Ποιος φοβάται την αλήθεια

 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ 

Oσοι αγωνιούν για το πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση πέρασαν ασφαλώς μια πολύ άσχημη εβδομάδα. Δεν είναι τόσο τα οικονομικά δεδομένα που άλλαξαν- αν και η πτώση του ΑΕΠ κατά 6,6% το τελευταίο τρίμηνο ασφαλώς τρομάζει. Είναι πολύ περισσότερο η απίστευτη ελαφρότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετώπισε το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων.

Το «επικοινωνιακό» λάθος ήταν τελικά το μικρότερο κακό. Δεν είναι βέβαια λογικό, ούτε θα έπρεπε να είναι ανεκτό να μας ενημερώνει πρώτη η τρόικα για τόσο σημαντικές αποφάσεις. Οσοι πίστεψαν ότι έτσι θα αποφύγουν το πολιτικό κόστος των επιλογών τους έκαναν πολύ μεγάλο λάθος. Οι πολίτες ωστόσο έχουν την ωριμότητα σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές να ξεπερνούν τις διαδικασίες και να ασχολούνται με την ουσία. Φαίνεται ότι δεν την είχε η κυβέρνηση. Γιατί βέβαια οι διακηρύξεις που ακολούθησαν διά στόματος Πρωθυπουργού, ότι θα απαγορευθεί η πώληση δημόσιας γης και μάλιστα με συνταγματική μεταρρύθμιση, όχι μόνο δεν έπεισαν αλλά αντιθέτως έδειξαν ότι ακόμα και σήμερα με τόσο σοβαρά προβλήματα, κάποιοι φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.
Εναν χρόνο τώρα ο δημόσιος διάλογος έχει επικεντρωθεί στο μνημόνιο και στο αν αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για να ξεπεράσουμε την κρίση. Και έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι αρκεί να το εφαρμόσουμε πιστά για να λύσουμε το πρόβλημα. Κανένας δεν λέει ότι ήταν μονάχα το πρώτο βήμα. Μας φάνηκε, φυσικά, πολύ σκληρό. Και η περικοπή των μισθών και των συντάξεων είχε πράγματι κοινωνικό κόστος. Τα επόμενα βήματα ωστόσο μπορεί να αποδειχθούν πολύ σκληρότερα, έστω και αν δεν αγγίζουν άμεσα τα εισοδήματα. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι απλώς να μειωθούν τα ελλείμματα, αλλά να μπορέσει η οικονομία να σταθεί στα πόδια της και να γίνει ανταγωνιστική. Και αυτό σημαίνει να ξεπεράσουμε κατεστημένες νοοτροπίες δεκαετιών.
Είναι γι΄ αυτόν τον λόγο περισσότερο από καθετί άλλο που η επιτυχία μας δεν είναι δεδομένη. Στα δελτία ειδήσεων βλέπουμε μονάχα την κορυφή του παγόβουνου: τις απεργίες των κρατικόβιων συνδικάτων και τις κινητοποιήσεις- χωρίς το παραμικρό προσωπικό κόστος φυσικά- του «δεν πληρώνω».
Οσοι επιχειρούν να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις ωστόσο βλέπουν τις συνολικές αντιστάσεις ενός συστήματοςστην καλύτερη περίπτωση βολεμένου και στη χειρότερη διεφθαρμένου- που καταφέρνει να οδηγεί σε τέλμα ακόμη και όσες σωστές αποφάσεις λαμβάνονται. Οτι στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής μοιάζει θαρραλέο, στην πράξη αποδεικνύεται αλυσιτελές και ατελέσφορο. Κολλάει σε ένα πανίσχυρο σύμπλεγμα γραφειοκρατίας και μικροσυμφερόντων.
Η πρόταση για τις ιδιωτικοποιήσεις - πρόχειρη ναι, ουτοπική ίσως, αλλά πάντως ρηξικέλευθη- αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εξηγηθεί η πραγματική μας κατάσταση και η ανάγκη να κινητοποιηθούν όλοι οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι προκειμένου να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Η κυβέρνηση την άφησε να πάει χαμένη. Το ίδιο και η αντιπολίτευση. Προτίμησαν να επιδοθούν σε έναν κωμικό σκυλοκαβγά για το ποια 50 δισ. είναι τα σωστά. Θυμίζουν έτσι κάτι πρωταγωνιστές από σπαγκέτι γουέστερν, πληγωμένους και ετοιμοθάνατους, που συνεχίζουν τη μονομαχία πετώντας ο ένας στον άλλον το παπούτσι τους. Αλίμονο για εμάς...