Αυτοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν

Τα «πιστρόφια» και οι άσωτοι

Tου Παντελή  Μπουκαλα

Από τη χριστιανική παράδοση γνωρίζουμε την επιστροφή του ασώτου και την ευκαιρία ευωχίας που προσφέρει στις επανασυνδεόμενες οικογένειες ο σιτευτός μόσχος. Αλλά ποιος ο άσωτος εδώ ή οι άσωτοι; Οσοι επιστρέφουν τώρα στη Ν.Δ., αφού πρώτα κατάγγειλαν την ηγεσία της για ασωτεία (πολιτική και ιδεολογική εννοείται) ή όσοι έχουν μείνει σ’ αυτήν τουλάχιστον επί τρία συναπτά έτη; Μήπως όσοι είναι στους κόλπους της από την ίδρυσή της, αμετακίνητοι και ασυγκίνητοι στους πειρασμούς; ΄Η όσοι έφυγαν κάποτε, συνέπηξαν το προσωπικό τους κόμμα, απέκτησαν επιτελεία και γραφεία, επιδόθηκαν στην πατροκτονία και τη μητροκτονία, κατηγορώντας δριμύτατα το μητρικό κόμμα και τους πατέρες ηγέτες, και ύστερα επέστρεψαν; Θα πείτε, και ο Χριστός έφυγε για λίγο στην ερημιά, να ασκηθεί. Αλλά όσο κόλακας και αν είναι κανείς, δύσκολα θα απέδιδε χριστολογικά χαρακτηριστικά στους κορυφαίους φυγάδες της Ν.Δ.: τον κ. Σαμαρά, τον κ. Αβραμόπουλο και την κ. Μπακογιάννη. Και πρέπει να είναι ένα από τα μείζονα παράδοξα της πολιτικής ιστορίας (τουλάχιστον της ευρωπαϊκής), άξιο για το Γκίνες, το γεγονός ότι οι τρεις τωρινοί ηγέτες των γαλάζιων, ο πρόεδρος, ο αντιπρόεδρος και η διεκδικήτρια του θώκου, έφυγαν, πολιτεύτηκαν εναντίον του γενέθλιου κόμματος και, σαν να μην πέρασε μια μέρα, επανήλθαν για να διοικήσουν τους ζαλισμένους οπαδούς. Αλλά μήπως δεν είναι για το Γκίνες το ρεκόρ μας να διαθέτουμε οικογένεια όπου και ο σύζυγος και η σύζυγος, ο κ. Αρσένης και η κ. Κατσέλη, απέκτησαν κάποια στιγμή κόμμα, ή τέλος πάντων τη σφραγίδα του; Την επιστροφή του ασώτου δεν μπορούν λοιπόν να τη γιορτάσουν στη Ν.Δ. επειδή, μόλις θα άρχιζαν να αποδίδουν πρωτιές και δευτεριές ασωτείας, σίγουρα θα ΄πεφταν πάλι στη διάσπαση. Μπορούν άραγε να γιορτάσουν τα επιστρόφια ή πιστρόφια της λαϊκής παράδοσης; Για τους ανύπαντρους (που λόγω κρίσης πολλαπλασιάζονται) και τους νεότερους, θυμίζω ότι τα πιστρόφια ή αντίχαρα ή γυρίσματα ή αντίγαμος (κάθε τόπος κι η ονομασία του) είναι το πρώτο μετά τον γάμο τραπέζι που προσφέρουν τα γονικά της νύφης, σπίτι τους, στο συγγενολόι του γαμπρού. Αλλά σκεφτείτε τώρα να τα γιορτάσουν στη Ν.Δ και να ανταλλάξουν και δώρα. Να προσφέρει λ.χ. η κ. Μπακογιάννη στον κ. Σαμαρά ένα ντιβιντί με τις προεκλογικές δηλώσεις της για τους «αδιόρθωτους των πρώην μεγάλων κομμάτων» και για τη σύγκρουση που πρέπει να γίνει «με το πελατειακό διεφθαρμένο κράτος που χτίσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια». Και ο κ. Σαμαράς να της αντιδωρίσει επίσης ντιβιντί, με τις δικές του δηλώσεις για τα «άλλοθι και δεκανίκια του ΠΑΣΟΚ». Εμ, δεν θα γίνει χωριό έτσι. Αν μάλιστα έμπαιναν στον χορό και όσοι έπρεπε να θητεύσουν στον ακροδεξιό ΛΑΟΣ για να ανακαλύψουν τη γοητεία της Κεντροδεξιάς, θα γινόταν μύλος. Αλλά, στον Θεό σας τώρα: Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί το κεντροδεξιό μέτωπο δίχως τον κ. Πλεύρη, τον υιό προς το παρόν;