Περι Οικονομίας και πολιτικής
Τι υποκρισία! Η Πολιτεία και οι πολιτικοί ανακάλυψαν σήμερα ότι κόμματα, εταιρείες ας πούμε του ΑΚΕΛ, εταιρείες στελεχών άλλων κομμάτων, βουλευτές, υψηλόβαθμοι κομμάτων και μη και πολλοί άλλοι, είχαν πάρε δώσε με τράπεζες και ετύγχαναν ευνοϊκής μεταχείρισης έναντι απλών και «ανώνυμων» πολιτών. Τι υποκρισία!
Το πάρε-δώσε του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου δεν είναι σημερινό. Είναι διαχρονικό. Υπήρχε επί τουρκοκρατίας, συνεχίστηκε επί αγγλοκρατίας και κορυφώθηκε επί ανεξαρτησίας. Και το ότι οι τράπεζες έφθασαν στο χείλος του γκρεμού και συμπαρασύρουν μαζί τους και την οικονομία ευρύτερα, δεν είναι άσχετο με την ανοχή των παντός είδους πάρε-δώσε μεταξύ των μελών του κατεστημένου. Εξ ου και διαχρονικά κανένας μα κανένας τραπεζίτης δεν πλήρωσε το παραμικρό για τα λάθη που έκανε, το κόστος των οποίων όμως φορτώθηκε ο απλός πολίτης και φορολογούμενος.
Οι τράπεζες εν πολλοίς αποτελούσαν βραχίονα του πολιτικo-κρατικού κατεστημένου και κομμάτι του μηχανισμού τακτοποίησης ημετέρων. Όπως και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, για να προσληφθείς στην τράπεζα θα έπρεπε να διαθέτεις μπάρμπα στην Κορώνη, ενώ εάν ως επαγγελματίας η σχέση σου με το κατεστημένο ήταν καλή, πιο εύκολα εξασφάλιζες δάνειο και διευκολύνσεις και ακόμα πιο εύκολα διαγραφόταν μέρος των οφειλών σου.
Η σχέση πολιτικών - χρηματοοικονομικού τομέα ήταν τόσο δυνατή, που διαχρονικά οι εκπτώσεις σε θέματα θεσμικών και νομοθετικών ρυθμίσεων ήταν εμφανείς, οι αλλαγές παρέμεναν στα συρτάρια ή κινούνταν με ρυθμούς κουτσής χελώνας. Οι πολιτικοί έκλειναν τα ματιά στα στραβά και ανάποδα του χρηματοπιστωτικού τομέα και οι τραπεζίτες ανταπέδιδαν με κάθε τρόπο και ευκαιρία. Γι’ αυτό και ποτέ δε θα δούμε έναν κατάλογο με το πάρε-δώσε πολιτικών - τραπεζών, ποιοι και πώς ωφελήθηκαν, πώς οι συγγενείς και φίλοι εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη σχέση, τι και πόσα χαρίστηκαν και σε ποιους.
Εάν μάλιστα η έρευνα αυτή και η δημοσιοποίηση των στοιχείων περιλάβει και τις συνεργατικές εταιρείες, τότε είναι που θα φανεί ότι η διαπλοκή έχει πολλές ρίζες και ριζίδια και ότι το χαλί κρύβει βουνό. Θα επιβεβαιωθεί ότι το σύστημα είναι σαθρό από τη βάση μέχρι την κορυφή.
Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω.
Μέσα σε μια δεκαετία το τραπεζικό σύστημα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τρία οικονομικά σκάνδαλα ως αποτέλεσμα των οποίων χάθηκαν τεράστιες περιουσίες, υποθηκεύτηκε το μέλλον δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών και έγινε μετατόπιση πλούτου δισεκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου 1999 - 2000, η φούσκα των ακινήτων 2003 - 2008 και τώρα η κατάρρευση των δυο μεγάλων τραπεζών λόγω των ελληνικών ομολόγων και της έκθεσής τους στην Ελλάδα και στην Κύπρο, συν το σκάνδαλο με τα αξιόγραφα που φόρτωσαν σε ανυποψίαστο κόσμο.
Είδατε κανέναν να καταλήξει στη φυλακή;
Και για τα τρία αυτά σκάνδαλα συνυπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί. Για παράδειγμα μέχρι και νόμο που υποχρέωνε επενδυτικές εταιρείες να επενδύσουν στη φούσκα του χρηματιστηρίου όταν αυτό κατέρρεε, ψήφισε η Βουλή τον Δεκέμβριο του 1999. Η τότε Κυβέρνηση παρακολουθούσε αμέτοχη χωρίς να αποτολμά μέτρα μήπως και διαταράξει τα νερά. Πολιτικοί και κομματικοί στοιχημάτιζαν στο χρηματιστήριο, με κάποιους να αποκτούν τεράστιες περιουσίες και κάποιους άλλους να εγκλωβίζονται σε μετοχές χωρίς αξία, όπως και χιλιάδες απλοί πολίτες. Αργότερα, επί Κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου, οι του κατεστημένου έβλεπαν τη φούσκα των ακινήτων χωρίς να κάνουν τίποτε, ενώ επί διακυβέρνησης Χριστόφια που θα έπρεπε να ενεργήσουμε προληπτικά και σε συνεργασία με την Κεντρική Τράπεζα να προλάβουμε τα χειρότερα, πού σου νέφκω, πού πάεις...
Το τραπεζικό σύστημα απολάμβανε διαχρονικά καθεστώς «ιεράς τράπεζας». Πάντα τα επιτόκια ήταν υψηλότερα από αυτά που έπρεπε, με εξαιρέσεις βέβαια για τους εντός των τειχών. Δάνεια ανυπολόγιστων εκατομμυρίων ευρώ δόθηκαν σε ημέτερους χωρίς αξιολόγηση κινδύνων και ικανοποιητικές εξασφαλίσεις, τα όρια λογαριασμών άλλαζαν με ένα τηλεφώνημα, υποχρεώσεις μειώνονταν εν μια νυκτί και διαγράφονταν εν ριπή οφθαλμού.
Γιατί τώρα όλοι εκπλήσσονται και προσπαθούν να εκπλήξουν κι εμάς, αυτού είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Τα πράγματα εν τέλει είναι απλά. Να βγουν όλα στη φόρα. Και για τους πολιτικούς και τις εταιρείες αυτών και των συγγενών τους και για τους τραπεζίτες (διευθυντές και διοικητικούς) και τους συγγενείς τους και για δημοσιογράφους. Πράγμα βέβαια που δε θα συμβεί ποτέ. Απλώς, μέσα μέσα και ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες, θα διαρρέει ο ένας εναντίον του άλλου κάποια σκόρπια στοιχεία, χωρίς βέβαια να τραβούν το σχοινί.
Διότι εάν σπάσει η αλυσίδα και τα πράγματα καταστούν ανεξέλεγκτα, τότε θα τους πάρει όλους το ποτάμι και δεν θα σωθεί κανένας.
Και αυτό είναι καθολικά ανεπιθύμητο..
panicos@phileleftheros.com
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 28/10/2012
Με τον Πανίκο Χαραλάμπους
Τι υποκρισία! Η Πολιτεία και οι πολιτικοί ανακάλυψαν σήμερα ότι κόμματα, εταιρείες ας πούμε του ΑΚΕΛ, εταιρείες στελεχών άλλων κομμάτων, βουλευτές, υψηλόβαθμοι κομμάτων και μη και πολλοί άλλοι, είχαν πάρε δώσε με τράπεζες και ετύγχαναν ευνοϊκής μεταχείρισης έναντι απλών και «ανώνυμων» πολιτών. Τι υποκρισία!
Το πάρε-δώσε του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου δεν είναι σημερινό. Είναι διαχρονικό. Υπήρχε επί τουρκοκρατίας, συνεχίστηκε επί αγγλοκρατίας και κορυφώθηκε επί ανεξαρτησίας. Και το ότι οι τράπεζες έφθασαν στο χείλος του γκρεμού και συμπαρασύρουν μαζί τους και την οικονομία ευρύτερα, δεν είναι άσχετο με την ανοχή των παντός είδους πάρε-δώσε μεταξύ των μελών του κατεστημένου. Εξ ου και διαχρονικά κανένας μα κανένας τραπεζίτης δεν πλήρωσε το παραμικρό για τα λάθη που έκανε, το κόστος των οποίων όμως φορτώθηκε ο απλός πολίτης και φορολογούμενος.
Οι τράπεζες εν πολλοίς αποτελούσαν βραχίονα του πολιτικo-κρατικού κατεστημένου και κομμάτι του μηχανισμού τακτοποίησης ημετέρων. Όπως και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, για να προσληφθείς στην τράπεζα θα έπρεπε να διαθέτεις μπάρμπα στην Κορώνη, ενώ εάν ως επαγγελματίας η σχέση σου με το κατεστημένο ήταν καλή, πιο εύκολα εξασφάλιζες δάνειο και διευκολύνσεις και ακόμα πιο εύκολα διαγραφόταν μέρος των οφειλών σου.
Η σχέση πολιτικών - χρηματοοικονομικού τομέα ήταν τόσο δυνατή, που διαχρονικά οι εκπτώσεις σε θέματα θεσμικών και νομοθετικών ρυθμίσεων ήταν εμφανείς, οι αλλαγές παρέμεναν στα συρτάρια ή κινούνταν με ρυθμούς κουτσής χελώνας. Οι πολιτικοί έκλειναν τα ματιά στα στραβά και ανάποδα του χρηματοπιστωτικού τομέα και οι τραπεζίτες ανταπέδιδαν με κάθε τρόπο και ευκαιρία. Γι’ αυτό και ποτέ δε θα δούμε έναν κατάλογο με το πάρε-δώσε πολιτικών - τραπεζών, ποιοι και πώς ωφελήθηκαν, πώς οι συγγενείς και φίλοι εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη σχέση, τι και πόσα χαρίστηκαν και σε ποιους.
Εάν μάλιστα η έρευνα αυτή και η δημοσιοποίηση των στοιχείων περιλάβει και τις συνεργατικές εταιρείες, τότε είναι που θα φανεί ότι η διαπλοκή έχει πολλές ρίζες και ριζίδια και ότι το χαλί κρύβει βουνό. Θα επιβεβαιωθεί ότι το σύστημα είναι σαθρό από τη βάση μέχρι την κορυφή.
Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω.
Μέσα σε μια δεκαετία το τραπεζικό σύστημα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τρία οικονομικά σκάνδαλα ως αποτέλεσμα των οποίων χάθηκαν τεράστιες περιουσίες, υποθηκεύτηκε το μέλλον δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών και έγινε μετατόπιση πλούτου δισεκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου 1999 - 2000, η φούσκα των ακινήτων 2003 - 2008 και τώρα η κατάρρευση των δυο μεγάλων τραπεζών λόγω των ελληνικών ομολόγων και της έκθεσής τους στην Ελλάδα και στην Κύπρο, συν το σκάνδαλο με τα αξιόγραφα που φόρτωσαν σε ανυποψίαστο κόσμο.
Είδατε κανέναν να καταλήξει στη φυλακή;
Και για τα τρία αυτά σκάνδαλα συνυπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί. Για παράδειγμα μέχρι και νόμο που υποχρέωνε επενδυτικές εταιρείες να επενδύσουν στη φούσκα του χρηματιστηρίου όταν αυτό κατέρρεε, ψήφισε η Βουλή τον Δεκέμβριο του 1999. Η τότε Κυβέρνηση παρακολουθούσε αμέτοχη χωρίς να αποτολμά μέτρα μήπως και διαταράξει τα νερά. Πολιτικοί και κομματικοί στοιχημάτιζαν στο χρηματιστήριο, με κάποιους να αποκτούν τεράστιες περιουσίες και κάποιους άλλους να εγκλωβίζονται σε μετοχές χωρίς αξία, όπως και χιλιάδες απλοί πολίτες. Αργότερα, επί Κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου, οι του κατεστημένου έβλεπαν τη φούσκα των ακινήτων χωρίς να κάνουν τίποτε, ενώ επί διακυβέρνησης Χριστόφια που θα έπρεπε να ενεργήσουμε προληπτικά και σε συνεργασία με την Κεντρική Τράπεζα να προλάβουμε τα χειρότερα, πού σου νέφκω, πού πάεις...
Το τραπεζικό σύστημα απολάμβανε διαχρονικά καθεστώς «ιεράς τράπεζας». Πάντα τα επιτόκια ήταν υψηλότερα από αυτά που έπρεπε, με εξαιρέσεις βέβαια για τους εντός των τειχών. Δάνεια ανυπολόγιστων εκατομμυρίων ευρώ δόθηκαν σε ημέτερους χωρίς αξιολόγηση κινδύνων και ικανοποιητικές εξασφαλίσεις, τα όρια λογαριασμών άλλαζαν με ένα τηλεφώνημα, υποχρεώσεις μειώνονταν εν μια νυκτί και διαγράφονταν εν ριπή οφθαλμού.
Γιατί τώρα όλοι εκπλήσσονται και προσπαθούν να εκπλήξουν κι εμάς, αυτού είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Τα πράγματα εν τέλει είναι απλά. Να βγουν όλα στη φόρα. Και για τους πολιτικούς και τις εταιρείες αυτών και των συγγενών τους και για τους τραπεζίτες (διευθυντές και διοικητικούς) και τους συγγενείς τους και για δημοσιογράφους. Πράγμα βέβαια που δε θα συμβεί ποτέ. Απλώς, μέσα μέσα και ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες, θα διαρρέει ο ένας εναντίον του άλλου κάποια σκόρπια στοιχεία, χωρίς βέβαια να τραβούν το σχοινί.
Διότι εάν σπάσει η αλυσίδα και τα πράγματα καταστούν ανεξέλεγκτα, τότε θα τους πάρει όλους το ποτάμι και δεν θα σωθεί κανένας.
Και αυτό είναι καθολικά ανεπιθύμητο..
panicos@phileleftheros.com
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 28/10/2012
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire