Και τεχνοκράτες και ποιητές
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν υπάρχει χώρος για
ρομαντισμούς, αλλά είναι πια ο μόνος δρόμος. Ενός ιδιότυπου ρομαντισμού
που δεν θα κόψει το λώρο του με την πραγματικότητα και την προσπάθεια
επίλυσης των προβλημάτων, αλλά θα απεγκλωβιστεί από τη μονοδιάστατη
λογική του σημερινού κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου στην Ευρώπη.
Από την αρχή της κρίσης υπήρχαν φωνές που έλεγαν πως η λύση θα
είναι μόνο πολιτική και να σταματήσουμε να μετράμε με τους αριθμούς,
γιατί εκείνοι έτσι κι αλλιώς πάντα δεν θα βγαίνουν.
Οποτε χρησιμοποιούμε κι εμείς αυτήν τη φράση -«τα νούμερα δεν βγαίνουν»- μπαίνουμε στο γήπεδό τους και χάνουμε την μπάλα. Τα νούμερα δεν είναι κάτι αντικειμενικό όσο κι αν θέλουν να μας τα πλασάρουν σαν τέτοια. Χρησιμοποιούνται στην υπηρεσία κάποιας ιδεολογίας, κάποιας πολιτικής πρακτικής.
Σε ένα κλειστό, «θεϊκό» σύμπαν που δεν σηκώνει καμία αμφισβήτηση. Με την αλαζονεία τους στα κόκκινα, επειδή το συγκεκριμένο μοντέλο είναι το μοναδικό που υπάρχει παγκοσμίως, που αντέχει τόσο και για τόσο πολύ -λες και θα υπάρξει ποτέ αιώνιο μοντέλο- και επιχειρηματολογώντας στη βάση πως οτιδήποτε άλλο απέτυχε, επιμένουν σε μία αδιέξοδη πορεία παραλύοντας ολόκληρους λαούς. Οταν ακόμη και το ΔΝΤ αρχίζει πια ανοιχτά να ψάχνει τρόπους να φύγει από αυτήν τη σχέση, αδιαφορώντας ακόμη και για το αν θα σώσει κάποια προσχήματα κύρους, τότε ο κύριος Σαμαράς, ο κύριος Βενιζέλος και ο κύριος Στουρνάρας είναι πολύ λίγοι για να υποστηρίξουν το αντίθετο.
Αλλη πολιτική σημαίνει άλλες στροφές στο μυαλό. Αμφισβήτηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που παράγει φούσκες, διαφορετική αντίληψη για τη διανομή του πλούτου, άλλες δομές παραγωγής και μία σειρά άλλων πραγμάτων που θα κάνουν πια τα νούμερα να βγαίνουν. Πάντα θα έχουμε κάποια νούμερα να αντιμετωπίσουμε. Γιατί, κακά τα ψέματα, τα προβλήματα είναι υπαρκτά και θηριώδη και θα τα λύσουν τεχνοκράτες και όχι ποιητές.
Εκείνο που μπορούν να κάνουν όμως οι «ποιητές» είναι να θυμίσουν για πού ξεκίνησε η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης. Εστω στα μυαλά και στις προσδοκίες κάποιων οραματιστών. Εστω και φιλελεύθερων. Να ξαναφέρουν στην ατζέντα ανθρωπιστικές ιδέες και αξίες σε κοινωνικά συμβόλαια που έχουν γίνει πια υποτιμημένο κρατικό ομόλογο.
Τα νούμερα μπορούν να βγουν, γιατί είναι εργαλεία των ανθρώπων και όχι το αντίθετο. Βέβαια, θα ήταν αφελής κάποιος αν πιστέψει πως αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο στην Ελλαδίτσα. Γίναμε δοκιμαστικός σωλήνας για τα γούστα του ΔΝΤ και της Γερμανίας, αλλά το κάρο της ανατροπής δεν μπορούμε να το τραβήξουμε μόνοι μας, παρά μόνο μια ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά -σαφώς πιο αριστερά από τη νοθευμένη σοσιαλδημοκρατία- που θα αξιώσει να πάρει πίσω η πολιτική την εξουσία από τις Διεθνείς Αγορές, στις οποίες την έχει παραχωρήσει.
Τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά, αν ρίξουμε μια ματιά στα ποσοστά της Λεπέν στη Γαλλία, αλλά η Ιστορία έχει αποδείξει πως ακόμη και μεγάλα ποτάμια σταματάνε και ενίοτε γυρνάνε και πίσω, θύματα μιας απρόβλεπτης λεπτομέρειας. Ακόμη και η πρόσφατη ήττα των Ρεπουμπλικανών από τον Ομπάμα είναι ένα θετικό μήνυμα.
ΥΓ. Θα μου πεις τώρα πως ο Ομπάμα έφτασε το δακτυλάκι του ένα εκατοστό από το να πατήσει το κουμπί του βομβαρδισμού της Συρίας. Ε, καλά, δεν είπαμε πως θα ξεκινήσει και η «επανάσταση» από τις Ηνωμένες Πολιτείες...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire