Α λα καρτ...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ας υποθέσουμε ότι σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα εξεγείρεται ένα μέρος του πληθυσμού, ζητώντας να φύγει η κυβέρνηση.

Οι αρχικές ειρηνικές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα εξελίσσονται σε συγκρούσεις του πλήθους με την αστυνομία. Τα επεισόδια κλιμακώνονται, οι διαδηλωτές βρίσκουν όπλα, καθώς μονάδες του στρατού και της αστυνομίας τάσσονται στο πλευρό τους, και οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, πλην της πρωτεύουσας. Η κυβέρνηση αντεπιτίθεται, τους απωθεί και τους περιορίζει σε μια πόλη. Οι απώλειες μεγάλες, όπως και σε κάθε στάση ή εμφύλιο.

Η «διεθνής κοινότης» παρακολουθεί ανήσυχη. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι η αιματηρή εξέγερση είναι προϊόν μιας αντιδημοκρατικής δράκας και προειδοποιεί ότι δεν θα ανεχτεί επέμβαση στα εσωτερικά της, ενώ οι εξεγερμένοι ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια... Την απάντηση για το τι θα έκανε η «διεθνής κοινότης», την είχε δώσει σε ανύποπτο χρόνο κατά το παρελθόν η γνωστή Μάντλεν Ολμπράιτ, αλλά πέρασε απαρατήρητη. Το είπε κάπως έτσι: Η Ευρώπη πρέπει να πάρει τα μέτρα της γιατί στο μέλλον ενδέχεται να εκδηλωθούν εξεγέρσεις λόγω οικονομικών και άλλων συνθηκών... Μιλούσε για το «αδιανόητο», το οποίο, όμως, σήμερα -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις οικονομικές εξελίξεις- φαντάζει εφιαλτική πραγματικότητα... Εύλογη η ένσταση: Το καθεστώς Καντάφι είναι δικτατορικό. Και η «διεθνής κοινότης», πρώτον, έχει καθήκον να βοηθήσει μια δημοκρατική δυναμική και, δεύτερον, να αποτρέψει μαζική σφαγή... Αλήθεια, όταν οι μεγάλοι συνεργάζονταν στενά με τον Καντάφι σε όλους τους τομείς, της τρομοκρατίας μη εξαιρουμένης, τι καθεστώς υπήρχε στη Λιβύη; Πού βρίσκονταν τότε οι δημοκρατικές ευαισθησίες της Δύσεως; Και βέβαια: αν ο Καντάφι έσπευδε να ανταποκριθεί σε έκκληση του Μουμπάρακ ή του Μπεν Αλι, να παρέμβει στρατιωτικά στις χώρες αυτές, όπως ανταποκρίθηκε η Σαουδική Αραβία στην έκκληση του Μπαχρέιν, ποια θα ήταν η στάση των Δυτικών; Την απάντηση τη δίνει η συμπαράσταση στο καθεστώς του Μπαχρέιν και η ανοιχτή κάλυψη της σαουδαραβικής επέμβασης... Ανθρωπισμός, ανησυχίες και ευαισθησίες α λα καρτ...
Απρόβλεπτες εξελίξεις
«...Η ανατροπή του καθεστώτος (σ.σ. Καντάφι) αναμένεται να έχει επιπτώσεις σ' ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Θα προσδώσει μια νέα δυναμική στο εξεγερσιακό κύμα, το οποίο έχει δείξει ότι δεν κάνει εξαιρέσεις. Με τον ίδιο τρόπο που απειλεί το αντιαμερικανικό καθεστώς Ασαντ στη Συρία, απειλεί και τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα του Κόλπου. Τα καθεστώτα στο Μπαχρέιν και στην Υεμένη ήδη κλυδωνίζονται. Είναι αξιοσημείωτο ότι παραλλήλως με το αίτημα για ελευθερία και δημοκρατία, στην εξέγερση έχει υπεισέλθει και η αντίθεση σουνιτών-σιιτών, η οποία, εκτός από θρησκευτικό, εκεί έχει και κοινωνικοταξικό χαρακτήρα.
Τίποτα δεν αποκλείει ότι η πυρκαγιά θα εξαπλωθεί και στην υπερσυντηρητική Σαουδική Αραβία, με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για τις γεωπολιτικές ισορροπίες, αλλά και για τη διεθνή οικονομία, λόγω πετρελαίου. Οι Αμερικανοί δεν το αγνοούν, αλλά ξεπέρασαν τις επιφυλάξεις τους, ελπίζοντας ότι θα ελέγξουν τις εξελίξεις στον Κόλπο και στο τέλος θα εξέλθουν με αυξημένη επιρροή.
Καθοριστικό ρόλο διεκδικεί και η Αγκυρα. Ο Ερντογάν "πουλάει" στους Δυτικούς τη θεωρία ότι το τουρκικό μοντέλο είναι η λύση στο πρόβλημα μετάβασης που έχει προκύψει στον αραβικό κόσμο. Προσπαθεί να τους πείσει να του αναθέσουν την "εργολαβία" με το επιχείρημα ότι η νεοοθωμανική Τουρκία και ταιριάζει στους Αραβες και βολεύει τη Δύση. Το διπλωματικό αυτό εγχείρημα δεν προσκρούει μόνο στην αντίθεση του Ισραήλ. Προσκρούει και στο γεγονός ότι η κυβέρνηση Ερντογάν επέλεξε να στηρίξει εμμέσως πλην σαφώς τον Καντάφι.
Εάν τελικώς αυτός ανατραπεί και στη συνέχεια πέσει και το καθεστώς Ασαντ, η Τουρκία θα χάσει πόντους στη γεωπολιτική σκακιέρα».
Ιαπωνία...
«Η αρμόδια εταιρεία άργησε πολύ να ενημερώσει την κυβέρνηση, κυρίως μετά την πρώτη έκρηξη. Γενικά, μια ιδιωτική εταιρεία έχει την τάση να αποκρύπτει πληροφορίες για να μην πέσουν οι μετοχές της στο χρηματιστήριο, παρά τις αντίθετες επίσημες διαβεβαιώσεις»...
Από τον Εμανουέλ Μποναβίτα, ειδικό σε θέματα ιαπωνικής πολιτικής, μέλος της συντακτικής επιτροπής της «Monde Diplomatique» (ιαπωνική έκδοση).
Από την «Κ.Ε.»:
-«Αν ο σταθμός (σ.σ. της Φουκουσίμα) λειτουργούσε υπό την αιγίδα του κράτους, θα ήταν σίγουρα πολύ πιο σύντομη η αντίδραση απέναντι στο πρόβλημα. Σε μια αναπτυγμένη χώρα όπως η Ιαπωνία, όπου ο κόσμος καταναλώνει ολοένα περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια, είναι απαραίτητη μια ισχυρή κυβέρνηση που να θέτει αυστηρούς κανόνες ασφαλείας».

Πηγή:  Ελευθεροτυπία