ΕΦΗΜΕΡΑ
Για ένα πουκάμισο αδειανό
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
ΒΓΑΙΝΕΙΣστους δρόμους υψώνεις τη γροθιά, φωνάζεις όσο πιο δυνατά μπορείς, ενώνεσαι με τους υπόλοιπους και δημιουργείται ένα τεράστιο κύμα οργής. Αψηφάς τον κίνδυνο, αγνοείς τις σφαίρες που πέφτουν έχοντας μπει πια σε ένα ρεύμα που μόνο προς μια κατεύθυνση πάει. Οι αριθμοί των απωλειών δεν σε πτοούν. Δεν σκέφτεσαι καν το θάνατο. Μια περίεργη παραζάλη σε κάνει να χάσεις την αίσθηση της πραγματικότητας και παρασύρεσαι από τη μεγάλη επιθυμία: Να αλλάξει το καθεστώς. Να φύγει η ελίτ που για δεκαετίες ζούσε στη χλιδή απομυζώντας όλους τους πόρους της χώρας και κρατώντας τον κόσμο καθηλωμένο στη φτώχεια.
Που σαν μονάρχες μοιράζονταν την εξουσία, μεταβιβάζοντάς την ο ένας στον άλλο, με μια επίφαση κιόλας δημοκρατικών διαδικασιών. Θες να αλλάξουν τα πράγματα, να υπάρξει ένα δημοκρατικό καθεστώς που θα κατανείμει τον πλούτο της χώρας σε πιο πολλά μερίδια, αν μη τι άλλο, και θα βοηθήσει τον κόσμο να αναπτυχθεί. Νομίζεις πως έχεις τη δύναμη να το κάνεις. Πως η οργή και η θέληση είναι αρκετές να γυρίσουν σελίδα στην ιστορία. Και στα αλήθεια είναι αρκετή να ρίξει το καθεστώς.
Όμως ένα άλλο καθεστώς καραδοκεί να καλύψει το κενό, ενώ οι απέξω παρακολουθούν να δουν πού πάει το πράγμα και να παρέμβουν αν χρειαστεί. Ποτέ δεν θα επιτρέψουν την άνοδο στην εξουσία ενός νέου καθεστώτος που θα διαταράσσει τις ισορροπίες που έχουν δημιουργηθεί και θα απειλεί τα συμφέροντά τους. Εκεί στην πλατεία, ανάμεσα στις φωτιές και τα πετροβολήματα, δεν το παίρνεις χαμπάρι.
Έχεις την ψευδαίσθηση πως είσαι ο κυρίαρχος λαός. Πως θα πάρεις επιτέλους την τύχη σου στα χέρια σου. Και σκοτώνεσαι για ένα πουκάμισο αδειανό στο τέλος. Όπως εξάλλου γίνεται σχεδόν πάντοτε.
Από την οργή σου και τη θυσία σου επωφελείται κάποιος άλλος. Μπορεί το ίδιο αυταρχικός και διεφθαρμένος, αλλά με άλλο όνομα. Και ’συ στο τέλος αναρωτιέσαι: Για αυτό το πράγμα θυσιάστηκα;
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire