Το παρόν έσβησε, η Μέρκελ εγγυάται το μέλλον!

Της Ζέζας Ζήκου

Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας στην Ελλάδα, ο ένας Ευρωπαίος ηγέτης μετά τον άλλον επιδοκιμάζουν, εκόντες άκοντες, τις προσπάθειες του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Αλλά οι συγκινητικές δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου έχουν μετατρέψει τη φράου Μέρκελ, από «Frau Νein» (κυρία Οχι), σε «Frau Ja» (κυρία Ναι) υπέρ της σωτηρίας της Ελλάδας. «Χαραμάδα» από Μέρκελ για προσαρμογή ελληνικού προγράμματος, λόγω ύφεσης! Εντάξει. «Αν η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι μικρότερη από ό,τι υπολογίζουμε, παρά το γεγονός ότι υλοποιούνται οι μεταρρυθμίσεις, τότε θα πρέπει να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις νέες συνθήκες», τόνισε η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, μιλώντας υπέρ της Ελλάδας σε κομματική εκδήλωση στο Σβέριν. Η κ. Μέρκελ διευκρίνισε, πάντως, ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν το δικαίωμα να απαιτούν πλήρη υλοποίηση των συμφωνηθέντων, ενώ επισήμανε ότι εξακολουθούν να ισχύουν τα 89 μεταρρυθμιστικά μέτρα που έθεσαν στην ελληνική πλευρά οι δανειστές της. Σχετικά με το μέλλον και την προοπτική της Ευρώπης, η Γερμανίδα καγκελάριος υποστήριξε και πάλι τη μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση και την παραχώρηση ευρύτερων εξουσιών από τα κράτη–μέλη στις Βρυξέλλες, ενώ έθεσε το ερώτημα «τι πρέπει να συμβαίνει όταν μια χώρα παραβιάζει τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας». Τιμωρία... Θα συμφωνήσουμε, όμως, ότι η καταστροφή μας είναι μεγαλύτερη επειδή το έλλειμμα πολιτικής βούλησης οδηγεί σε οικονομικό κατακλυσμό. Διαλυμένα νοσοκομεία, απλήρωτοι γιατροί, χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία, κατάρρευση της κατανάλωσης, υψηλοί φόροι, αδυναμία δανεισμού και ο φόβος για το αύριο έχουν δημιουργήσει συνθήκες απελπισίας στους πολίτες. Η κατάσταση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι τραγική. Η αγορά έχει διαλυθεί, με τις περισσότερες επιχειρήσεις να απειλούνται με πολλά λουκέτα στο δεύτερο εξάμηνο του έτους. Για όλους εμάς που ζούμε τη σκληρή πραγματικότητα. Αλλά όχι μόνο! «Η κατάσταση είναι κρίσιμη για την ελληνική οικονομία». Για εκείνους που ακόμη τρέφουν αυταπάτες και για όσους αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τη ζοφερή αλήθεια: Πως έχουμε ακόμη μπροστά μας πολλά χρόνια λιτότητας, καθώς οι περικοπές των μισθών και η συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών δεν φαίνεται να μας βγάζουν από την κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα καθυστερούν όλα τα μέτρα που αφορούν την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα και το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Τα στάδια είναι πέντε. Και τα έχουμε υποστεί από πρώτο χέρι. Πρώτον, οι χρηματοπιστωτικές αγορές «υποδεικνύουν» ότι η οικονομία μιας χώρας έχει πρόβλημα. Δεύτερον, η χώρα αυτή επιμένει ότι είναι μια χαρά και ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με το δημοσιονομικό της έλλειμμα, το εμπορικό της έλλειμμα, τον ρυθμό ανάπτυξης ή το τραπεζικό της σύστημα. Τρίτον, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας υποτιμάται από τoυς οίκους αξιολόγησης. Τέταρτον, τα επιτόκια δανεισμού της χώρας αυτής εκτοξεύονται στα ύψη και η χώρα υποκύπτει στην πίεση. Πέμπτον, το Βερολίνο, το ΔΝΤ και η Φρανκφούρτη συμφωνούν σε ένα πακέτο διάσωσης με σκληρούς όρους για τη χώρα αυτή, επιμένοντας ότι είναι η τελευταία φορά που το κάνουν. Το σενάριο αυτό παίχτηκε για πρώτη φορά με την Ελλάδα. Στη συνέχεια παίχτηκε με την Ιρλανδία και μετά με την Πορτογαλία. Και ακολουθεί η Ισπανία. Είναι αλήθεια ότι η Ισπανία δεν είναι ούτε Ελλάδα, ούτε Πορτογαλία, ούτε Ιρλανδία, ωστόσο έχει κάποια από τα αρνητικά στοιχεία και των τριών. Ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ ήταν μια πολιτική απόφαση, αλλά στηρίχτηκε σε μια οικονομική προϋπόθεση που υπόσχεται ακόμη αυστηρότερη λιτότητα. Αν οι Ελληνες –αλλά και όλοι οι άλλοι λαοί των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου– δεν γίνουμε Γερμανοί, τότε το ευρώ θα γίνει δραχμή. Το ανέκδοτο αυτό με τη μορφή άποψης έχει πλέον μεγάλο σουξέ και μου το επαναλαμβάνουν οι Γερμανοί της οικογένειας. Πάντως, όπως δείχνουν ήδη τα πονταρίσματα των κερδοσκόπων στις αγορές, από τα δύο αυτά ενδεχόμενα δεν θεωρούν πιθανότερο το πρώτο! Από τις νέες αναταράξεις που προκαλούν τα προβλήματα –φτώχεια, ανισότητες, δημόσιο χρέος– υποφέρει πλέον η Ευρώπη. Αλλά η εργασία και η προσπάθεια είναι τα μόνα μέσα για τη δημιουργία πλούτου. Xωρίς τη δημιουργία πλούτου, δεν μπορούμε να μιλάμε για αναδιανομή του πλούτου. Σήμερα, πλέον στην Ευρωζώνη δεν συζητούν για τα δημόσια ελλείμματα, αλλά για εκείνο που την έφερε σε αυτήν την κατάσταση, δηλαδή για τα πολιτικά ελλείμματά της.