Το Μνημόνιο και η ξεχασμένη σφαγή στο Καράκας
«Η σορός του Κάρλος Αντρές Πέρες σαράντισε εξόριστη στο Μαϊάμι. Εκεί όπου ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας είχε καταφύγει με την οικογένειά του προκειμένου να αποφύγει να δικαστεί για τη μεγάλη σφαγή του Καράκας. Είκοσι δύο χρόνια ακριβώς μετά τη σφαγή, που είχε στοιχίσει τη ζωή έως και τριών χιλιάδων ανθρώπων, εβδομήντα ένας από εκείνους τους νεκρούς βρήκαν επιτέλους το όνομά τους και ενταφιάστηκαν προχθές με τιμές σε ειδικό μνημείο στο Καράκας. Μέχρι τότε παρέμεναν ανώνυμοι, θαμμένοι σε μαζικούς τάφους, σε μια γωνιά του γενικού νεκροταφείου.
...Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί ο λαός της Βενεζουέλας επέλεξε να τον κυβερνά ο Τσάβες; Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να εμπιστευτεί τη σωτηρία του σε έναν που ήταν κολλητός του Φιντέλ Κάστρο; Η λιτότητα, λέει ο συγγραφέας Μαρκ Εϊμς. Και οι συνέπειές της, που, όπως διαπιστώνουμε σήμερα, είναι πάνω-κάτω παντού ίδιες: οικονομική καταστροφή, πολιτική αποσύνθεση και βία. Τον Φεβρουάριο του 1989, ο Κάρλος Αντρές Πέρες εκλεγόταν πρόεδρος της χώρας, υποσχόμενος στους ψηφοφόρους ότι θα αντιστεκόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που επιχειρούσε να περάσει τον λαό από σκληρή λιτότητα. Τον πίστεψαν.
Ομως, ο Πέρες αποδείχτηκε ένας πολιτικός απατεώνας, ο οποίος είχε ξεπουληθεί στην τραπεζική ολιγαρχία που δάνειζε τη χώρα του, όπως τόσοι και τόσοι ηγέτες του καιρού μας.
Τρεις εβδομάδες μετά την εκλογή του, επέβαλε ένα πρόγραμμα λιτότητας γραμμένο από το ΔΝΤ, το οποίο προκάλεσε αμέσως μαζικές λαϊκές αντιδράσεις. Και τότε ο Πέρες έκανε αυτό που κάνουν συνήθως τέτοιου φυράματος ηγέτες σε παρόμοιες συνθήκες: κήρυξε κατάσταση ανάγκης και έστειλε τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας κατά του εξεγερμένου λαού, που θρήνησε χιλιάδες θύματα.
Τα θύματα της μεγάλης σφαγής πέρασαν απαρατήρητα, στα ψιλά των δυτικών εφημερίδων, που έγραφαν τότε πρωτοσέλιδα για μια πολύ μικρότερη σφαγή, αλλά με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα δυτικά οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα, στην κινεζική Πλατεία Τιενανμέν. Και ο πρόεδρος Πέρες δεχόταν τους επαίνους του ΔΝΤ για το "θάρρος" του: "Ο διευθυντής του ΔΝΤ κύριος Καμντεσί επαίνεσε τη νέα κυβέρνηση του Κάρλος Αντρές Πέρες για το 'θάρρος' της να εφαρμόσει το σκληρό οικονομικό πρόγραμμα που συντάχθηκε προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομία". Θαρραλέοι, έτσι αποκαλούνται από τις οικονομικές ολιγαρχίες που επιβάλλουν τη λιτότητα οι ηγέτες που εφαρμόζουν τα προγράμματά τους, ακόμη και μέχρι θανάτου.
Ο νεκρός του Κάρλος Αντρές Πέρες δεν λέει να βρει τη μεταθανάτια γαλήνη που δικαιούται. Περιφέρεται ακόμη σε προσωρινούς τάφους εκεί στα ξένα, στο Μαϊάμι. Επειδή οι συγγενείς του διστάζουν να τον επιστρέψουν στην πατρίδα του, όπου το όνομά του έχει βουλιάξει στη γενική καταισχύνη. Ο φυσικός θάνατος βολεύεται, ξεχνιέται με τα χρόνια. Ο πολιτικός θάνατος όμως μοιάζει με τάφο ανοιχτό. Και η ανθρωπότητα είναι γεμάτη από τέτοιους, όπου τα όρνεα της Ιστορίας κατασπαράσσουν αιωνίως το περιεχόμενό τους».
Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ Από τα «ΝΕΑ»
«Η σορός του Κάρλος Αντρές Πέρες σαράντισε εξόριστη στο Μαϊάμι. Εκεί όπου ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας είχε καταφύγει με την οικογένειά του προκειμένου να αποφύγει να δικαστεί για τη μεγάλη σφαγή του Καράκας. Είκοσι δύο χρόνια ακριβώς μετά τη σφαγή, που είχε στοιχίσει τη ζωή έως και τριών χιλιάδων ανθρώπων, εβδομήντα ένας από εκείνους τους νεκρούς βρήκαν επιτέλους το όνομά τους και ενταφιάστηκαν προχθές με τιμές σε ειδικό μνημείο στο Καράκας. Μέχρι τότε παρέμεναν ανώνυμοι, θαμμένοι σε μαζικούς τάφους, σε μια γωνιά του γενικού νεκροταφείου.
...Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί ο λαός της Βενεζουέλας επέλεξε να τον κυβερνά ο Τσάβες; Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να εμπιστευτεί τη σωτηρία του σε έναν που ήταν κολλητός του Φιντέλ Κάστρο; Η λιτότητα, λέει ο συγγραφέας Μαρκ Εϊμς. Και οι συνέπειές της, που, όπως διαπιστώνουμε σήμερα, είναι πάνω-κάτω παντού ίδιες: οικονομική καταστροφή, πολιτική αποσύνθεση και βία. Τον Φεβρουάριο του 1989, ο Κάρλος Αντρές Πέρες εκλεγόταν πρόεδρος της χώρας, υποσχόμενος στους ψηφοφόρους ότι θα αντιστεκόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που επιχειρούσε να περάσει τον λαό από σκληρή λιτότητα. Τον πίστεψαν.
Ομως, ο Πέρες αποδείχτηκε ένας πολιτικός απατεώνας, ο οποίος είχε ξεπουληθεί στην τραπεζική ολιγαρχία που δάνειζε τη χώρα του, όπως τόσοι και τόσοι ηγέτες του καιρού μας.
Τρεις εβδομάδες μετά την εκλογή του, επέβαλε ένα πρόγραμμα λιτότητας γραμμένο από το ΔΝΤ, το οποίο προκάλεσε αμέσως μαζικές λαϊκές αντιδράσεις. Και τότε ο Πέρες έκανε αυτό που κάνουν συνήθως τέτοιου φυράματος ηγέτες σε παρόμοιες συνθήκες: κήρυξε κατάσταση ανάγκης και έστειλε τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας κατά του εξεγερμένου λαού, που θρήνησε χιλιάδες θύματα.
Τα θύματα της μεγάλης σφαγής πέρασαν απαρατήρητα, στα ψιλά των δυτικών εφημερίδων, που έγραφαν τότε πρωτοσέλιδα για μια πολύ μικρότερη σφαγή, αλλά με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα δυτικά οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα, στην κινεζική Πλατεία Τιενανμέν. Και ο πρόεδρος Πέρες δεχόταν τους επαίνους του ΔΝΤ για το "θάρρος" του: "Ο διευθυντής του ΔΝΤ κύριος Καμντεσί επαίνεσε τη νέα κυβέρνηση του Κάρλος Αντρές Πέρες για το 'θάρρος' της να εφαρμόσει το σκληρό οικονομικό πρόγραμμα που συντάχθηκε προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομία". Θαρραλέοι, έτσι αποκαλούνται από τις οικονομικές ολιγαρχίες που επιβάλλουν τη λιτότητα οι ηγέτες που εφαρμόζουν τα προγράμματά τους, ακόμη και μέχρι θανάτου.
Ο νεκρός του Κάρλος Αντρές Πέρες δεν λέει να βρει τη μεταθανάτια γαλήνη που δικαιούται. Περιφέρεται ακόμη σε προσωρινούς τάφους εκεί στα ξένα, στο Μαϊάμι. Επειδή οι συγγενείς του διστάζουν να τον επιστρέψουν στην πατρίδα του, όπου το όνομά του έχει βουλιάξει στη γενική καταισχύνη. Ο φυσικός θάνατος βολεύεται, ξεχνιέται με τα χρόνια. Ο πολιτικός θάνατος όμως μοιάζει με τάφο ανοιχτό. Και η ανθρωπότητα είναι γεμάτη από τέτοιους, όπου τα όρνεα της Ιστορίας κατασπαράσσουν αιωνίως το περιεχόμενό τους».
Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ Από τα «ΝΕΑ»
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire