 |
Κουζέλη Λαμπρινή
Τρεις άνδρες και τέσσερις
γυναίκες, έξι πεζογράφοι και μία ποιήτρια. Επτά συγγραφείς στο πρώτο
λογοτεχνικό τους φανέρωμα με βιβλίο αυτό το φθινόπωρο. Προτού τα βιβλία
φτάσουν στα βιβλιοπωλεία, προτού τα διαβάσουμε και σχηματίσουμε άποψη
για τη γραφή τους, ζητήσαμε από τους συγγραφείς να σκιαγραφήσουν το αναγνωστικό και το συγγραφικό προφίλ
τους απαντώντας σε οκτώ κοινές ερωτήσεις. Δώσαμε στον καθένα το
περιθώριο να απαντήσει σε μια ένατη ερώτηση δικής του επινόησης, μια
αφορμή για αυτοσχόλια και αποκαλύψεις.
Τους χωρίζουν δεκαετίες και ιδιοσυγκρασιακές διαφορές. Τους ενώνει η εποχή μας και οι συνθήκες ζωής που έχει διαμορφώσει. Τρεις ζουν αυτή τη στιγμή εκτός Ελλάδας, ορισμένοι έχουν δοκιμάσει την πένα τους σε άλλη γλώσσα. Ψηλαφίζουν το βίωμα του ξένου, του Αλλου, του διαφορετικού, του αλλόκοτου μέσα από την απόσταση που δημιουργεί ο χρόνος, ο χώρος, μια διαμεσολαβητική οθόνη. Η γραφή έρχεται ως αναμέτρηση με τον εαυτό, ως διαδικασία αποκρυπτογράφησης της πραγματικότητας, ως ψυχική λύτρωση.
Τέσσερις από αυτούς έχουν παρακολουθήσει εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Ο νέος για τα ελληνικά δεδομένα θεσμός αναλαμβάνει τον παλαιό ρόλο των λογοτεχνικών περιοδικών: γύρω από σχέσεις μαθητείας και συμμαθητείας αναπτύσσονται δεσμοί αλληλεγγύης και συμπαράστασης στη δοκιμασία της λογοτεχνικής δημιουργίας. Η νέα φουρνιά συγγραφέων δεν γράφει στην παροιμιώδη κλειστή κάμαρα, ανήκει σε συγγραφικές κοινότητες, έχει κοινωνικό πρόσωπο, αναγνωρίζει συγγένειες, πρότυπα, οφειλές.
Στο νέο τοπίο που διαγράφεται από την καθιέρωση της συγγραφικής εκπαίδευσης δύο πράγματα παραμένουν εν τούτοις αταλάντευτα: η διαπίστωση των τελευταίων χρόνων ότι στην ανάπτυξη της τοπικής παραγωγής επενδύουν κυρίως οι μικρότεροι και μικροί εκδότες και η διαπίστωση ότι η επιταγή «γράψε γι' αυτό που ξέρεις καλύτερα» μεταφράζεται σε τόση ποικιλία όση τα ανθρώπινα αποτυπώματα.
9 ερωτήσεις
2. Πώς αποφασίσατε να γράψετε;
3. Εχετε προηγούμενες δημοσιεύσεις;
4. Εχετε παρακολουθήσει κάποιο εργαστήριο δημιουργικής γραφής; Αν ναι, αισθάνεστε ότι σας βοήθησε;
5. Τι σας εμπνέει;
6. Τι διαβάζετε;
7. Ποιον από τους ζώντες έλληνες συγγραφείς ξεχωρίζετε;
8. Δυσκολευτήκατε να βρείτε εκδότη; Πιστεύετε ότι δίνονται ευκαιρίες στους νέους συγγραφείς;
9. Απαντήστε σε μια ερώτηση που θα θέλατε να σας γίνει.
Επτά νέοι συγγραφείς απαντούν σε εννέα ερωτήσεις
Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Ιστορίες από τον «τοίχο»
1. Στο βιβλίο συγκεντρώνονται πολύ μικρές, προσωπικές ιστορίες (ας πούμε «flash novels»), που αναρτήθηκαν στο Facebook τα τελευταία 3-4 χρόνια και διερευνούν τη σχέση μου, ως παρατηρητή, με τα καθημερινά αντικείμενα, τη γλώσσα, τον εαυτό μου, τους Αλλους.
2. Πρώτα γράφτηκε το βιβλίο και μετά το πήρα χαμπάρι. Αποτύπωνα στον «τοίχο» μου όσα συνέβαιναν στο κεφάλι μου και θεωρούσα ότι ίσως είχαν ένα ενδιαφέρον – ιστορίες ανησυχίας και λελογισμένου σουρεαλισμού – προσπαθώντας να συνηθίσω, νομίζω, το παράδοξο του κόσμου.
3. Παντού υπάρχουν ιστορίες. Αρκεί να μετακινήσεις ένα κομματάκι της καθημερινότητας, και το μπανάλ γίνεται απίστευτα ενδιαφέρον. Είναι απέραντη η ήπειρος που απλώνεται έξω από τα όρια του ρεαλισμού.
4. Εχω εκδώσει περίπου τριάντα μεταφράσεις, αλλά αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο.
5. Για εμένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής υπήρξε η μετάφραση, που σου αποκαλύπτει πάμπολλα κατασκευαστικά μυστικά του κειμένου και ταυτόχρονα σε υποχρεώνει σε μια ανελέητη τριβή με τη γλώσσα.
6. Διαβάζω περισσότερο τη λογοτεχνία των ξένων γλωσσών που ξέρω: Τους Αμερικανούς του 19ου και 20ού αιώνα, τους σύγχρονους Βρετανούς, τους κλασικούς της γερμανόφωνης λογοτεχνίας, αλλά και τον Ντοστογέφσκι και τον Μπόρχες. Διασκεδάζω με το sci-fi και κυνηγάω μανιωδώς τη λογοτεχνία που δεν φοβάται το χιούμορ.
7. Αν πρέπει να ξεχωρίσω έναν από τους ζώντες συγγραφείς, ο πρώτος που σκέφτομαι είναι ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος.
8. Είμαι εντελώς πρωτοεμφανιζόμενη ως υπογράφουσα δικό μου βιβλίο. Αν και για εμένα αυτό εμπεριέχει όλες τις σχετικές αγωνίες, για τον εκδοτικό χώρο έχουν παίξει σίγουρα ρόλο τα είκοσι χρόνια που δουλεύω ως μεταφράστρια.
9. Μια ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου είναι αν, και πώς, επέδρασε η πραγματικότητα της κρίσης στο γράψιμό μου. Ολα τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν εν μέσω κρίσης, και μάλιστα στο φορτισμένο περιβάλλον του Facebook. Η κρίση αποτέλεσε τεστ αντοχής των υλικών της πραγματικότητάς μας. Ισως λόγω ιδιοσυγκρασίας επέλεξα, αντί της καταγγελτικής διάθεσης, να αμυνθώ υπονομεύοντας την «πραγματικότητα» διά της αίσθησης του γελοίου, αποδεχόμενη τον σουρεαλισμό που τη διατρέχει.
Ακης Παπαντώνης
Με άξονα τη Βιολογία
1. Ο όρος «καρυότυπος», δηλαδή η απεικόνιση των χρωμοσωμάτων ενός κυττάρου, αποτελεί τον τίτλο και τη ραχοκοκαλιά της νουβέλας μου. Ενας βιολόγος μετακομίζει στην Οξφόρδη όπου, μέσα από τα πειράματά του, αναμετριέται με τη χώρα που ζει, τη χώρα που άφησε, τον εαυτό, την οικογένεια και τις μνήμες του, με το άλλο φύλο και τα «ορφανά του Τσαουσέσκου».
2. Το συνήθειο της γραφής είναι μια διαρκής μαθητεία: αρχικά αναπαραγωγή αναγνώσεων, ύστερα εκφραστικές δοκιμές, τελικά αναμέτρηση με τον εαυτό, την καθημερινότητα ή το βίωμα.
3. Διηγήματά μου, γραμμένα στα ελληνικά και στα αγγλικά, έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικά και αγγλόφωνα περιοδικά και στους συλλογικούς τόμους Είμαστε όλοι μετανάστες (Πατάκης, 2007) και 11 λέξεις (Καλέντης, 2013).
4. Συμμετείχα σε δύο κύκλους σεμιναρίων του ΕΚΕΒΙ για τη μικρή φόρμα. Ηταν κρίσιμη εμπειρία· γνώρισα διαφορετικές αφηγηματικές ιδιοσυγκρασίες και εμμονές – έτσι προσέγγισα τις δικές μου.
5. Η διαδικασία της γραφής δεν είναι παρά διαρκείς δοκιμές. Καθετί είναι αφήγηση. Και όλες είναι ξαναχωνεμένες – ιστορίες που τους δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.
6. Διαβάζω κυρίως πεζογραφία, σποραδικά ποίηση ή δοκίμια – αυτόν τον καιρό: διηγήματα του Ντίλαν Τόμας, παραμύθια του Ολιβερ Τζέφερς, το Μan in the Holocene του Μαξ Φρις, το Wolf Man των Απινιάνεσι/Χαρασίμοβιτς, ποιήματα του Τούμας Τράνστρεμερ και τα Μερόνυκτα Φραγκφούρτης του Αντώνη Σουρούνη.
7. Αδύνατο να ξεχωρίσω έναν ή μία. Πάντως, στη διάρκεια των τεσσάρων ετών της συγγραφής του Καρυότυπου, επέστρεφα συχνά στα Aegypius monachus και Η πόλη στα γόνατα του Μισέλ Φάις.
8. Δεν δυσκολεύτηκα να βρω εκδότη, χωρίς να αποφύγω και αρνήσεις. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει χώρος για τους νέους συγκεκριμένα, όμως υπάρχει χώρος για ερεθιστικές νέες γραφές.
9. «Τι προσδοκά κανείς με την έκδοση του βιβλίου του;» είναι ένα ερώτημα. Ξεκίνησα προσδοκώντας να μην τα παρατήσω. Στη δεύτερη (τρίτη, τέταρτη...) γραφή προσδοκούσα να μείνει κάτι. Τώρα που εκδίδεται το βιβλίο, μένει να φανεί ποιες προσδοκίες δικαιώθηκαν και ποιες όχι.
Σωφρόνης Σωφρονίου
Ενα βήμα πίσω για κάθε βήμα μπρος
1. Διάβασα πρόσφατα κάτι από το Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες του Μούζιλ: «...έχει τραγικά μικρή αξία το να καταργηθούν εδώ τα όπλα κι εκεί οι βασιλιάδες ή το να περιορίσει κάποια μικρής ή μεγαλύτερης σημασίας πρόοδος τη βλακεία και την κακία· γιατί τα απεχθή και τα κακά θα περισσέψουν ευθύς πάλι, σαν να γλιστρά το ένα πόδι του κόσμου πάντα προς τα πίσω όταν το άλλο προχωρεί μπροστά. Αυτού του φαινομένου θα έπρεπε να ξέραμε την αιτία και τον κρυφό μηχανισμό! Και αυτό θα ήταν φυσικά απερίγραπτα πιο σπουδαίο από το να είναι κανείς καλός άνθρωπος». Κατάλαβα πως το μυθιστόρημά μου καταπιάνεται με αυτό το φαινόμενο, ειδικά με τον μηχανισμό που το κινεί.
2. Μια εσωτερική ανάγκη.
3,4. Δεν έχω δημοσιεύσει κάτι άλλο, ούτε έχω παρακολουθήσει κάποιο εργαστήριο δημιουργικής γραφής.
5. Με εμπνέει ό,τι μπορούν να πιάσουν οι αισθήσεις, μέσα μου ή έξω.
6. Τα τελευταία χρόνια διαβάζω κυρίως κλασική λογοτεχνία. Από τη σύγχρονη λογοτεχνία, προτιμώ τον Παμούκ, τον Μπολάνιο που έγραψε το αριστούργημα 2666, τον Βίλα-Μάτας και άλλους.
7. Θαυμάζω τη μεθοδικότητα και την οπτική του Μένη Κουμανταρέα, που πρώτα τον διάβασα μέσα από την εξαιρετική μετάφραση που έκανε στο Καθώς ψυχορραγώ.
8. Για την έκδοση του βιβλίου προσφέρθηκαν διάφοροι, με όρους και λογικές πολύ μακριά από ό,τι είχα στο μυαλό μου. Εξαίρεση οι εκδόσεις Το Ροδακιό. Πιστεύω ότι κάθε επίδοξος συγγραφέας μπορεί να βρει θέση όπου ονειρεύεται – εννοείται ύστερα από γερή δουλειά.
9. Θα ήθελα να με ρωτήσετε αν νομίζω πως το μυθιστόρημα που έγραψα έχει λόγο ύπαρξης. Θα με φέρνατε σε δύσκολη θέση.
Μυρτώ Τάσιου
Με εμπνέει η προσωπική μου ιστορία
1. Το βιβλίο είναι μια συνέχεια του δρόμου που άνοιξε η μητέρα μου.
2. Εγραφα πάντα, αλλά ποτέ δεν είχα την ιδέα να δημοσιεύσω τα ποιήματά μου. Πριν από δύο μήνες έστειλα μερικά από τα ποιήματα που είχα γράψει στον Θανάση Καστανιώτη, για να μου πει αν του αρέσουν. Τριάντα τρία ποιήματα. Του άρεσαν πολύ και αποφάσισε να τα εκδώσει.
3,4. Δεν έχω κάνει προηγούμενες δημοσιεύσεις και δεν έχω παρακολουθήσει κάποιο εργαστήριο δημιουργικής γραφής.
5. Με εμπνέει η προσωπική μου ιστορία, η οικογένειά μου, η σχέση μου με την Κατερίνα. Οταν άρχισε η επιτυχία της άρχισε και ο κατήφορος. Αρχισε να πίνει και να αυτοκαταστρέφεται με όλους τους τρόπους. Θέλησα να τη βοηθήσω και μπλέχτηκα κι εγώ μέσα. Στα ναρκωτικά. Ο πατέρας μου παρακολουθούσε και κάποια στιγμή μου πρόσφερε μια ευκαιρία, μου πρότεινε να πάω στην κοινότητα Saman στο Παλέρμο. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου. Ξέμπλεξα, άρχισα πάλι να γράφω και να ζωγραφίζω. Είναι προσωπικά όλα αυτά, αλλά δεν είναι μυστικό. Εχω βγει απ’ τα ναρκωτικά, δεν φοβάμαι πια να μιλάω γι’ αυτά.
6. Αγαπάω πολύ τα κείμενα του Παζολίνι και τα μυθιστορήματα του Κέρουακ.
7. Ποιον να ξεχωρίσω; Δεν θέλω να πω. Λείπω πολλά χρόνια από την Ελλάδα και δεν παρακολουθώ την τρέχουσα ελληνική λογοτεχνία.
8. Δεν συνάντησα δυσκολίες στην έκδοση του βιβλίου. Οπως είπα προηγουμένως, απευθύνθηκα στον Καστανιώτη, που κυκλοφόρησε και τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Κατερίνας, και ανταποκρίθηκε γρήγορα θετικά.
9. Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο στα παραπάνω.
Κωνσταντίνος Τζήκας
Μνημείο προσωπικής και κοινωνικής αγωνίας
1. Τα διηγήματα του βιβλίου ξεκινούν με πόλεμο και τελειώνουν με ησυχία. Θα ήθελα να «κοπεί» κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο. Είναι όλο ένα μικρό αγκάθι, μνημείο προσωπικής και κοινωνικής αγωνίας, που πάντοτε ανάγεται σε μια υπαρξιακή αγωνία.
2. Ο πατέρας μου Παύλος Τζήκας είναι συγγραφέας, επομένως υπήρχε από πολύ νωρίς μια προτροπή προς τη συγγραφική έκφραση.
3. Εχουν δημοσιευτεί διηγήματά μου στη διαδικτυακή Athens Voice, στο bibliotheque.gr και στο UNFOLLOW. Ενα από τα διηγήματα αυτού του βιβλίου, πρωτογραμμένο στα αγγλικά, συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία One World: A Global Anthology of Short Stories (Οξφόρδη, 2009).
4. Σε διάστημα ενάμισι έτους παρακολούθησα τέσσερα-πέντε συναπτά εργαστήρια. Είχα εξαιρετικούς δασκάλους ποικίλων γενεών και ιδιοσυγκρασιών. Το σημαντικότερο που κέρδισα είναι αυτό που κάποτε μου ανέφερε ως ζητούμενο η ποιήτρια Χριστίνα Οικονομίδου: να σκοτώσω τον μπάτσο μέσα μου. Πρέπει να κατακτήσεις έναν βαθμό ελευθερίας μέσα στο κεφάλι σου προτού μπορέσεις να γράψεις με συνέπεια απέναντι στον εαυτό σου και στις προθέσεις σου.
5. Το μεγαλύτερο μέρος της έμπνευσής μου το αντλώ από την τέχνη των άλλων. Οτιδήποτε είναι ικανό να πλέξει μια ατμοσφαιρικότητα, μια παρέκκλιση προς μια μη πεζή θεώρηση του κόσμου που είναι σύμφωνη με τη δική μου αισθητική, αρκεί.
6. Διαβάζω κυρίως λογοτεχνία, περισσότερο αγγλόφωνη.
7. Από τους ζώντες συγγραφείς μας ξεχωρίζω τον Δημήτρη Δημητριάδη, που γράφει για την ελληνικότητα και την ιστορικότητα με έναν απόλυτα, για εμένα, μη «ελληνικό» τρόπο.
8. Στο παρελθόν, είχα λάβει τρεις-τέσσερις απορρίψεις για άλλα, πιο αδούλευτα διηγήματα. Παρά τις δυσκολίες, υπάρχει χώρος για τους νέους: άλλωστε οι νέοι συγγραφείς του σήμερα είναι αυτοί που θα στερεώσουν το οικοδόμημα του αύριο.
9. Τα «Κομμένα» απευθύνονται σε όσους ένιωσαν αλλόκοτοι, παράταιροι, ξένο σώμα στον θύλακα του κόσμου μας.
Μαριάννα Τσαντίλη
Αγώνας ενάντια στον φονταμενταλισμό
1. Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή μιας νέας γυναίκας, παντρεμένης με Αραβα, σε γεγονότα που τη σημάδεψαν και στον αγώνα της για ελευθερία και αξιοπρέπεια ενάντια στον αραβικό φονταμενταλισμό. Είναι συγχρόνως και ένα οδοιπορικό στις περιοχές του Ισραήλ, της Παλαιστίνης και του Ιράκ που φλέγονται από τους πολέμους.
2. Ανακάλεσα από τη μνήμη μου γεγονότα βιωματικά, πρόσωπα, έρωτες, χώρες, τα κατέγραψα και τους έδωσα νέα υπόσταση. Hταν ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να αποτινάξω το βάρος τους από την ψυχή μου και να λυτρωθώ.
3. Εχω δημοσιεύσει κατά καιρούς ποιήματα και διηγήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά.
4. Παρακολούθησα μια σειρά εργαστηρίων δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ με τον Ανδρέα Μήτσου, του οποίου εφέτος ξεχώρισαν δύο ακόμα μαθητές, ο Βαγγέλης Προβιάς (Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης, Ολκός) και η Μάρτυ Λάμπρου (Με λυμένο χειρόφρενο, Κέδρος). Με βοήθησαν αποτελεσματικά ένα εργαστήριο για τη σύνθεση της ιστορίας, τον έλεγχο των λέξεων μέσω της αφαίρεσης, τη διαχείριση του χρόνου, ζητήματα ύφους και δομής και ένα άλλο για το ξεκλείδωμα των κειμένων. Για να γράψεις καλά, πρέπει πρώτα να διαβάζεις σωστά.
5. Με εμπνέει η καθημερινότητα σε όλες της τις εκφάνσεις. Ενα ασήμαντο γεγονός ή κάτι παράδοξο, μια συνομιλία, ένα ταξίδι, μια φράση σε ένα βιβλίο. Αρκεί να είναι το μυαλό ανοιχτό και η ψυχή απαλλαγμένη από προκαταλήψεις για να συλλάβει το νόημά του και να το αισθανθεί.
6. Διαβάζω ποίηση, πεζογραφία, βιογραφίες, ιστορικά βιβλία και βιβλία τέχνης.
7. Από τους ζώντες συγγραφείς, αν πρέπει να ξεχωρίσω έναν, θα πω τον Ανδρέα Μήτσου.
8. Στάθηκα τυχερή στην αναζήτηση εκδότη και είμαι ευγνώμων στον Καστανιώτη που με εμπιστεύθηκε. Πιστεύω ότι ένα καλό βιβλίο, ακόμα κι αν αργήσει να εκδοθεί, στο τέλος θα βρει τον δρόμο του. Οι υπεύθυνοι των εκδοτικών οίκων πάντα θα αναζητούν νέα ταλέντα.
9. Οι ερωτήσεις που έγιναν αρκούν.
Βίκυ Τσελεπίδου
Ενστικτα και αδυναμίες κάτω από το ελενίτ
1. Στέγες από ελενίτ. Από κάτω οι ήρωες, άλλοτε βουβά κι άλλοτε κραυγαλέα, ανίδεοι για τις θανατηφόρες του ιδιότητες, παλεύουν με τα ένστικτά τους, αναμετρούνται με τις αδυναμίες τους, επιτίθενται ο ένας στον άλλον. Πληγές που μολύνονται. (Το ελενίτ ως υλικό θεωρείται από τους σημαντικότερους παράγοντες καρκινογένεσης∙ η χρήση του έχει πλέον πλήρως απαγορευθεί στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες.)
2. Εγραψα όταν κάθησα να γράψω. Ερχεται μια μέρα που λες «Εγώ σήμερα θα κάνω αυτό!». Αφήνεις τα άλλα, κάθεσαι και το κάνεις.
3. Εχω δημοσιεύσει ένα ποίημα στο The Books’ Journal. Ηταν κάποια από τα σχόλια που ανταλλάσσαμε ορισμένοι φίλοι στο Facebook, τα οποία ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, υπεύθυνος ποίησης στο περιοδικό, μου ζήτησε να μετατρέψω σε ποίημα.
4. Παρακολούθησα το μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του Μίμη Σουλιώτη στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Σε αυτό που περισσότερο με βοήθησε ήταν ότι συνειδητοποίησα, πέρα από την πολυπλοκότητα, τη δυσκολία και τη μαγεία της γραφής, κυρίως τη σημαντικότητά της ως φίλτρου μέσα από το οποίο μπορεί να βλέπει κανείς τον κόσμο, ακόμα κι αν δεν χρειαστεί να γράψει κάποτε γι’ αυτόν.
5. Με εμπνέει ο άνθρωπος, ό,τι κάνει. Η στιγμή που υπογράφει τη διαθήκη του. Ο,τι στην πορεία του μαζεύει, κουβαλάει, επιλέγει να αφήσει πίσω του.
6. Διαβάζω οτιδήποτε και πλέον, χωρίς ενοχές, σταματώ να διαβάζω κάτι όταν, μετά τις πρώτες σελίδες του, νιώσω πως δεν ανταποκρίνεται στην αισθητική μου.
7. Από τους ζώντες συγγραφείς ξεχωρίζω και πάντα θα ξεχωρίζω τον Κώστα Καβανόζη.
8. Η Νεφέλη ήταν ο πρώτος εκδοτικός οίκος στον οποίο απευθύνθηκα, ηλεκτρονικά. Την επόμενη μέρα έλαβα μια θετική απάντηση στο inbox μου. Οσο υπάρχουν «νέοι» στη φιλοσοφία εκδότες, νομίζω πως θα υπάρχει πάντα χώρος για νέους συγγραφείς.
9. Ποια ερώτηση θα ήθελα να μου κάνετε; «Μιλήστε μου σε 10.000 γραμμές για το επόμενο βιβλίο σας!».
Πηγή: www.tovima.gr
Δημοσιεύτηκε στις 19/10/2014
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire