Οι «εκπρόσωποι της εργατικής τάξης»

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Για την ταμπακιέρα τίποτα!

Του Κώστα Βενιζέλου

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση προκαλεί πίεση και το πολιτικό σύστημα αναγκάζεται να αμύνεται σε μια προσπάθεια αυτοπροστασίας. Σε τέτοιες περιόδους, υπό αυτές τις συνθήκες, δημοσιοποιούνται πολλά και έρχονται στο φως υποθέσεις διαπλοκής. Η Τρόικα θα αναγκάσει μέσα από τα πιεστικά μέτρα που θα προωθήσει να βγουν πολλά στη φόρα. Τόσα, όμως, που δεν θα φθάσουν μέχρι το τέλος. Γιατί σε κάποιο σημείο, θα επανέλθει η συνωμοσία της σιωπής. Της αλληλοσυγκάλυψης. Αυτό το έργο άλλωστε το έχουμε ξαναδεί.
Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται, μετά και τις πρόσφατες αποκαλύψεις για τις διαγραφές δανείων, παραπέμπει σε λογικές υποτίμησης των πολιτών και πρακτικές τού «σκάσε και σκάβε».
Αντί να απαντήσουν γιατί ως «εκπρόσωποι της εργατικής τάξης» (αν και δεν ξαναδούλεψαν στη ζωή τους διεκδικούν αυτό τον τίτλο) μυστικά, παρασκηνιακά, κρυφά, συμφώνησαν να τους χαρίσουν τράπεζες το χρέος τους, υιοθετούν την πεπατημένη: «Καλά, οι άλλοι δεν έκαναν το ίδιο;» ή «να γίνει έρευνα για να αποκαλυφθούν όλα και για όλους». Για την ταμπακιέρα τίποτε. Για το πώς και γιατί μια τράπεζα αποφασίζει να χαρίσει εκατομμύρια σε μια πολιτική οργάνωση ή σε μια κομματική εταιρεία πολλές απαντήσεις δεν υπάρχουν. Από τη στιγμή που οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, ούτε η φιλόπτωχος της ενορίας αλλά επιχείρηση και μάλιστα «κεντρικό γρανάζι του καπιταλιστικού συστήματος», η ερμηνεία για μια τέτοια απόφαση είναι μια:
Μυρίζει διαπλοκή και υπόγεια συναλλαγή.

Και για να μην καταφεύγουν στα σύνδρομα καταδίωξης, εάν τολμήσουν να κάνουν έρευνα σε βάθος θα αποκαλυφθούν και περιπτώσεις πολιτικών τους αντιπάλων. Αλλά κι άλλες υποθέσεις, οι οποίες τους αφορούν. Θα γίνει, δηλαδή, «κόλαση».
Όταν ολόκληρη πολιτική επιχειρηματολογία οικοδομείται στη δαιμονοποίηση των τραπεζών, στις οποίες φορτώνονται όλα τα κακά και η κρίση, τέτοιες αποκαλύψεις εξουδετερώνουν την επικοινωνιακή τακτική. Ανατρέπουν την ακολουθούμενη πολιτική. Προβάλλεται επισταμένα η θέση πως εάν δεν ήταν το πρόβλημα των τραπεζών δεν θα είχαμε ανάγκη να προσκληθεί η Τρόικα. Ακόμη και να ισχύει τούτο, σημαίνει πως το πρόβλημα των τραπεζών μεγάλωσε, επιδεινώθηκε και με τη διαγραφή των δανείων. Και των δικών τους δανείων.
Μια κυβέρνηση, η οποία είχε δανειστεί υπουργούς από μία τράπεζα και στήριξε σε αυτούς την οικονομική διαχείριση του κράτους, θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτική. Εκτός κι εάν ακόμη κι αυτό να εντάσσεται μέσα στο γενικότερο πάρε-δώσε.
Το πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να αξιοποιήσει την... ευκαιρία της κρίσης και να αποποιηθεί πρακτικών διαπλοκής και να στείλει σε συνταξιοδότηση όσους θήτευσαν σε αυτές τις λογικές. Θα γίνει τούτο; Μάλλον μετά την πολλή σκόνη και τις δημόσιες παρεμβάσεις θα αρχίσουν οι προσωπικοί κι άλλοι υπολογισμοί. Θα πρυτανεύσουν άλλες προτεραιότητες. Θα επιχειρήσουν να αλλάξουν την ατζέντα των συζητήσεων. Εκείνος ο κομματικός φορέας που θα συνεχίσει τον πόλεμο κατά της διαπλοκής έχει να κερδίσει. Τους πολίτες και την κοινωνία.