Ξαδερφική δημοκρατία

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, όταν ήδη είχε γεράσει ο κόσμος της Μεταπολίτευσης, το αίτημα επαναλαμβανόταν στερεοτυπικά σαν αγγελία: ζητούνταν πρόσωπα νέα, «άφθαρτα». Ανθρωποι της δουλειάς, με σπουδές. Οχι άλλοι πρίγκιπες, όχι άλλα κομματόσκυλα.

Στο αίτημα των καιρών απάντησε και ο οικονομολόγος του ΟΟΣΑ, ο διδάκτωρ του LSE που έμελλε να γίνει υπουργός Οικονομικών. Σήμερα, την επομένη του πολιτικού του θανάτου, ακούγεται οξύμωρο, αλλά τότε αυτός ήταν ο πολιτικός που αναζητούσαμε. Αυτός ο Ευρωπαίος, ο άμαθος από παλαιοκομματικές επιτηδειότητες, κατηγορείται για το πιο αρχαϊκό, το ελληνοπρεπέστερο ρουσφέτι.

Σε αυτήν την ιλαροτραγική λαθροχειρία δεν παίχτηκαν λεφτά. Δεν πίεσαν συμφέροντα. Ο δράστης συνωμότησε μόνο με το αίμα του. Οχι, δεν ήταν αφελής. Κάθε άλλο. Είχε λόγους να πιστεύει ότι η πράξη του θα έμενε κρυφή. Είχε καταλάβει σε τι λογής διοίκηση ήταν υπουργός.

Το είχε κιόλας ομολογήσει πριν από την πρόσφατη αποκάλυψη. Δεν είχε δώσει, είπε, τη λίστα στο ΣΔΟΕ γιατί θεωρούσε την υπηρεσία του διεφθαρμένη. Τον επιβεβαίωσε εμμέσως ο επικεφαλής της υπηρεσίας που πήρε τελικώς τη λίστα. Δεν την έψαξε, είπε, γιατί δεν είχε πολιτική εντολή.

Και οι δυο με τον κυνισμό τους μαρτυρούν ότι αυτό που αποκαλούμε «ελληνικό πολιτικό σύστημα» δεν υπάρχει ως σύστημα. Υπάρχει       ως άθροισμα προσώπων, ως κομματικός θίασος που έρχεται κάθε φορά στα πράγματα και αυτοσχεδιάζει σε συνθήκες θεσμικού κενού.

Από αυτήν τη θεσμική ανυπαρξία εξηγείται και η ευπάθεια του περιλάλητου «συστήματος». Δεν χρειάζεται κανένα σπουδαίο σκάνδαλο, καμιά σκοτεινή συνωμοσία για να το κλονίσει. Πέφτει κι έτσι. Από μια ανοησία.