Κύπρος - Τα αυτοκίνητα του υπαρχηγού

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

Ο υπαρχηγός που δεν ήξερε, που δεν θυμάται, που δεν είχε καμία ευθύνη, ειδοποιήθηκε πως έγινε έκρηξη στα κοντέινερ που η Κύπρος «φιλοξενούσε» δίπλα από τη ναυτική βάση και δίπλα από τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό. Ειδοποιήθηκε στις 4.45 τα χαράματα όπως παραδέχθηκε και έφθασε στην τοποθεσία της έκρηξης μετά τις 6. Κάποιος, στα πλαίσια των εργασιών της Ερευνητικής Επιτροπής, διερωτήθηκε γιατί του πήρε τόσο χρονικό διάστημα να φτάσει στο σημείο της έκρηξης.
Και το εξήγησε: Στο γκαράζ του σπιτιού του υπήρχαν τρία αυτοκίνητα και το δικό του ήταν το στο βάθος. Οπόταν έπρεπε να μετακινηθούν τα άλλα δύο, για να βγει το δικό του. Διαδικασία που, φυσικά χρειάζεται χρόνο. Δεν είναι όπως στις ταινίες που μέχρι να ληφθεί η πληροφορία ο υπεύθυνος είναι εκεί, πάντα σε εγρήγορση και με απόλυτη διαύγεια έστω κι αν τον ξύπνησαν. Στην πραγματικότητα, τη δικιά μας πραγματικότητα, υπάρχουν δυσκολίες. Δεν σηκώνεται κάποιος από το κρεβάτι και σε δύο λεπτά είναι ντυμένος και σε πέντε λεπτά βρίσκεται ήδη στ’ αυτοκίνητο, ακόμα και σε ταξί ή δανεικό αν χρειαστεί, για να φτάσει έγκαιρα. Εδώ πέρα έχουμε τρία αυτοκίνητα και πρέπει να μεταβούμε με το συγκεκριμένο. Δεν έχει κάτι που να μας κάνει να βιαστούμε.
Φυσικά, και να έφευγε στα πέντε λεπτά με το πρώτο αυτοκίνητο που βρήκε μπροστά του ο πρώην υπαρχηγός, δεν θα άλλαζε τίποτα. Απλά, η δικαιολογία των τριών αυτοκινήτων είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που μας χαρακτηρίζει, του τρόπου που εργαζόμαστε, της λειτουργίας των αντανακλαστικών μας. Έγινε μια σύσκεψη, κάποιος είπε πως πρέπει να ληφθούν μέτρα, ο άλλος είπε να το εξετάσουμε το θέμα εις βάθος, να στείλουμε δείγματα σε κάποιο χημείο και μετά βλέπουμε. Κι έπειτα ξεχάστηκε. Με τον ίδιο τρόπο εξελίχθηκαν όλα.
Μάθαμε να ζούμε στην τύχη. Από τη διακυβέρνηση της χώρας μέχρι τη διεκπεραίωση της πιο απλής υπόθεσης. Λίγο η επίκληση ανωτέρων δυνάμεων «έχει ο θεός», λίγο «άσε να δούμε», λίγο «κι αύριο μέρα», λίγο «δεν χάθηκε ο κόσμος», μέχρι που μάθαμε με πολύ οδυνηρό τρόπο ότι ο κόσμος τελικά μπορεί και να χαθεί.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 01/09/2011