Η καταρράκωση της αξιοπιστίας

Αξιοπιστία; Ασ' την να... κουρεύεται!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Περισσότερο κι από ένα επώδυνο μέτρο ενοχλεί η κοροϊδία.

Διότι δεν είναι δυνατόν μέσα σε λίγους μήνες ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών να διαψεύδουν εαυτούς και αλλήλους, λέγοντας τότε ότι οι μισθοί δεν επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα και σήμερα το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ότι την επηρεάζουν και άρα πρέπει να μειωθούν!

Η καταρράκωση της αξιοπιστίας μπορεί να είναι χειρότερη κι από το πιο επώδυνο μέτρο. Αν σήμερα λες το ακριβώς αντίθετο από αυτό που διαβεβαίωνες χθες, περιμένεις να σε πιστέψεις κανείς; Κάπως έτσι έχουμε οδηγηθεί στη συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Κάπως έτσι αναγκαίες αποφάσεις για τη σωτηρία της χώρας δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Αν οι πολιτικοί λαϊκίζουν και (αυτοδια)ψεύδονται με τόσο προκλητικό τρόπο, πώς περιμένουν να πείσουν τους πολίτες;
Ωρυόταν, για παράδειγμα, ο Καραμανλής εναντίον της διαφθοράς, των νταβατζήδων, των σκανδάλων, αλλά όταν ήρθε στην εξουσία κατέφυγε στις χειρότερες μορφές πολιτικής εξαχρείωσης για να κουκουλώσει τα δικά του σκάνδαλα και να προστατέψει τους υπουργούς του: έκλεισε τη Βουλή και προκήρυξε εκλογές. Παραγραφή εξασφαλισμένη. Μετά ήρθε η ταπεινωτική ήττα, η ανυποληψία και η σιωπή του.
ΟΓιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ τα έβλεπαν αυτά. Ηξεραν πάνω-κάτω και ποια οικονομική κατάσταση θα παραλάμβαναν. Αλλά δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό, όπως θα όφειλαν. Κατέφυγαν σε πλειοδοσία υποσχέσεων και χάιδεψαν εκατομμύρια αυτιά. Αλλά ας δεχθούμε ότι τότε, στην αντιπολίτευση, δεν μπορούσαν να φανταστούν το δημοσιονομικό τσουνάμι που τους περίμενε και είπαν δυο λόγια παραπάνω. Ομως, τόσους μήνες μετά, κι αφού είχαν πετσοκόψει τους μισθούς στο δημόσιο τομέα (αναπόφευκτο -θα πει κάποιος- αφού το κράτος χρεοκόπησε ως εργοδότης), γιατί συνέχιζαν να δίνουν ψεύτικες υποσχέσεις και να καλλιεργούν φρούδες ελπίδες για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα;
Εχει ή δεν έχει σχέση η ανταγωνιστικότητα με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα; Δεν έχει, έλεγε ο υπουργός Οικονομικών τον περασμένο Απρίλιο, για να διαβεβαιώσει ότι δεν επρόκειτο να μειωθούν οι μισθοί και στον ιδιωτικό τομέα. Ηταν τότε που ο Στρος-Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είχε θέσει το θέμα, αλλά οι δικοί μας παρίσταναν τους «αντιστασιακούς». «Δεν υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός. Επιλέξαμε να μη μειώσουμε τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα», έλεγε υπερηφάνως ο Πεταλωτής.
Τι άλλαξε και μέσα σε λίγους μήνες οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν μια μεγαλοπρεπή τούμπα, προαναγγέλλοντας το ψαλίδι και στον ιδιωτικό τομέα; Πώς γίνεται τον Μάη του 2010 η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας να μην έχει σχέση με τους μισθούς (όπως έλεγαν εν χορώ Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Πεταλωτής) και τον Γενάρη του 2011 να έχει και να παραέχει, όπως είπε σεμνά και ταπεινά ο Παπακωνσταντίνου από το δελτίο της κρατικής τηλεόρασης;
Αυτό που άλλαξε είναι ότι τώρα ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί σε όλη την Ευρώπη η γερμανική συνταγή για την ανταγωνιστικότητα, η οποία -στην περίπτωση της Ελλάδας- θέλει κούρεμα των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Και οι δικοί μας, εκόντες άκοντες, θα συμμορφωθούν, αλλιώς δεν έχει ένταξη στο «σχέδιο σωτηρίας».
Και πώς θα καταπιούν όσα έλεγαν μέχρι πρότινος; Κατά τα φαινόμενα, θα βρουν τρόπο. Αλλωστε, σ' αυτή τη φάση αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν «αξιοπιστία» έναντι των ξένων δανειστών. Η ανάγκη αυτή τούς κάνει να πετάνε στο καλάθι των αχρήστων όσες διαβεβαιώσεις έδιναν οι ίδιοι μέχρι πρόσφατα, αδιαφορώντας για την όποια αξιοπιστία τους έναντι των Ελλήνων πολιτών.
Ακόμη κι αν δεν τους ενδιαφέρει αυτή η αξιοπιστία, μήπως πρέπει να προσέξουν μια-δυο «λεπτομέρειες»;
1. Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, στη συντριπτική πλειονότητά τους, δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους του Δημοσίου. Αν, δηλαδή, οι υπάλληλοι του Δημοσίου έχουν κάποιου είδους αντοχές μετά την περικοπή των 13ου και 14ου μισθών, οι αντίστοιχοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν καμία.
2. Αν οι περικοπές στο δημόσιο τομέα είχαν ως αποτέλεσμα να παγώσει, σε ένα ποσοστό, η αγορά, τι θα συμβεί αν επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα; Ποιος θα αγοράζει με τι; Και πώς θα επιζήσουν χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με την αγοραστική δύναμη των ιδιωτικών υπαλλήλων να συρρικνώνεται κι άλλο;
Αν δεν τους ενδιαφέρει η συρρίκνωση ή και εξαφάνιση της όποιας αξιοπιστίας τους, τουλάχιστον ας μην πάρουν διαζύγιο από την κοινή λογική.

karelias@enet.gr