Το μόνιμο κλάμα ή οι κλαψούρες του Χριστόφια

ΕΦΗΜΕΡΑ

Αυτός που πρέπει να κλαίει είναι ο λαός

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

Στην αρχή ήταν συγκινητικό. Όταν μιλάς για
μια μεγάλη περιπέτεια υγείας είναι ανθρώπινο
να μην μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά
σου. Έπειτα έγινε γραφικό. Να γυρνάς τους
συλλόγους των οπαδών, τις συνάξεις των χω-
ριανών και των ξενιτεμένων και να κλαις επει-
δή δεν σε αγαπάει κανείς, επειδή νιώθεις κα-
τατρεγμένος, επειδή νιώθεις κανείς δεν ξέρει
τι πια. Το κλάμα του Προέδρου, που όσο πάει
γίνεται και πιο γοερό, είναι πλέον εκνευριστι-
κό. Και προκλητικό. Καμία συγκίνηση δεν μπο-
ρεί να προκαλέσει. Αυτός που πρέπει να κλαίει
είναι ο λαός κι όχι ο Πρόεδρος. Την πιο κρίσιμη
στιγμή, αντί ο Πρόεδρος σαν ηγέτης να σταθεί
στο ύψος των περιστάσεων και να εμψυχώσει το
λαό, στέκει μπροστά του και κλαίει, όχι για την περιπέτεια στην οποία
 παρέσυρε τον τόπο του, αλλά γιατί πιστεύει πως τον αδικούν.

Αυτός που δικαιολογείται
να κλαίει από το πρωί ως
το βράδυ πια, είναι ο λα-
ός. Κι όχι μόνο για τον
Πρόεδρο που του έλαχε
(τον οποίο επέλεξε), αλλά
και για όλα τα υπόλοιπα.
Για το διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, που
ενώ ο τόπος χρειάζεται 17 και βάλε δισ. ευρώ
για να ορθοποδήσει, κι ενώ ακόμα κι ο τελευ-
ταίος ανάπηρος θα προσφέρει από τη σύνταξή
του μπας και σωθεί η κατάσταση, ο ίδιος ζητά
για τον εαυτό του και το προσωπικό της Κεντρι-
κής (που μάλλον δεν είναι άμοιρη ευθυνών) να
μην υποστούν μείωση μισθού. Εξαίρεση ζητούν
και οι δικαστές. Όχι πως αρνούνται να συνει-
σφέρουν, α λ λά να συνεισφέρουν ό,τ ι
προαιρούνται.
Ο λαός μπορεί να κλαίει όταν φανταστεί τη
σκηνή του καλοταϊσμένου με τον πούρο κι εκεί-
νη την αυτοπεποίθηση πως τους έχει όλους στο
τσεπάκι. Τα πούρα του απαλλάσσονται φορολο-
γίας, τη στιγμή που ακόμα κι ο αέρας που ανα-
πνέουμε σ’ αυτό τον τόπο θα φορολογείται.
Λίγοι καπνίζουν πούρα, μας είπανε, κι έτσι δεν
θα κερδίσει πολλά το κράτος αν φορολογήσει
τα πούρα. Και λίγοι οδηγάνε Porsche, γιατί να
μην τις απαλλάξουμε κι αυτές από επιπρόσθετη
φορολογία;
Λεπτομέρειες στην όλη τραγωδία μας. Λεπτο-
μέρειες που δείχνουν τις νοοτροπίες. Που δεν
θα αλλάξουν ποτέ. Και το πιο τραγικό αυτό εί-
ναι. Η έλλειψη ελπίδας πως, αν μη τι άλλο, το
πάθημα θα μας γίνει μάθημα