Γερμανική λιτότητα, όπως στο γνωστό τραγούδι, γερμανικά καμιόνια...

Βερολίνιος Συνθήκη...

ΤΑΚΗΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ

Πριν από δύο εβδομάδες, όσοι μιλούσαν για τη ζωτική ανάγκη μιας συνολικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους θεωρούνταν κάτι σαν εθνικοί μειοδότες ή γραφικοί. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, Ηρακλείς των μονεταριστικών Βρυξελλών και ροπαλοφόροι των μνημονιακών πολιτικών ανακαλύπτουν ότι εκτός από την οικονομική θεολογία υπάρχει και ο ορθολογισμός. Η κοινή λογική, δηλαδή, σύμφωνα με την οποία η τρόικα δεν οδηγεί σε κάποιο ξέφωτο, αλλά βαθύτερα στο δάσος της καθολικής κρίσης. Φέρνει πιο κοντά ό,τι υποτίθεται πως απομακρύνει, αναστέλλοντας, προσωρινά και μόνο, τη χρεοκοπία.

Τώρα πια φαίνεται να διαμορφώνεται ένα νέο δόγμα: επιμήκυνση και αναδιάρθρωση «άνευ όρων». Εστω και με λιτότητα διά βίου! Ακόμη και συνταγματικώς κατοχυρωμένη! Το ενδεχόμενο αυτό αντιμετωπίζεται μάλιστα θετικά, αφού θα επιβληθεί μέσω κάποιου πανευρωπαϊκού μνημονίου. Καταδικασμένοι στη φτώχεια, αλλά με συγκατοίκους! Αν όμως αυτή είναι η διέξοδος, προβάλλει το υπαρξιακό ερώτημα: γιατί υπάρχουν το κράτος και η ευρωζώνη, αν όχι για το ευ ζην των πολιτών τους; Οχι στη? Δευτέρα Παρουσία, μα σήμερα και αύριο. Επιμήκυνση, λοιπόν, αναδιάρθρωση ή όπως αλλιώς ονομαστούν τα κυοφορούμενα σχέδια, αλλά για ποιο σκοπό, από ποιους και με ποια μέσα; Ιδού η καρδιά του προβλήματος.
Το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» μένει, ασφαλώς, να δει το φως. Κρίνοντας από τις τρέχουσες αποσπασματικές περιγραφές, φαντάζει να διέπεται από αγοραίες οικονομικές και πολιτικές αρχές που υπαγορεύουν οι κυρίαρχοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Με βασικό φορέα, βεβαίως, το νεοφιλελεύθερο Βερολίνο. Αφού κατά το παρελθόν επιβλήθηκε στην ΕΕ το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» γερμανικού τύπου -καταστροφικό καθ' όλα, όπως αποδείχτηκε-, σήμερα επιδιώκεται η εγκαθίδρυση ενός γνήσιου γερμανικού μοντέλου δημοσιονομικής διαχείρισης. Με το δημόσιο χρέος πια να χρησιμοποιείται ως εργαλείο για τα παγκοσμιοποιημένα πάρτι των αγορών και της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας.
Οι άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης -μηδέ της Γαλλίας εξαιρουμένης-, δέσμιες των επιλογών τους, μοιάζουν καταδικασμένες να παρακολουθούν τη μετατροπή της ΕΕ σε... υπανάπτυκτα γερμανικά κρατίδια. Σε ανεμόμυλους άλεσης του κοινωνικού κράτους και της παραγωγικής οικονομίας τους. Στα καθ' ημάς, λύσεις «άνευ όρων», στο πλαίσιο κάποιου γερμανικού «συμφώνου ανταγωνιστικότητας», ισοδυναμούν περίπου με εγκλεισμό του κόσμου της εργασίας σε νεοφιλελεύθερη φυλακή.