Για ένα πουκάμισο αδειανό…

Ελληνικό πανεπιστήμιο: για ένα πουκάμισο αδειανό… για μια Άννα ...

Παρακολουθώντας χθες την υπουργό Δια Βίου Μάθησης στη βαρύγδουπη ομιλία της μπροστά σε φοιτητικό κοινό στο LSE να αναλύει εις βάθος τα μεταρρυθμιστικά μεγαλεπήβολα σχέδια της για την τριτοβάθμια κυρίως εκπαίδευση, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς τη δεινότητα της κας. Υπουργού να περιγράφει μια εξωπραγματική πραγματικότητα και να προσπαθεί να μας πείσει γι’ αυτό. «Το παρόν του μέλλοντος» της κας. Διαμαντοπούλου φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που βιώνουμε οι εργαζόμενοι καθημερινά στα ελληνικά πανεπιστήμια. Μάλλον αδυνατούμε να κατανοήσουμε μια ριζοσπαστική μεταρρυθμίστρια, που όπως αναφέρθηκε εγκωμιαστικά στον ημερήσιο τύπο, ως άλλος Θησέας «έπιασε τον μινώταυρο της εκπαίδευσης από τα κέρατα». Είναι όμως έτσι;
Οι μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που βαυκαλίζεται τόσο υπεροπτικά η κα. υπουργός επικεντρώνονται κυρίως στο σύστημα διοίκησης των πανεπιστημίων, λες και ο «διορισμός!» αρεστών κάθε φορά διοικήσεων θα λύσει το πρόβλημα!
Γίνεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση όλου του νόμου-πλαίσιο του ’82, στη βάση της ελληνοφρενικής λογικής ότι κάθε φορά φταίνε οι νόμοι και όχι εκείνοι που ΔΕΝ τους εφαρμόζουν και έχουν την τάση να τους ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ!! Έτσι, πέρα ίσως από την συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης με ποσοστό κρίσιμο για την έκβαση των εκλογών διοικήσεων, ο νόμος του ’82 μάλλον δεν πάσχει σοβαρά. Σύμφωνα με παρόμοιους νόμους -εκτός βέβαια από την συμμετοχική φοιτητική διοίκηση των σχολών- συνεχίζουν αδιαλείπτως να λειτουργούν πολλά από τα πιο φημισμένα πανεπιστήμια του κόσμου!!
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: για το γεγονός ότι οι φοιτητές έχουν άπειρες εξεταστικές περιόδους, έχουν τη δυνατότητα μεταφοράς μαθημάτων, δεν υπάρχει σειρά επιλογής μαθημάτων, έχουν βάση προαγωγής το 4.5 και αποδέχονται αποτελέσματα εξετάσεων μόνον εφόσον το ποσοστό επιτυχίας κυμαίνεται στο 70%(!),  δεν είναι υπεύθυνος ο νόμος. Το γεγονός ότι φοιτητές παραμένουν εγγεγραμμένοι στα αρχεία του πανεπιστημίου ως αιώνιοι είναι το λιγότερο, εφόσον δεν έχουν κόστος. Και το MIT των ΗΠΑ σχεδόν ποτέ δεν διώχνει τους φοιτητές του, δίνοντάς τους τη δυνατότητα επιστροφής όποτε… Δεν τους κοστίζει άλλωστε τίποτε!
Για το γεγονός ότι τα μέλη ΔΕΠ εξελίσσονται από τη μια βαθμίδα στην άλλη ως «φτηνοί» δημόσιοι υπάλληλοι χωρίς σοβαρή αξιολόγηση, με πλάτες κολλητών και φίλων, δεν φταίει ο νόμος. Ο νομοθέτης όρισε ακαδημαϊκές βαθμίδες, κριτήρια επιλογής και αξιολόγησης, που κατά κανόνα ερμηνεύονται παρερμηνευόμενα. Όρισε βαθμίδα μονιμοποίησης που κατά τα σημερινά ειωθότα μόνο περισσότερο φόρτο εργασίας προκαλεί στις διοικήσεις των σχολών. Όρισε εκλεκτορικά σώματα αποκλειστικά από τις ίδιες σχολές, από άλλες σχολές, από άλλα πανεπιστήμια κάνοντας όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς που τελικά όλοι καταστρατηγήθηκαν. Δεν λογοδοτεί άλλωστε κάνεις για τις όποιες αποφάσεις! Δεν φταίει ο νόμος γι’ αυτό!
Για το γεγονός ότι ένας «ηθοποιός» πρύτανης κατά τα λεγόμενα του ιδίου, επέτρεψε το διασυρμό του μεγαλύτερου και αρχαιότερου πανεπιστημίου της χώρας, ΦΤΑΙΕΙ ο νόμος. Οι διοικήσεις των σχολών και των πανεπιστημίων, όμηροι διαχρονικά των παιχνιδιών με τις κομματικές νεολαίες, σύρονται, ευτελίζονται, κυρίως όμως ευτελίζουν αυτό το οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν.
Θα πρέπει τελικά να οδηγηθούμε σε μια ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου; Βεβαίως ΝΑΙ, αν πραγματικά πιστεύουμε και στην αναδιάρθρωση και στο δημόσιο του πανεπιστημίου, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ!
Τούτο δεν μπορεί να επιτευχθεί σε καμία περίπτωση όσες αλλαγές και να προταθούν αν δεν υπάρχει μια δικλίδα εφαρμογής των αλλαγών! Αν δεν υπάρξει πραγματική λογοδοσία για όλα τα τεκταινόμενα στα ακαδημαϊκά ιδρύματα. Αν, δηλαδή, η χρηματοδότηση των δημοσίων πανεπιστημίων δεν περνάει μέσα από μια διαδικασία συνεχούς αξιολόγησης και επιβράβευσης όσον αφορά στη διδασκαλία, την έρευνα και την καινοτομία. Όσοι «διεθνούς φήμης» επιστήμονες και να κληθούν σε εκλεκτορικά σώματα πάντα θα υπάρχει ο τρόπος ερμηνείας του όρου «διεθνούς φήμης». Έτσι άλλωστε, από έναν «διεθνούς φήμης» επιστήμονα αντικαταστάθηκε ο λιγότερο μάλλον διεθνούς φήμης Δημήτρης Νανόπουλος ως εθνικός εκπρόσωπος στο CERN, στο κατ’ εξοχήν αντικείμενό του!! Δεν θα λογοδοτήσει άλλωστε κανείς, σήμερα αυτοί αύριο οι άλλοι!!
Όσο περισσότερο «το παρόν του μέλλοντός μας» κατά την κα. Υπουργό υπαγορεύεται από ιδεασμούς και υπερφίαλα σχέδια με το μάτι στραμμένο σε μελλοντικούς πολιτικούς συσχετισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες, τα ελληνικά ΔΗΜΟΣΙΑ πανεπιστήμια θα παραμένουν πουκάμισα αδειανά… για μια Άννα…
Για το Antinews, από τη παγωμένη κατάλευκη Βοστώνη,
effie B.