Ελλάδα - Μεγεθύνσεις

Από την ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ

Επιστροφή στην Αθήνα, η πόλη έχει ξαναγεμίσει, μοιάζει παρ' όλα αυτά με έρημη πόλη, παραδομένη σε μια μελαγχολία, που δεν έχει καμιά σχέση με τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη...

Αμνός Βαριά, χωρίς την υποψία ή την προσμονή κάποιου χαμόγελου, εκλύεται από παντού -τις θολές τζαμαρίες των «λουκέτων», τα άδεια μαγαζιά, τα μισοάδεια καφέ, τα συνθήματα επί συνθημάτων στους τοίχους, τα βρώμικα πεζοδρόμια· και βέβαια από τα πρόσωπα των ανθρώπων, περίκλειστα σε μια παράξενη, πρωτόφαντη μοναξιά...
Νομίζω ότι ποτέ οι πολίτες αυτού του τόπου, οι κάτοικοι αυτής της πόλης δεν αισθάνθηκαν τόσο φοβισμένοι και μόνοι και τόσο χωρίς ελπίδα... Τόσο ανήμπορα οργισμένοι και αηδιασμένοι απέναντι στους θύτες, που ζητάνε και τα ρέστα από τα θύματά τους και τους πουλάνε τρέλα κι από πάνω...
Μετά τον ανεκδιήγητο κύριο «μαζί τα φάγαμε», ο νεόκοπος έτερος αντιπρόεδρος και «τσάρος της Οικονομίας» μας μάς είπε ότι δεν φταίει η κυβέρνηση, αλλά η κοινωνία, δηλαδή εμείς, που όχι μόνο δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι, αλλά χωνόμαστε όλο και πιο βαθιά στη «μαύρη τρύπα»!
«Ο πολιτικός είναι ο αμνός ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου, είναι η προβολή της κοινωνίας μέσα από τις διαδικασίες της πολιτικής αντιπροσώπευσης», μου είχε πει σε παλιά, προ 15ετίας, συνέντευξή μας ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, μαέστρος πλέον σήμερα ή πρωταγωνιστής αυτής της τραγωδίας του παραλόγου, που δεν την παρακολουθεί απλώς αλλά τη ζει στο πετσί του ο τόπος και ο καθένας μας: Της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, της εξόδου από την ευρωζώνη, της επιστροφής στη δραχμή, του ξεπουλήματος, της μνημονιακής κατοχής...
Της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας. Των «μέτρων» του τροϊκανού μπαμπούλα (ξαναχτύπησε προχθές, αλλά, παρ' όλα αυτά, θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες, κατά τον εν λόγω υπουργό, γιατί χωρίς αυτόν κιδυνεύουμε να γίνουμε... Αργεντινή!), που σχεδιάζονται και «πέφτουν πάνω στο τραπέζι», μέσα από συμβούλια, θρίλερ επισκέψεις, στημένες συγκρούσεις, τηλεδιασκέψεις, και σερβίρονται στους ιθαγενείς με τη δόση του τρόμου που είναι απαραίτητη κάθε φορά... Στο έλεος των εταίρων, φίλων και «φίλων», στην ταπείνωση του επαίτη και τη χλεύη.
Οτι «πρέπει να σπάσουμε έναν φαύλο κύκλο» και γι' αυτό απαιτούνται θυσίες (όπως πάντα, από τον «κοσμάκη») μας είπε καθαρά και ξάστερα ο κ. αντιπρόεδρος, έχοντας προηγουμένως επισημάνει ότι ο ίδιος θυσίασε πιθανώς το πολιτικό του μέλλον χάριν της πατρίδας!... Δεν μας εξήγησε ωστόσο πώς είναι δυνατό να σπάσει ο φαύλος κύκλος από τους φαύλους, αυτούς που μας οδήγησαν στο χείλος της αβύσσου, που δεν έχασαν τίποτα από τα κεκτημένα τους -οι ίδιοι, οι ημέτεροι, οι «αυλές» τους- ούτε θα χάσουν, που δεν υπήρξε, ούτε σε μια περίπτωση, έτσι για δείγμα, τιμωρία στα εγκλήματά τους...
Παρά μας κοιτούν χωρίς να ντρέπονται, εκφωνώντας δεκάρικους σωτηρίας, ζητώντας μας και αυτοί θυσίες, μέσα απ' τα κανάλια, μοιραίοι και θλιβεροί, χρήστες αξιωμάτων που δεν τίμησαν... Το ίδιο ύφος, τα ίδια λόγια, τα ίδια χαμόγελα, τα ίδια «κόλπα», το ίδιο θράσος -την απογοήτευση και την οργή του «κοσμάκη» ξεπερνά πλέον η αηδία... Εχοντας φτάσει στην τελευταία πράξη, κι ας μην το καταλαβαίνουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν -το τέλος μιας εποχής που την ευτέλισαν (συν το κλείσιμο του δικού τους κύκλου) θα φανεί καθαρά, καταλαγιάζοντας τα αφρισμένα κύματα όπου μας έριξαν.
Συγγνώμη ζήτησε, παρότι δεν έφταιγε -όπως τόνισε η ίδια-, η υπουργός Παιδείας και Διά Βίου Μάθησης για το φιάσκο, το σκάνδαλο, την ξεφτίλα (πώς να το πει κανείς;) της έλλειψης βιβλίων στα σχολεία κατά την έναρξη της νέας χρονιάς και την υποκατάστασή τους με dvd, φωτοτυπίες κ.λπ. μέσα σ' ένα απίστευτο, πρωτοφανές αλαλούμ! Οχυρωμένη πίσω από τη σχεδόν καθολική ψήφιση του νομοσχεδίου για την Παιδεία, που με μια «θεατρική» κίνηση παρουσίασε στη Βουλή -το παλιό, βαρύ κι ασήκωτο, στο ένα χέρι, το καινούργιο, ελαφρύ και εύχρηστο, στο άλλο- ούτε σκέψη ή κουβέντα για παραίτηση...

Λιοντάρι παρά τη δική της αντικειμενική πολιτική ευθύνη, για λόγους ευθιξίας έστω, για τα αυτιά του... «κοσμάκη», για τον θυμό των παιδιών και των γονιών που έτρεχαν και δεν έφταναν - τα πεταμένα dvd μπροστά στη Βουλή αψευδής μάρτυς... Παρά τη θητεία της στας Ευρώπας, απ' όπου και η ρηξικέλευθη πρότασή της να καθιερωθεί η αγγλική ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους! Αλλά εδώ είναι Βαλκάνια, μην το ξεχνάμε.
Φτωχαίνουμε -δεν βρίσκω άλλη λέξη- με το σχεδόν ταυτόχρονο φευγιό τελευταία του Αναστάση Πεπονή, του Λεωνίδα Κύρκου και του Γεωργίου-Αλέξανδρου Μαγκάκη. Είχα την τύχη να τους γνωρίσω και να συνομιλήσω μαζί τους σε μεγάλες συνεντεύξεις. Ηταν τρεις πολιτικοί άνδρες με αρετή και τόλμη. Τρεις άνθρωποι με πολιτισμό και ήθος... Σαν πάνω στην ώρα (για κείνους, για τον τόπο;) έφτασε στα χέρια μου το cd «Από το μοιρολόι το ομηρικό στο μοιρολόι το μανιάτικο», 12 μοιρολόγια τραγουδισμένα από τη συγγραφέα και ακαταπόνητη αγωνίστρια, σύντροφο του αξέχαστου μπάρμπα Βασίλη Ρώτα, Βούλα Δαμιανάκου. Η ρίζα της Ελλάδας είναι πολύ βαθιά για να πεθάνει.

Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δημοσιεύτηκε στις 24/09/2011