Ιστορικός αναλφαβητισμός

ΤΟ 1571,  ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΖΑΝ

ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥΣ
ΠΑΡΕΠΙΔΗΜΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΖΑΚΥΝΘΟ
ΕΠΑΙΞΑΝ (ΠΙΘΑΝΟΝ ΙΤΑΛΙΚΑ) ΤΟΥΣ
«ΠΕΡΣΕΣ» ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ
ΤΗ ΝΕΑ ΝΙΚΗ ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΑΦΟΥ ΤΗΝ
ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΑΡΜΑΔΑ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΝΑΥΜΑΧΗΣΕΙ
ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΤΟΛΟ ΣΤΑ
ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΛΕΠΑΝΤΕ ΣΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟ. Σ΄ ΑΥΤΗΝ
ΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΕΧΑΣΕ ΤΟ
ΧΕΡΙ ΤΟΥ Ο ΝΑΥΤΗΣ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ!

 

Κώστας Γεωργουσόπουλος

Επειδή πολύ νερό τα τελευταία χρόνια κυλάει στον θεωρητικό ποταμό του μεταμοντερνισμού και πολλή σαβούρα οργιάζει περί κατασκευής της εθνογένεσης, θυμίζω πως οι αποδομιστές και τα άλλα φυράματα ανάγουν την έννοια του έθνους και τα λοιπά στον ρομαντισμό, άρα το 1571 ουδείς φοιτητής ή άλλος συνέλαβε ως εθνικό φαινόμενο (και ποιου του ισπανικού εθνικισμού άραγε που ερέθιζε Έλληνες σπουδαστές ιταλικών πανεπιστημίων στα ενετοκρατούμενα Επτάνησα;) τη φραγή που ο ισπανικός στόλος έβαλε στην τουρκική διείσδυση στη Δύση. Στη στεριά αυτή η φραγή έγινε με την πανωλεθρία των Τούρκων έξω από τη Βιέννη.

Πόσο ανιστόρητος και αναλφάβητος πρέπει να είναι κάποιος που δεν αντιλαμβάνεται τι ήθελε «να πει ο ποιητής» Αισχύλος στους «Πέρσες»;
Γιατί, άντε να μη σκαμπάζεις τίποτε και να περιφρονείς τη φιλολογία αλλά να σνομπάρεις και να φτύνεις και ένα κείμενο ως ιστορικό ντοκουμέντο και ως σχόλιο πάνω στην πολιτική; Πρέπει να είναι κανείς ανεπίδεκτος παιδείας αν δεν αντιλαμβάνεται πως οι «Πέρσες» του Αισχύλου δεν είναι ιστορικό δράμα αλλά «παράδειγμα» για να θεμελιωθεί η πρώτη διά της τέχνης θεωρία πολλούς αιώνες πριν γίνει επιστήμη γύρω από τα θεμελιώδη προβλήματα της «Φιλοσοφίας της ιστορίας».

Πρέπει να είναι κανείς ντιπ κατά ντιπ κουτορνίθι να μην αντιλαμβάνεται πως ο Αισχύλος δεν έγραψε τους «Πέρσες» και δεν τους παρουσίασε στη σκηνή το 472 π.Χ. για να συνετίσει τους Πέρσες που δεν έμαθαν ποτέ ότι στην Ελλάδα παίχτηκε ένα δράμα με τον τίτλο «Πέρσες» και με τραγικούς ήρωες την Άτοσσα, τον Δαρείο και τον Ξέρξη. Για την Αθήνα μιλούσε ο ποιητής και στον αθηναϊκό Δήμο απευθυνόταν και δαχτυλοδειχτούσε τους ηγέτες που παρευρίσκονταν στα πρώτα έδρανα, τον Θεμιστοκλή, τον ηγέτη της νίκης, τον Κίμωνα, τον Αριστείδη κ.τ.λ.

Πού βρίσκουν οι αστοιχείωτοι Έλληνες σχολιαστές της ανόητης παράστασης του Γκότσεφ τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία του Αισχύλου που ήρθε τάχα να αποδομήσει ο Βούλγαρος έως την πτώση του Τείχους εν Ανατολικώ Βερολίνω και εν Βουλγαρία του Ζίβκοφ αναδειχθείς.

Αγνοούν πως ο Θεμιστοκλής πρόδωσε μετά τη νυχτερινή σύσκεψη των επιτελαρχών τα σχέδια της ελληνικής πλευράς με μυστικό μήνυμα στον Ξέρξη στο Αιγάλεω; Αγνοούν πως όταν παίζεται η τραγωδία ο άλλος νικητής της μάχης των Πλαταιών, ο Σπαρτιάτης βασιλεύς Παυσανίας, θανατώθηκε επειδή πιάστηκε να αλληλογραφεί προδοτικά ως συνεργάτης με τον Πέρση Βασιλέα;

Αγνοούν πως ο Θεμιστοκλής λίγο μετά την «πρεμιέρα» των «Περσών» κατηγορήθηκε για μηδισμό (αδίκως) εγκατέλειψε την Αθήνα και κρυπτόμενος από χωρίου εις χωρίον ζήτησε άσυλο στα Σούσα και ο Πέρσης Βασιλεύς τον εγκατέστησε στην ελληνική αποικία Μαγνησία (που βρισκόταν υπό περσική κατοχή) από τους φόρους της οποίας ο νικητής της Σαλαμίνας ζούσε, ώσπου, όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, και του ζητούσαν να ηγηθεί των Περσών ως σύμβουλος εναντίον της Ελλάδος, αυτοκτόνησε;

Αγνοούν πως δύο Έλληνες ηγέτες, ο Σπαρτιάτης Δημάρατος και ο γιος του Πεισίστρατου Ιππίας, υπήρξαν σύμβουλοι των Περσών κατά τις εκστρατείες εναντίον της Ελλάδος;

Γι΄ αυτούς μιλάει ο Αισχύλος και με πρόσχημα την αλαζονεία του Ξέρξη και τον όλεθρο ενός ολόκληρου λαού εξαιτίας της ηγεμονικής έπαρσης, προειδοποιεί τους Αθηναίους πως το σπέρμα της αλαζονείας της εξουσίας έχει για καλά εγκατασταθεί μέσα στο Άστυ και καλά θα κάνουν να το προλάβουν, αλλιώς θα έχουν τα ίδια τέλη με τους Πέρσες. Και, επειδή ποτέ δεν ακούγονται οι ποιητές (που είναι ως γνωστόν λαπάδες, για την πολιτική αλαζονεία) η Αθήνα σε 65 χρόνια έτσι όπως τελειώνουν οι «Πέρσες» κατέρρευσε εξαιτίας Ελλήνων αλαζόνων και επιπόλαιων ηγετών τύπου Ξέρξη, του Κλέωνα και του χαρισματικού Αλκιβιάδη, ηγετών που κυβέρνησαν και έλαβαν αποφάσεις όχι στα βασιλικά Σούσα αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες στην Αθήνα.

Και πρέπει να είσαι ιστορικά αναλφάβητος να μην αντιλαμβάνεσαι γιατί ο Αισχύλος έγραψε «Πέρσες» κι όχι «Περσίδες», πράγμα δημαγωγικώς προσφορότερο. Ποιος δεν συγκινείται με χαροκαμένες μάνες. Αλλά αν δεν έχεις νιονιό πώς να το αντιληφθείς. Εξάλλου επειδή είσαι αναλφάβητος και θεατρικά δεν γνωρίζεις πως τρία χρόνια πριν από τους «Πέρσες» ο Φρύνιχος είχε διδάξει στον ίδιο χώρο τις «Φοίνισσές» του με το ίδιο θέμα, τον θρήνο των ανατολιτισσών γυναικών για την καταστροφή στη Σαλαμίνα, όπου μάλιστα υπήρχε στον Πρόλογο και ένας ευνούχος με φτερό που ξεσκόνιζε τους θρόνους του παλατιού και σχολίαζε τα γεγονότα. Είδατε από πότε ο μεταμοντερνισμός έβαλε πόδι;

Εκείνου του ευνούχου απόγονος ήταν ο υστερικός θηλυκός κλόουν με τον οποίο ο Γκότσεφ διόρθωσε προσθέτοντας ρόλο τον Αισχύλο.

Αλλά, αστοιχείωτε, τι θέλει να πει ο ποιητής στους «Πέρσες». Ότι οι αλαζόνες και ανεξέλεγκτοι ηγεμόνες και οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας παίρνουν αποφάσεις που αφορούν τους λαούς εν κλειστώ και παραβύστω, στα στεγανά της άρχουσας κλίκας. Γι΄ αυτό ο Χορός είναι άντρες, γέροντες, σύμβουλοι του θρόνου και όλα τα πρόσωπα (πλην ενός) είναι φορείς εξουσίας, η βασίλισσα, ο παλιός θεοποιημένος βασιλιάς, ο εν ενεργεία ηγεμών που ηττάται.

Έχετε ακούσει ποτέ να μετέχουν στα κλειστά εξουσιαστικά γραφεία των αποφάσεων και του κουκουλώματος γυναίκες του λαού, όταν ακόμη και στην Αθήνα οι γυναίκες ήταν στον γυναικίτη χωρίς να έχουν καμιά σχέση με την Αγορά και την άσκηση εξουσίας.

Και το άλλο, αναίσθητε. Τι είναι πιο ερεθιστικό για έναν σκηνοθέτη, γυναίκες (μητέρες, σύζυγοι, αδελφές, ερωμένες) που θρηνούν τους χαμένους τους συντρόφους και γιους (πράγμα που είναι μοίρα της γυναίκας από τη Γη του Πυρός ώς τη Γάζα και από το Ναγκασάκι ώς το Δίστομο) ή να αναλύονται σε θρήνους και να χτυπιούνται ξεριζώνοντας τα μαλλιά τους σεβάσμιοι γέροντες, σύμβουλοι στα ανακτοβούλια που αποφάσιζαν τις εκστρατείες και κολάκεψαν τις ματαιοδοξίες των ηγεμόνων;

Ψιλά γράμματα θα πείτε.


Πηγή: www.tanea.gr
Δημοσιεύτηκε στις 08/08/2009