Κύπρος : Χαμηλό το επίπεδο των προεκλογικών συζητήσεων

Άριστος Μιχαηλίδης

Μήπως μας αξίζει το μη χείρον;

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσες χθες οι δηλώσεις των εκπροσώπων των υποψηφίων Προέδρων. Έβγαιναν ο ένας μετά τον άλλο, να μας εξηγούν τι είπε και πόσο καλός ήταν ο δικός τους. «Ο Νίκος Αναστασιάδης, απέδειξε με συγκροτημένο και νηφάλιο λόγο, ότι έχει το όραμα, το σχέδιο και την πολιτική βούληση», έλεγε ο εκπρόσωπος του, Τάσος Μητσόπουλος. «Ο τόπος έχει ανάγκη από έναν Πρόεδρο ικανό να συμβάλει στην εθνική συνεννόηση και ο Σταύρος Μαλάς μπορεί», έλεγε ο εκπρόσωπος του, Τάκης Χατζηγεωργίου. «Ο Γιώργος Λιλλήκας, με σαφήνεια, έθεσε ενώπιον του κυπριακού λαού την ανάγκη μιας καινούργιας εθνικής στρατηγικής, μακριά από τους αδιέξοδους, άνευρους, αναποτελεσματικούς χειρισμούς του παρελθόντος», έλεγε ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ, Γιαννάκης Ομήρου.

Καλά εμείς δεν τους είδαμε; Δεν καταλάβαμε τι είπαν και πόσο καλοί ήταν και πρέπει να μας τα εξηγήσουν οι εκπρόσωποι τους;
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όντως, χρειάζεται να μας εξηγούν διότι αυτό που είδαμε είχε κενά και λάθη και παραλείψεις. Και δεν βοήθησε τους ψηφοφόρους να βγάλουν συμπεράσματα. Μάλλον, το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγει είναι ότι οι ηγέτες μας θέλουν να μας κυβερνούν με «ιερές παρακαταθήκες». Διότι άφησαν τον Μακάριο κι έπιασαν τον Τάσσο.
Να ανακαλύψουν αν ήταν κι αυτός υπέρ ή εναντίον της διζωνικής. Δεν είναι κακό να σεβόμαστε τους ιστορικούς ηγέτες που έφυγαν, αλλά έπρεπε οι υποψήφιοι, 19 μέρες πριν από τις εκλογές να πασκίζουν να μας εξηγήσουν ποια είναι η στρατηγική τους για να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα. Ασφαλώς και είναι καθοριστική η ιστορία του καθενός. Ασφαλώς και έχει σημασία να ξέρουμε την κρίση του στις σημαντικές αποφάσεις. Ασφαλώς και έχει ειδική βαρύτητα η συμπεριφορά και οι αποφάσεις τους σε μια ιστορική στιγμή της πορείας του Κυπριακού όπως ήταν το 2004. Αλλά, παρακάτω; Τι μας είπαν και ποια εικόνα έδωσαν οι τρεις υποψήφιοι; Ο Αναστασιάδης ότι σέβεται την ετυμηγορία του 76%, αλλά η άποψη που υποστήριξε τότε παραμένει και σήμερα και μάλιστα πιστεύει ότι δεν ήταν το δικό του ΝΑΙ, όπως είπε, που έφερε όσα κακά ακολούθησαν. Ο Μαλάς ότι μετάνιωσε για το ΝΑΙ του, αλλά δεν ήταν τόσο αμαρτωλός όσο ο Αναστασιάδης διότι τότε αυτός δεν ήταν πολιτικός ηγέτης όπως είναι σήμερα και ότι παρόλο που μετάνιωσε, θέλει να είναι ο περήφανος συνεχιστής της πολιτικής Χριστόφια, του τσιμεντώματος του «ναι». Και ο Λιλλήκας ότι τότε τάχθηκε στο πλευρό της πλειοψηφίας του λαού και σήμερα ό,τι λένε οι άλλοι δυο, αυτός λέει το αντίθετο, οπότε είναι καλύτερος αυτομάτως και δεν χρειάζεται να μας πείσει, αρκεί που είναι διαφορετικός.
Η ουσία είναι ότι βάζουν σε δεύτερη μοίρα την προσπάθεια να μας εξηγήσουν γιατί είναι ο καθένας ικανότερος από τους άλλους δύο και ποιες είναι οι ορθότερες θέσεις του. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι άλλοι δυο είναι χειρότεροι από τον ίδιο. Προσπαθούν δηλαδή να αναγάγουν σε επικοινωνιακή επιστήμη την τραγική επιλογή: «ο μη χείρων βέλτιστος». Κι αυτό κάνει τα πράματα ακόμα πιο τραγικά.