ΕΦΗΜΕΡΑ
Ας μη γίνουμε όλοι πτυχιούχοι
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
ΤΑ ΝΤΟΠΑΡΑΜΕ σαν άλογα κούρσας. Από ιδιαίτερα σε ιδιαίτερα. Για να έχουν όσο πιο ψηλούς βαθμούς γίνεται. Όχι για να μάθουν, ούτε για να προβληματιστούν, ούτε για να αποκτήσουν κρίση. Απλώς να έχουν πιο ψηλό βαθμό από τους υπόλοιπους και να εξασφαλίσουν θέση σε ένα από τα πανεπιστήμια της Ελλάδας που παραπαίει (μέχρι και το Πολυτεχνείο της το έχει κλείσει), σε ένα από τα πανεπιστήμια της Αγγλίας (καλά ή κακά, στο Λονδίνο ή σε μια απομακρυσμένη επαρχία δεν έχει σημασία) ή στο δικό μας πανεπιστήμιο όπου οι θέσεις είναι περιζήτητες (ειδικά από τα κορίτσια). Τι έμαθαν, αν έμαθαν, δώδεκα χρόνια δεν έχει καμία σημασία. Το θέμα είναι να κόψουν το νήμα στο τέρμα πρώτοι. Σε λίγες μέρες, θα βγουν τα αποτελέσματα κι οι δημοσιογράφοι θα ψάχνουμε τους πρώτους. Να τους ρωτήσουμε πόσο διάβασαν (όχι πόσες ώρες ιδιαίτερα τη μέρα έκαναν).
Ένα τυπογραφικό λάθος έρχεται να αναδείξει το γελοίο και ταυτόχρονα τραγικό της όλης υπόθεσης. Όλο αυτό το νταβαντούρι για ένα χρόνο, η τόση προετοιμασία, η τόση οργάνωση, η μεθοδολογία… φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Τονίζονται οι λέξεις ή δεν τονίζονται; Και στην Πληροφορική τι γίνεται; Στα μαθηματικά;
Κανένας δεν είπε στα παιδιά πως πέρα από αυτές τις τρεις χώρες, που ναι μεν έχουν μια ευκολία λόγω αποστάσεων, λόγω σχέσεων, λόγω γλώσσας, υπάρχουν πολλές άλλες χώρες που μπορεί να σπουδάσει κάποιος. Αρκεί να ξέρει τη γλώσσα. Η οποία μαθαίνεται όχι με ιδιαίτερα από τη βρεφική ηλικία, αλλά με ένα χρόνο παραμονής και μαθήματα. Σε άλλες χώρες πάλι, για να μπεις στο πανεπιστήμιο σημασία έχει η προσωπικότητα και η προσήλωση στους στόχους.
Το σχολείο δεν είναι για να καταφέρεις να εξασφαλίσεις θέση σε ένα πανεπιστήμιο. Ο στόχος δεν είναι αυτός. Όμως καταφέραμε να πιστέψουμε πως είναι αυτός. Ακόμα και ένα μήνα πριν ολοκληρωθούν τα μαθήματα, οι μαθητές αφήνονται με σιωπηρή συγκατάθεση να μην πηγαίνουν στο σχολείο για να κάνουν ιδιαίτερα και να προετοιμάζονται για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Κι εν τέλει, ας μη γίνουμε όλοι πτυχιούχοι. Ας μορφωθούμε.
Ένα τυπογραφικό λάθος έρχεται να αναδείξει το γελοίο και ταυτόχρονα τραγικό της όλης υπόθεσης. Όλο αυτό το νταβαντούρι για ένα χρόνο, η τόση προετοιμασία, η τόση οργάνωση, η μεθοδολογία… φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Τονίζονται οι λέξεις ή δεν τονίζονται; Και στην Πληροφορική τι γίνεται; Στα μαθηματικά;
Κανένας δεν είπε στα παιδιά πως πέρα από αυτές τις τρεις χώρες, που ναι μεν έχουν μια ευκολία λόγω αποστάσεων, λόγω σχέσεων, λόγω γλώσσας, υπάρχουν πολλές άλλες χώρες που μπορεί να σπουδάσει κάποιος. Αρκεί να ξέρει τη γλώσσα. Η οποία μαθαίνεται όχι με ιδιαίτερα από τη βρεφική ηλικία, αλλά με ένα χρόνο παραμονής και μαθήματα. Σε άλλες χώρες πάλι, για να μπεις στο πανεπιστήμιο σημασία έχει η προσωπικότητα και η προσήλωση στους στόχους.
Το σχολείο δεν είναι για να καταφέρεις να εξασφαλίσεις θέση σε ένα πανεπιστήμιο. Ο στόχος δεν είναι αυτός. Όμως καταφέραμε να πιστέψουμε πως είναι αυτός. Ακόμα και ένα μήνα πριν ολοκληρωθούν τα μαθήματα, οι μαθητές αφήνονται με σιωπηρή συγκατάθεση να μην πηγαίνουν στο σχολείο για να κάνουν ιδιαίτερα και να προετοιμάζονται για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Κι εν τέλει, ας μη γίνουμε όλοι πτυχιούχοι. Ας μορφωθούμε.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire