Του Άριστου Μιχαηλίδη
Ήταν απόλυτος ένας από τους αναγνώστες, που μας τηλεφώνησε χτες για να επικρίνει τη στήλη γιατί, λέει, «είναι εναντίον της κυβέρνησης» ενώ θα έπρεπε να γράφει και υπέρ της. Επειδή όσο πλησιάζουν οι εκλογές και ο φανατισμός θα γίνεται όλο και πιο ενοχλητικός και επειδή τα κομματικά επιτελεία αξιοποιούν τις προεκλογικές επαφές τους με τον κόσμο για να κατηγορούν δημοσιογράφους και ΜΜΕ ότι είναι «εχθροί», πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά ζητήματα, όχι ειδικά για τον συγκεκριμένο αναγνώστη, αλλά και για όσους έχουν την αντίληψη ότι η δημοσιογραφική κριτική μπορεί να περνά από φιλτράρισμα, κομματικό ή άλλο. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι η δημοσιογραφία έχει την πολυτέλεια να χειροκροτεί τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές ηγεσίες, όπως την έχουν οι πολίτες - ψηφοφόροι.
Δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να γράφει εγκώμια και ζήτω και να βάζει νερό στο κρασί του για να μένουν όλοι ευχαριστημένοι. Οφείλει να ασκεί αυστηρή κριτική, να υποδεικνύει λάθη, να ελέγχει τις αποφάσεις της εξουσίας με μόνο κριτήριο αυτό που πιστεύει ότι εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Από τη στιγμή όμως, που μπαίνει στο δημοσιογράφο το δίλημμα ότι οφείλει να γράψει και θετικά για την όποια εξουσία, επειδή τον επικρίνουν οι «οπαδοί» της εξουσίας και πρέπει να τους καλοπιάσει, χάνει αυτομάτως το πιο ουσιώδες συστατικό του ρόλου του: Την ελεύθερη σκέψη. Αυτό που δυσκολεύονται να κατανοήσουν οι πολιτικοί, αλλά και οι αναγνώστες, που τους ακολουθούν τυφλά, είναι αυτό που περιγράφει με ακρίβεια ο Μανώλης Αναγνωστάκης:
«Ο δημοσιογράφος (θεωρώ) δεν είναι μέλος θιάσου,
για να κάνει ο ένας τον… καλό, ο άλλος τον κακό και ο τρίτος τον… άσχημο.
Είναι με όλους κακός, με όλους καλός, με όλους άσχημος και όμορφος ταυτόχρονα.
Διότι τον διακρίνει η αντικειμενικότητα που διασφαλίζει και τις ίσες αποστάσεις.
Φθάνει πια αυτή η γλοιώδης τάση ωραιοποίησης, μιας κάθετα αρνητικής, προς τον λαό εικόνας.
Τον άνισα στημένο στον τοίχο λαό, που δεινοπαθεί.
Που του αφαιρούν, οι κλέφτες τα πάντα. Ακόμα και την αξιοπρέπειά του».
Στη σημερινή Κύπρο λοιπόν, με τα χίλια αδιέξοδα και τους χιλιάδες κλέφτες, «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις/ να μη τις παίρνει ο άνεμος» (Αναγνωστάκης). Γιατί μόνο η πίεση και οι πρόκες της δημοσιογραφίας μπορεί να αναγκάσουν τις εξουσίες να σεβαστούν το λαό και να διορθώσουν τα λάθη τους, όσο είναι δυνατό. Όποιος θέλει τους δημοσιογράφους να χειροκροτούν κυβερνήσεις, για να ικανοποιούν οπαδικά ένστικτα, πάει να πει πως τον τύφλωσε ο φανατισμός και δεν μπορεί να διακρίνει καθαρά ότι εκτός από τη δική του οπτική, υπάρχει και η οπτική άλλων, η οποία μπορεί να μην είναι πάντα απολύτως σωστή, προέρχεται όμως πάντα από την αγωνία ή και την ευθύνη τους απέναντι στα προβλήματα του τόπου. Κι αυτό δεν είναι κανενός προσωπική υπόθεση. Ούτε του Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε του Προέδρου της Βουλής, ούτε του Προέδρου των οργανωμένων οπαδών.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Ήταν απόλυτος ένας από τους αναγνώστες, που μας τηλεφώνησε χτες για να επικρίνει τη στήλη γιατί, λέει, «είναι εναντίον της κυβέρνησης» ενώ θα έπρεπε να γράφει και υπέρ της. Επειδή όσο πλησιάζουν οι εκλογές και ο φανατισμός θα γίνεται όλο και πιο ενοχλητικός και επειδή τα κομματικά επιτελεία αξιοποιούν τις προεκλογικές επαφές τους με τον κόσμο για να κατηγορούν δημοσιογράφους και ΜΜΕ ότι είναι «εχθροί», πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά ζητήματα, όχι ειδικά για τον συγκεκριμένο αναγνώστη, αλλά και για όσους έχουν την αντίληψη ότι η δημοσιογραφική κριτική μπορεί να περνά από φιλτράρισμα, κομματικό ή άλλο. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι η δημοσιογραφία έχει την πολυτέλεια να χειροκροτεί τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές ηγεσίες, όπως την έχουν οι πολίτες - ψηφοφόροι.
Δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να γράφει εγκώμια και ζήτω και να βάζει νερό στο κρασί του για να μένουν όλοι ευχαριστημένοι. Οφείλει να ασκεί αυστηρή κριτική, να υποδεικνύει λάθη, να ελέγχει τις αποφάσεις της εξουσίας με μόνο κριτήριο αυτό που πιστεύει ότι εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Από τη στιγμή όμως, που μπαίνει στο δημοσιογράφο το δίλημμα ότι οφείλει να γράψει και θετικά για την όποια εξουσία, επειδή τον επικρίνουν οι «οπαδοί» της εξουσίας και πρέπει να τους καλοπιάσει, χάνει αυτομάτως το πιο ουσιώδες συστατικό του ρόλου του: Την ελεύθερη σκέψη. Αυτό που δυσκολεύονται να κατανοήσουν οι πολιτικοί, αλλά και οι αναγνώστες, που τους ακολουθούν τυφλά, είναι αυτό που περιγράφει με ακρίβεια ο Μανώλης Αναγνωστάκης:
«Ο δημοσιογράφος (θεωρώ) δεν είναι μέλος θιάσου,
για να κάνει ο ένας τον… καλό, ο άλλος τον κακό και ο τρίτος τον… άσχημο.
Είναι με όλους κακός, με όλους καλός, με όλους άσχημος και όμορφος ταυτόχρονα.
Διότι τον διακρίνει η αντικειμενικότητα που διασφαλίζει και τις ίσες αποστάσεις.
Φθάνει πια αυτή η γλοιώδης τάση ωραιοποίησης, μιας κάθετα αρνητικής, προς τον λαό εικόνας.
Τον άνισα στημένο στον τοίχο λαό, που δεινοπαθεί.
Που του αφαιρούν, οι κλέφτες τα πάντα. Ακόμα και την αξιοπρέπειά του».
Στη σημερινή Κύπρο λοιπόν, με τα χίλια αδιέξοδα και τους χιλιάδες κλέφτες, «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις/ να μη τις παίρνει ο άνεμος» (Αναγνωστάκης). Γιατί μόνο η πίεση και οι πρόκες της δημοσιογραφίας μπορεί να αναγκάσουν τις εξουσίες να σεβαστούν το λαό και να διορθώσουν τα λάθη τους, όσο είναι δυνατό. Όποιος θέλει τους δημοσιογράφους να χειροκροτούν κυβερνήσεις, για να ικανοποιούν οπαδικά ένστικτα, πάει να πει πως τον τύφλωσε ο φανατισμός και δεν μπορεί να διακρίνει καθαρά ότι εκτός από τη δική του οπτική, υπάρχει και η οπτική άλλων, η οποία μπορεί να μην είναι πάντα απολύτως σωστή, προέρχεται όμως πάντα από την αγωνία ή και την ευθύνη τους απέναντι στα προβλήματα του τόπου. Κι αυτό δεν είναι κανενός προσωπική υπόθεση. Ούτε του Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε του Προέδρου της Βουλής, ούτε του Προέδρου των οργανωμένων οπαδών.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire