ΕΦΗΜΕΡΑ
Κλείσε το παράθυρο σφράγισε την πόρτα
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
ΕΙΠΑΜΕνα γίνουμε ενεργοί πολίτες. Να οργανωθούμε και να αντιδράσουμε σε ένα κυβερνητικό σχέδιο που επηρεάζει τη γειτονιά. Κατ’ αρχήν να μαζέψουμε υπογραφές και να τις στείλουμε στις αρμόδιες υπηρεσίες. Σάββατο απόγευμα παίρνουμε σβάρνα τα σπίτια της γειτονιάς. Στο ένα, τρία σκυλιά ξεσηκώνονται με το που πλησιάζεις τα πέντε μέτρα. Ούτε συζήτηση να φτάσεις μέχρι το κάγκελο της αυλής, πόσο μάλλον στην είσοδο. Επαναστροφή. Στο άλλο, το σκυλί είναι από μέσα. Με το που ακούει το κουδούνι τρέχει στην πόρτα και δημιουργεί πανδαιμόνιο. Κάποιος κάτι λέει, αλλά η πόρτα δεν ανοίγει. Παρακάτω, επίσης η πόρτα παραμένει κλειστή αν και μέσα ακούγονται κουβέντες. Προφανώς απρόσκλητοι επισκέπτες δεν γίνονται δεκτοί.
Ούτε πλασιέδες κομμάτων, ούτε διαφημιστές θρησκειών, ούτε φιλάνθρωποι, ούτε γείτονες. Μόνο κατόπιν ραντεβού. Εκτός από τους διαρρήκτες. Αυτοί θα βρουν, μάλλον, τον τρόπο. Θα ρίξουν φόλα στο σκυλί, θα σκαρφαλώσουν από το μπαλκόνι, κάτι θα σκεφτούν… Αμπαρωθήκαμε στα σπίτια μας με τα σκυλιά μας, βάλαμε απέξω συστήματα συναγερμού και όποιος θέλει να μας επισκεφτεί θα πρέπει πρώτα να τηλεφωνήσει. Ή να στείλει ένα mail. Αν δεν έχει ούτε τηλεφωνικό αριθμό, ούτε ηλεκτρονική διεύθυνση, τότε δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας. Γιατί όταν κτυπά η πόρτα θεωρούμε πως είναι για κακό. Ο διαρρήκτης φυσικά δεν κτυπά την πόρτα. Μπορεί να είναι όμως ο αιρετικός. Γιατί να μπούμε στον κόπο να κάνουμε μια κουβέντα μαζί του ή απλά να πάρουμε το φυλλάδιο του και να το ρίξουμε στην ανακύκλωση; Ή μπορεί να είναι ο κομματικός απεσταλμένος.
Γιατί να πιούμε ένα καφέ μαζί του και να του ξεκαθαρίσουμε πως είμαστε πιστοί στο δικό μας κόμμα ή πως το καλύτερο χρώμα είναι το λευκό; Κι αν είναι ο φιλάνθρωπος; Πώς να του πεις πως το έχουν παρακάνει; Και στο κάτω-κάτω γιατί να μην βρίσουμε και κάποιον από όλους αυτούς; Κι αυτό επαφή είναι.
Κι έτσι κτίσαμε το δικό μας κόσμο, τον περιφράξαμε με τα δικά μας τείχη και ζούμε ο καθείς στα όσα μέτρα και με όσους ανθρώπους επιλέγουμε.
Ούτε πλασιέδες κομμάτων, ούτε διαφημιστές θρησκειών, ούτε φιλάνθρωποι, ούτε γείτονες. Μόνο κατόπιν ραντεβού. Εκτός από τους διαρρήκτες. Αυτοί θα βρουν, μάλλον, τον τρόπο. Θα ρίξουν φόλα στο σκυλί, θα σκαρφαλώσουν από το μπαλκόνι, κάτι θα σκεφτούν… Αμπαρωθήκαμε στα σπίτια μας με τα σκυλιά μας, βάλαμε απέξω συστήματα συναγερμού και όποιος θέλει να μας επισκεφτεί θα πρέπει πρώτα να τηλεφωνήσει. Ή να στείλει ένα mail. Αν δεν έχει ούτε τηλεφωνικό αριθμό, ούτε ηλεκτρονική διεύθυνση, τότε δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας. Γιατί όταν κτυπά η πόρτα θεωρούμε πως είναι για κακό. Ο διαρρήκτης φυσικά δεν κτυπά την πόρτα. Μπορεί να είναι όμως ο αιρετικός. Γιατί να μπούμε στον κόπο να κάνουμε μια κουβέντα μαζί του ή απλά να πάρουμε το φυλλάδιο του και να το ρίξουμε στην ανακύκλωση; Ή μπορεί να είναι ο κομματικός απεσταλμένος.
Γιατί να πιούμε ένα καφέ μαζί του και να του ξεκαθαρίσουμε πως είμαστε πιστοί στο δικό μας κόμμα ή πως το καλύτερο χρώμα είναι το λευκό; Κι αν είναι ο φιλάνθρωπος; Πώς να του πεις πως το έχουν παρακάνει; Και στο κάτω-κάτω γιατί να μην βρίσουμε και κάποιον από όλους αυτούς; Κι αυτό επαφή είναι.
Κι έτσι κτίσαμε το δικό μας κόσμο, τον περιφράξαμε με τα δικά μας τείχη και ζούμε ο καθείς στα όσα μέτρα και με όσους ανθρώπους επιλέγουμε.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire