Του Δημήτρη Τσιόδρα
Ο Αλέξης Τσίπρας, στους επτά μήνες που μεσολάβησαν από τις εκλογές, κάνει ταχύτατα βήματα προκειμένου να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα παραδοσιακό βαλκανικό αριστερό σχήμα, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική δύναμη. Η εγκατάλειψη αριστερών ριζοσπαστικών αντικαπιταλιστικών θέσεων και η στροφή προς μια ρεαλιστική, ρεφορμιστική προσέγγιση θεωρεί ότι είναι αναγκαία προϋπόθεση για την προσέλκυση κεντρώων στρωμάτων που θα του επιτρέψουν να κυβερνήσει και για την αποδοχή του ως συνομιλητή από το εγχώριο και διεθνές κατεστημένο.
Οι κινήσεις αυτές είναι υψηλού ρίσκου.
Στο εσωτερικό του κόμματός του η πλειοψηφία έχει γαλουχηθεί σε άλλη ανάλυση της πραγματικότητας. Η πολυγλωσσία των βουλευτών του δείχνει την απόσταση που πρέπει να διανυθεί, ενώ το ισχυρό Αριστερό Ρεύμα επιμένει στις θέσεις τις οποίες ο Αλ.Τσίπρας έχει εγκαταλείψει. Ο κίνδυνος διάσπασης είναι υπαρκτός (το παράδειγμα της Ν.Δ. όταν ο Αντ. Σαμαράς εγκατέλειψε το αντιμνημονιακό μπλοκ είναι πρόσφατο) όσο κι αν η προοπτική της εξουσίας ενώνει.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι ο εσωκομματικός. Είναι να μην αποδώσουν οι προσπάθειες που καταβάλλει ο Αλ.Τσίπρας προκειμένου να πείσει πολίτες και κατεστημένο ότι μπορεί να κυβερνήσει (οι πρόσφατες μετρήσεις αυτό αποτυπώνουν). Τότε, τα βήματα προς τον ρεαλισμό θα αποδειχθούν άλμα στο κενό.
Πολλοί κάνουν συγκρίσεις με τον Α.Παπανδρέου. Πέραν της διαφοράς των εποχών, αξίζει να σημειωθεί ότι ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν γόνος οικογενείας που αποτελούσε τμήμα της εγχώριας ελίτ κι εκείνο το τμήμα της που ήθελε να βρεθεί στη θέση του παλιού κατεστημένου τον είδε ως «όχημα» για να το πετύχει. Και δεν είχε άδικο, αφού σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκαν τα περιβόητα «νέα τζάκια». Επίσης, η σημαντική διεθνής εμπειρία του Α.Παπανδρέου και η λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ έκανε τους υπερατλαντικούς συμμάχους να μη μένουν στη ρητορική του και τους πολίτες να του έχουν εμπιστοσύνη για το πού οδηγεί τη χώρα.
Ισχύει το ίδιο για τον Αλ.Τσίπρα; Ενα τμήμα του εγχώριου κατεστημένου, που ήθελε την επιστροφή στη δραχμή, πόνταρε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η προοπτική αυτή απομακρύνεται. Νέα τζάκια σήμερα δεν μπορούν να δημιουργηθούν με τους όρους του ’80, αφού το μοίρασμα της τράπουλας γίνεται υπό την αυστηρή εποπτεία της τρόικας (τράπεζες, ενέργεια, αποκρατικοποιήσεις κ.λπ.). Τμήματα του διεθνούς κατεστημένου, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα και την Ελλάδα ως δυνάμεις που μπορούν να πιέσουν για αλλαγές στην Ευρωζώνη. Θέλουν να έχουν σχέση μαζί του, αλλά τηρούν στάση αναμονής.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δείξει ότι δεν διστάζει να αναλαμβάνει ρίσκα. Ρίσκο ήταν η εσωκομματική σύγκρουση με τον Αλ.Αλαβάνο. Ρίσκο ήταν το προεκλογικό σύνθημα για κυβέρνηση της Αριστεράς που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να βγει από το περιθώριο και να εκτοξευθεί στο 26%.
Οι πολίτες στράφηκαν στον Αλ.Τσίπρα ως το καταλληλότερο πρόσωπο να εκφράσει τη διαμαρτυρία τους, όμως δεν τον εμπιστεύονται ακόμη για να του αναθέσουν τις τύχες τους. Ο ίδιος δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι χρειάζεται για να τους πείσει. Μπορεί;
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 29/01/2013
Ο Αλέξης Τσίπρας, στους επτά μήνες που μεσολάβησαν από τις εκλογές, κάνει ταχύτατα βήματα προκειμένου να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα παραδοσιακό βαλκανικό αριστερό σχήμα, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική δύναμη. Η εγκατάλειψη αριστερών ριζοσπαστικών αντικαπιταλιστικών θέσεων και η στροφή προς μια ρεαλιστική, ρεφορμιστική προσέγγιση θεωρεί ότι είναι αναγκαία προϋπόθεση για την προσέλκυση κεντρώων στρωμάτων που θα του επιτρέψουν να κυβερνήσει και για την αποδοχή του ως συνομιλητή από το εγχώριο και διεθνές κατεστημένο.
Οι κινήσεις αυτές είναι υψηλού ρίσκου.
Στο εσωτερικό του κόμματός του η πλειοψηφία έχει γαλουχηθεί σε άλλη ανάλυση της πραγματικότητας. Η πολυγλωσσία των βουλευτών του δείχνει την απόσταση που πρέπει να διανυθεί, ενώ το ισχυρό Αριστερό Ρεύμα επιμένει στις θέσεις τις οποίες ο Αλ.Τσίπρας έχει εγκαταλείψει. Ο κίνδυνος διάσπασης είναι υπαρκτός (το παράδειγμα της Ν.Δ. όταν ο Αντ. Σαμαράς εγκατέλειψε το αντιμνημονιακό μπλοκ είναι πρόσφατο) όσο κι αν η προοπτική της εξουσίας ενώνει.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι ο εσωκομματικός. Είναι να μην αποδώσουν οι προσπάθειες που καταβάλλει ο Αλ.Τσίπρας προκειμένου να πείσει πολίτες και κατεστημένο ότι μπορεί να κυβερνήσει (οι πρόσφατες μετρήσεις αυτό αποτυπώνουν). Τότε, τα βήματα προς τον ρεαλισμό θα αποδειχθούν άλμα στο κενό.
Πολλοί κάνουν συγκρίσεις με τον Α.Παπανδρέου. Πέραν της διαφοράς των εποχών, αξίζει να σημειωθεί ότι ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν γόνος οικογενείας που αποτελούσε τμήμα της εγχώριας ελίτ κι εκείνο το τμήμα της που ήθελε να βρεθεί στη θέση του παλιού κατεστημένου τον είδε ως «όχημα» για να το πετύχει. Και δεν είχε άδικο, αφού σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκαν τα περιβόητα «νέα τζάκια». Επίσης, η σημαντική διεθνής εμπειρία του Α.Παπανδρέου και η λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ έκανε τους υπερατλαντικούς συμμάχους να μη μένουν στη ρητορική του και τους πολίτες να του έχουν εμπιστοσύνη για το πού οδηγεί τη χώρα.
Ισχύει το ίδιο για τον Αλ.Τσίπρα; Ενα τμήμα του εγχώριου κατεστημένου, που ήθελε την επιστροφή στη δραχμή, πόνταρε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η προοπτική αυτή απομακρύνεται. Νέα τζάκια σήμερα δεν μπορούν να δημιουργηθούν με τους όρους του ’80, αφού το μοίρασμα της τράπουλας γίνεται υπό την αυστηρή εποπτεία της τρόικας (τράπεζες, ενέργεια, αποκρατικοποιήσεις κ.λπ.). Τμήματα του διεθνούς κατεστημένου, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα και την Ελλάδα ως δυνάμεις που μπορούν να πιέσουν για αλλαγές στην Ευρωζώνη. Θέλουν να έχουν σχέση μαζί του, αλλά τηρούν στάση αναμονής.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δείξει ότι δεν διστάζει να αναλαμβάνει ρίσκα. Ρίσκο ήταν η εσωκομματική σύγκρουση με τον Αλ.Αλαβάνο. Ρίσκο ήταν το προεκλογικό σύνθημα για κυβέρνηση της Αριστεράς που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να βγει από το περιθώριο και να εκτοξευθεί στο 26%.
Οι πολίτες στράφηκαν στον Αλ.Τσίπρα ως το καταλληλότερο πρόσωπο να εκφράσει τη διαμαρτυρία τους, όμως δεν τον εμπιστεύονται ακόμη για να του αναθέσουν τις τύχες τους. Ο ίδιος δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι χρειάζεται για να τους πείσει. Μπορεί;
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 29/01/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire