι σεκάνς των ειδικών εφέ στις ταινίες όπου εργάστηκε αποτελούν μαρτυρίες ενός μεγάλου καλλιτέχνη.
Πηγή: www.tanea.gr
Δημοσιεύτηκε στις 13/08/2012

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire