Η Αθήνα που αγαπήσαμε

[Ματιές] Β’ Γυμνάσιο

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Στο πολυδιαβασμένο βιβλίο του «Καταφύγιο Ιδεών», ο Χρήστος Γιανναράς γράφει: «... Τη διαδρομή των έξι χρόνων στο Β' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών επρόκειτο να την κάνω με παρέα που σήμερα καυχιέται - και όχι άδικα - για τις διασημότητες που ανέδειξε. Ο πρώτος φίλος που έκανα και που έμεινε ο εγγύτερος όλα τα χρόνια, ήταν ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, σκηνοθέτης σήμερα με παγκόσμια αναγνώριση. Στην τάξη μας και ο Αλέκος Φασιανός, ο ζωγράφος, με τον οποίο όμως ποτέ δεν συνδέθηκα περισσότερο. Ξεχωριστός στην παρέα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κι αυτός πασίγνωστος σήμερα δημοσιογράφος και στιχουργός. Τον Θόδωρο κι εμένα ο Λευτεράκης μας σνόμπαρε συστηματικά: έγραφε πιο πούρα δημοτική από μας, διάβαζε πιο προχωρημένη λογοτεχνία και του άρεσε να εμφανίζεται σαν τύπος λαϊκός και ολίγον μάγκας. Στην τάξη μας ήταν ακόμα ο Τρύφωνας Καρατζάς, σήμερα ηθοποιός, και ο Αγγελος Μαρόπουλος, δημοσιογράφος που τον έμαθε το πανελλήνιο στα χρόνια της δικτατορίας από τις εκπομπές του στην Ντόυτσε Βέλλε...» (Ικαρος, σελ. 57). Το Β' Γυμνάσιο ήταν στη γωνία Αχαρνών και Χέυδεν. Καταπληκτικό κτίριο, που λέγαν ότι είχε χτιστεί πάνω σε προσχέδιο του Τσίλερ. Δεν είμαι βέβαιος γι' αυτό. Το σχολείο μας, πάντως, άρχισε να δέχεται μαθητές από το 1862. Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης, στα «Ποιήματα 1945-1971» που έβγαλε ο Κέδρος, στην αφιέρωσή του μού γράφει ότι αποφοίτησε κι εκείνος από το ίδιο σχολείο, το 1936. Εμείς, Αγγελόπουλος, Φασιανός κ.λπ., τελειώσαμε το 1953.

Η μητέρα μου έμενε σ' ένα στενάκι παράλληλο της Χέυδεν. Στην οδό Φωκαίας. Οποτε πήγαινα να τη δω, περνούσα και από το σχολείο, που με τα χρόνια ρήμαζε. Αρχισα λοιπόν να γράφω στα «ΝΕΑ» κατά καιρούς πως έπρεπε το κράτος να φροντίσει για την αποκατάστασή του. Το κράτος, όμως, αδιαφορούσε ως συνήθως. Κάποτε, έλαβα ένα γράμμα από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων, που με πληροφορούσε ότι στο οίκημα είχαν μπει συνεργεία και σε λίγο καιρό θα ξαναλειτουργούσε. Αισθάνθηκα μεγάλη ικανοποίηση. Αλλά τζάμπα ο ενθουσιασμός μου: το Β' Γυμνάσιο, που με ενδιέφερε, είχε μεταφερθεί στη Βάθη, όπου είχε την έδρα του το «Μηχανοκίνητο» της Αστυνομίας, οι Μπουραντάδες που λέγαμε στον Εμφύλιο. Και εκεί - και όχι στη Χέυδεν και Αχαρνών - γινόντουσαν τα μερεμέτια και τα βαψίματα!

Τελικά το κτίριο αφέθηκε στην τύχη του και πήρε να καταρρέει. Και μια μέρα των ημερών κατελήφθη! Και από Β' Γυμνάσιο έγινε «Βίλα Αμαλία». Η «κατάληψη» κράτησε 20 χρόνια! Και πριν από μια εβδομάδα, η Αστυνομία έκανε ντου, έβγαλε από μέσα όσους κατοικούσαν και προχώρησε και σε συλλήψεις. Τώρα λέγονται πολλά και διάφορα για την τύχη του. Κάποτε είχε διατυπωθεί η πρόταση στον χώρο αυτό να μεταφερθεί η Δημοτική Βιβλιοθήκη. Κι εγώ ρωτάω τον δήμαρχο: γιατί δεν μεταφέρεται εκεί το Β' Γυμνάσιο; Η ιστορία του σχολείου είναι συνδεδεμένη μ' αυτό το τριώροφο. Απέναντί του, 50 μέτρα πιο πάνω, βρίσκεται και μια από τις πολυκατοικίες που έχτισε ο Πικιώνης.