Η χρεοκοπία της πολιτικής

Του Στέφανου Τζανάκη

Οταν τα γεγονότα γίνονται μακρινά τότε γίνεται πολύ πιο εύκολη η ανάλυσή τους. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος σήμερα να διαβάσει τεκμηριωμένα κείμενα για την πτώχευση της Ελλάδας επί Χαριλάου Τρικούπη και επί Ελευθερίου Βενιζέλου...

Ποιο είναι το κοινό σημείο σε όλες τις ελληνικές χρεοκοπίες; Οτι ακολούθησαν χρόνια πολύ δύσκολα για την κοινωνία - πράγμα που καθρεπτίστηκε σε κάθε περίπτωση και στο πολιτικό σκηνικό της κάθε εποχής.

Μετά τον Τρικούπη ήλθε ο καταστροφικός πόλεμος του 1897: χρειάστηκε η επανάσταση του 1909 - αφού είχαν περάσει 16 ολόκληρα χρόνια από το «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» - για να αλλάξει προσανατολισμό η χώρα.

Μετά τον Βενιζέλο η Ελλάδα έμεινε ουσιαστικά ακυβέρνητη - και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία την παρέδωσε στη δικτατορία Μεταξά.

Σε όλες τις χρεοκοπίες η πρώτη αντανακλαστική κίνηση των πολιτών ήταν να κατακερματίσουν τη δύναμη των πολιτικών δυνάμεων. Στη συνέχεια στάθηκε αδύνατον για τα κόμματα της εποχής να συνεργαστούν σοβαρά για μία διέξοδο. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε το ίδιο - πολιτική ανωμαλία και καθυστέρηση της εξόδου από την κρίση.

Τρικομματικά

Σήμερα τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά: ήδη οι ψηφοφόροι έχουν τιμωρήσει τα κόμματα - πέρα από τις απώλειες των τριών της συγκυβέρνησης είναι ενδεικτική και η αδυναμία που εμφανίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ να εισπράξει τη δυσαρέσκεια.

Τι απομένει για να μην ξαναζήσουμε σκηνές από το παρελθόν; Η μακροημέρευση της κυβέρνησης Σαμαρά. Αν για κάποιον λόγο η συνοχή της κλονιστεί μόνη λύση είναι οι εκλογές - που δεν θα δώσουν αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατά πάσα πιθανότητα άλλη μία τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά σαφώς αποδυναμωμένη!

Βέβαια στην πολιτική συμβαίνουν και ατυχήματα: ο μεγαλύτερος κίνδυνος τέτοιου «ατυχήματος» έχει να κάνει με τη διαπιστωμένη τάση της ΝΔ να κυβερνά σαν μονοκομματική - και όχι τρικομματική - πλειοψηφία, κάτι που φάνηκε στα Φορολογικά και στο Μεταναστευτικό. Δεν μπορεί κάποιος να τους θυμίσει τον... Μεταξά;