Κύπρος - Φταίει ο Χριστόφιας, ή «τα κοπελλούδκια του ΑΚΕΛ που καβάλησαν το καλάμι»;

Μια διαφορετική θεώρηση ευθυνών από αναγνώστη και η απάντησή μας

 

Κωστάκης Αντωνίου

Από τον καλό φίλο της στήλης, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, πήραμε χθες ακόμη ένα ενδιαφέρον μήνυμα, σε σχέση με το χθεσινό άρθρο μας "Τον πήρε ο κατήφορος και δεν σταματά".
Αναφέρει ο αναγνώστης μας:
«Αγαπητέ κ. Αντωνίου,
»Το σημερινό σας (σημ. χθεσινό) σχόλιο "Τον πήρε ο κατήφορος και δεν σταματά" θα έπρεπε να είναι "Τους πήρε ο κατήφορος και δεν σταματούν". Η άσκηση κρατικής εξουσίας πρέπει να είναι συλλογική. Σχετικό το πιο κάτω συμβάν, το οποίο μπορείς να αξιοποιήσεις νοουμένου πως δεν θα αναφερθεί το όνομά μου. Δεν έχω ανάγκη από δημοσιότητα. Όσα σας γράφω είναι από αγάπη για τη χώρα μας.


»Πριν από 8 μήνες συναντήθηκα με έναν φίλο πρώην Υπουργό, στέλεχος του ΑΚΕΛ. Ο πατέρας του ήταν ιστορικό στέλεχος του κόμματος και υψηλά ιστάμενο στην κομματική ιεραρχία δίπλα από τον Εζεκία Παπαϊωάννου. Με τον ίδιο και τον πατέρα του είχα πολύ καλή συνεργασία - τώρα και οι δυο μας είμαστε παλαίμαχοι. Στην κουβέντα μας πάνω και σχολιάζοντας την επικαιρότητα, μου είπε "αυτά τα κοπελλούδκια, που σήμερα ηγούνται του κόμματος, έχουν καβαλήσει το καλάμι και θα το οδηγήσουν στην καταστροφή".
Η αναφορά δεν περιελάμβανε τον Δημήτρη Χριστόφια αλλά τον περίγυρό του. Γνώριζα από πρώτο χέρι την εκτίμησή του προς τον Δημήτρη Χριστόφια, γιατί ο τελευταίος τον είχε προτείνει στον Τάσσο Παπαδόπουλο για υπουργοποίηση. Μου αποκάλυψε, επίσης, πως ο περίγυρος του Προέδρου (που ασκεί έμμεσα εξουσία) τον θεωρούν (σημ. τον πρώην Υπουργό) ως το "μαύρο πρόβατο" γιατί ήταν από τους πολύ λίγους που υποστήριξε πως "δεν υπήρχε δικαιολογία το ΑΚΕΛ να κατεβεί στις προεδρικές εκλογές με τον Χριστόφια εναντίον του Παπαδόπουλου". Γι’ αυτό και παρόλο που ήταν πολύ επιτυχημένος Υπουργός, δεν αξιοποιήθηκε από την παρούσα ΑΚΕΛική Κυβέρνηση.
Για ευνόητους λόγους αποφεύγω να κοινοποιήσω ονόματα».
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι γίνεται στα βαθύτερα του ΑΚΕΛ, και αν όντως, πίσω από τον Δημήτρη Χριστόφια, υπάρχει και κυβερνά το "βαθύ ΑΚΕΛ". Γνωρίζω, όμως, συνομιλώντας με κάποια από τα νεαρά στελέχη του ΑΚΕΛ, ότι τουλάχιστον στις κατ' ιδίαν συνομιλίες τους, εκφράζουν ήπιες απόψεις, και σε κάποιες περιπτώσεις παραδέχονται λάθη. Δεν μπορώ, όμως, να πω με βεβαιότητα ότι στις κομματικές συνάξεις και στις θέσεις που διατυπώνουν εκεί, εκφράζουν σκληρότερες απόψεις, ή καθοδηγούν τον Χριστόφια στον τρόπο που κυβερνά τον τόπο. Σίγουρα η άσκηση της κρατικής εξουσίας είναι συλλογική υπόθεση και ο εκάστοτε Πρόεδρος κυβερνά και στη βάση συμβουλών και υποδείξεων, συμβούλων και στενών συνεργατών του.
Εκεί που εντοπίζεται η ευθύνη των συνεργατών του, ή ακόμη και της ηγεσίας του κόμματος, είναι ότι δεν καθοδήγησαν σωστά τον Δημήτρη Χριστόφια, ή τον ώθησαν σε πολύ λανθασμένες αποφάσεις ή, ακόμη, δεν τόλμησαν να του υποδείξουν τα λάθη του και τις ακραίες συμπεριφορές του.
Σίγουρα, και εδώ έχει δίκαιο ο αναγνώστης μας, δεν είναι μόνο τον Δημήτρη Χριστόφια που πήρε ο κατήφορος. Πήρε τον κατήφορο και η ηγεσία του ΑΚΕΛ και πιθανόν και εκείνα "τα κοπελλούδκια που ηγούνται του κόμματος και έχουν καβαλήσει το καλάμι και θα το οδηγήσουν στη καταστροφή". Η ευθύνη της αποτυχίας της διακυβέρνησης δεν ανήκει μόνο στον Πρόεδρο Χριστόφια, αλλά είναι αποτυχία ολόκληρου του κόμματος. Το γιατί, ας το αναλύσουν μετά την ήττα των προεδρικών εκλογών, οι ηγέτες του κόμματος.
Όμως οι μεγαλύτερες ευθύνες της αποτυχίας δεν ανήκουν ούτε στους συνεργάτες του Προέδρου, ούτε στην ηγεσία του κόμματος. Ανήκουν στον ίδιο τον Δημήτρη Χριστόφια. Πολύ περισσότερο, όταν ο καθένας γνωρίζει την απόλυτη επιρροή του στο κόμμα και στην ηγεσία του. Ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας οφείλει να γνωρίζει και ποιους συνεργάτες θα επιλέξει, και πότε και πού πρέπει να τους ακούει, ή να απορρίπτει τις συμβουλές τους και πώς ο ίδιος θα επιλέξει την πολιτική του.
Αν ο Χριστόφιας αφέθηκε να παρασυρθεί από κακούς συμβούλους, η ευθύνη είναι δική του. Αν ακολούθησε λανθασμένες πολιτικές που άλλοι του υπαγόρευσαν, πάλιν η ευθύνη είναι δική του. Αν απέρριψε σοφές συμβουλές, αυτός ευθύνεται.
Στο τέλος, αυτός κρίνεται και όχι οι συνεργάτες, οι σύμβουλοί του και τα "κοπελλούδκια που καβάλησαν τον καλάμι". Στο κάτω κάτω, ο Πρόεδρος ενός κράτους πρέπει να καθοδηγεί τους συνεργάτες του και όχι να καθοδηγείται από αυτούς. Να τους εμπνέει και όχι να εμπνέεται. Να ακούει, αλλά να έχει κρίση να επιλέγει τις σοφές συμβουλές και να απορρίπτει τις άσοφες. Να είναι αυτόφωτος και όχι κινούμενο. Να διαμορφώνει πολιτική και όχι να αφήνει άλλους να την υπαγορεύουν. Και, δυστυχώς, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, δεν έδειξε να διακρίνεται από αυτά τα στοιχεία...


Πηγή: Η Σημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 09/08/2012