Γιατί ο κ. Τσόρικ δεν φοροδιαφεύγει

Της Μαρίας Κατσουνάκη «Δεν φοροδιαφεύγω γιατί: πρώτον, ξέρω για ποιο λόγο πληρώνω. Εχω συνείδηση ότι με τους φόρους μου συμβάλλω στην καλή ζωή που μας προσφέρει η Γερμανία. Και δεύτερον, επειδή φοβάμαι ότι, αν το κάνω, θα με πιάσουν». Η απάντηση του μικρομεσαίου οικογενειάρχη, προγραμματιστή, πατέρα δύο παιδιών Ντάφορ Τσόρικ (στο πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του περιοδικού «Κ» - 13/01/2013 - με θέμα τις συνθήκες διαβίωσης τριών, κοινωνικά αντιπροσωπευτικών, οικογενειών στη Γερμανία) είναι μια ομολογία που οδηγεί στην καρδιά του προβλήματος: την εμπιστοσύνη. Την πιο καίρια πλευρά συμβίωσης πολίτη - κράτους. Τον Μάιο θα κατατεθούν στη Βουλή πρόσθετα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, μέσα σε νέα φορολογικά νομοσχέδια. Ομως και πάλι η αποτελεσματικότητά τους θα είναι περιορισμένη αν δεν κατορθώσει η πολιτική ηγεσία να αποδείξει την αξιοπιστία της. Να πείσει ότι η φοροείσπραξη δεν λειτουργεί ως τιμωρία, ως βασανιστική αφαίμαξη των μικρομεσαίων, κυρίως, εισοδημάτων ή ως ανικανότητα των ιθυνόντων, αλλά ως σχεδιασμένη, πολιτικά δίκαιη κίνηση, με κίνητρο τον καταμερισμό του οικονομικού βάρους για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής στη χώρα. Η κατηγορηματική στάση του κ. Τσόρικ βασίζεται σε δύο σταθερές: στην εμπιστοσύνη και στον φόβο («θα με πιάσουν»). Δεν είναι τυχαίο ότι προτάσσει την ανταποδοτικότητα, ένα οργανωμένο πλαίσιο ζωής, ως δικαίωμα που «επιστρέφει» μέσα σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Χωρίς να εξειδανικεύει ή να καθαγιάζει τα πάντα. Λέει εξάλλου πως «φοροδιαφυγή υπάρχει και εδώ, όχι όμως σε μεγάλο βαθμό». Ο φόβος, ως συναίσθημα, έρχεται δεύτερος και συμπληρωματικά. Προφανώς γιατί καμία συναλλαγή ή πελατειακή λογική δεν «απαλλάσσει» από την υποχρέωση των φόρων ούτε κατατίθενται ψευδείς δηλώσεις εισοδήματος σχεδόν ως κεκτημένο. Μέχρι στιγμής, στην ελληνική επικράτεια, τα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής αποδίδουν ελάχιστα αν όχι τα εντελώς αντίθετα, την αύξηση, δηλαδή, αντί για τον περιορισμό της. Η αδυναμία στην αναδιάρθρωση του ελληνικού φορολογικού συστήματος δεν είναι μόνο θέμα ανικανότητας ή μη επιλογής των κατάλληλων επιτελείων. Είναι κυρίως υποχώρηση σε πιέσεις επαγγελματικών σωματείων ή κοινωνικών ομάδων που διαθέτουν εξουσία ή (και) χρήμα. Οσων δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια είχαν μάθει να διοικούν και όχι να διοικούνται. Πηγή: Η Καθημερινή Δημοσιεύτηκε στις 26/01/2013