Η διάσωση, ο Γιώργος και ο Αντώνης
Αργά και βασανιστικά, με πολύ κόπο και ακόμη περισσότερες θυσίες από τους πολίτες της, η Ελλάδα μοιάζει να κερδίζει το στοίχημα διάσωσης της οικονομίας. Μετά και τις τελευταίες αναφορές των γερμανών επισήμων και ιδιαίτερα εκείνη του Αξελ Βέμπερ, του γερμανού κεντρικού τραπεζίτη που θα αντικαταστήσει τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για επιμήκυνση των ελληνικών δανείων στα τριάντα χρόνια, προφανώς με αντάλλαγμα την υιοθέτηση σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας, άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για τη χώρα μας και την ελληνική οικονομία.
Πλέον μπορεί να πει κανείς με σχετική ασφάλεια ότι η Ευρώπη έχει αποφασίσει να αναλάβει δράση για την οριστική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Κατά τα φαινόμενα, στις 4 Φεβρουαρίου στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών θα γίνει μια πρώτη παρουσίαση ενός δυναμικού και αξιόπιστου σχεδίου παρέμβασης, ικανού να βγάλει οριστικά την Ευρώπη από την κρίση χρέους που τη βασανίζει εδώ και έναν χρόνο.
Το οποίο θα συγκεκριμενοποιηθεί στη μεγάλη εαρινή σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στα τέλη του προσεχούς Μαρτίου, οπότε και αναμένεται να λήξει οριστικά το υφιστάμενο καθεστώς αβεβαιότητας. Κάτι που ήδη άρχισαν να προεξοφλούν τα μεγάλα διεθνή επενδυτικά σπίτια και ξαφνικά επεκράτησε πυρετός αγορών μακροπρόθεσμων ελληνικών ομολόγων, αλλά και ελληνικών μετοχών, όπως κατεγράφη χθες στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου Αθηνών. Οι ενδείξεις λοιπόν είναι πολλές. Το σχέδιο παρέμβασης θα εξελιχθεί σύντομα και αν η ελληνική πολιτική ηγεσία αναλάβει τις ζητούμενες δημοσιονομικές δεσμεύσεις σε ανώτατο νομικό επίπεδο, αν δηλαδή αποδεχθεί συνταγματική κατοχύρωση του ελέγχου των ελλειμμάτων και του χρέους, η χώρα θα γλιτώσει από την επαπειλούμενη ταπεινωτική πτώχευση και ο ελληνικός λαός θα ξέρει ότι μπορεί να προσδοκά βάσιμα πως θα ξαναβρεί τον δρόμο της προόδου και της ευημερίας. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν η πολιτική ηγεσία αντέχει να υποστεί μια τέτοια δοκιμασία. Αν δηλαδή μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας μακράς μεταβολής στη λειτουργία της χώρας και της οικονομίας και αν πραγματικά διαθέτει τα ψυχικά αποθέματα να ηγηθεί πραγματικά.
Ως τώρα τα πράγματα κύλησαν με έναν τρόπο. Από τον Μάιο του 2010, με την υιοθέτηση του μνημονίου εφαρμόζεται ήδη ένα βαρύ πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθεροποίησης, το οποίο εμπλουτίζεται με διαρθρωτικά μέτρα, που καλύπτουν όλο το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Δεν ήταν απλό, ούτε εύκολο. Εφαρμόστηκαν ωστόσο τα περισσότερα σε κατάσταση σοκ, σε συνθήκες πιεστικές και υπό την απειλή της απώλειας των πάντων. Σε τούτη τη νέα φάση όλο το σύστημα έρχεται αντιμέτωπο με τον σκληρό πυρήνα αναδιάρθρωσης της οικονομίας, που θα απαιτήσει συνδυασμένα ένα διπλό κύμα εσωτερικής υποτίμησης και φιλελευθεροποίησης της οικονομίας. Αυτό έρχεται και αυτό θα κληθεί να διαχειρισθεί η κυβέρνηση κατά πρώτο λόγο και η αντιπολίτευση κατά δεύτερο λόγο. Ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει αποφασισμένος να κάνει ό,τι χρειασθεί για τη σωτηρία της χώρας. Εκείνο που δεν είναι ξεκαθαρισμένο είναι αν έχει μπροστά του όλο το κάδρο, αν έχει όλη την εικόνα και αν μπορεί να κινητοποιήσει τις δυνάμεις πρώτα του κόμματός του και έπειτα της κοινωνίας προς αυτή την κατεύθυνση. Αντιστοίχως ο κ. Σαμαράς, ο οποίος θα κληθεί και αυτός να αναλάβει το κομμάτι της δέσμευσης που του αναλογεί για την οριστική διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Ως τώρα παίζει και από εδώ και από εκεί. Και πιέζει την κυβέρνηση και χαϊδεύει τα αφτιά των ψηφοφόρων. Στο επόμενο διάστημα θα κληθεί να τοποθετηθεί. Να δείξει αν όντως πιστεύει στον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών που διακηρύσσει. Αν πραγματικά αυτή είναι η θέση του για τα δημόσια οικονομικά, υποθέτουμε ότι δεν θα έχει λόγο να αρνηθεί τη συνταγματική κατοχύρωση του ελέγχου των ελλειμμάτων και του χρέους, με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Με άλλα λόγια, η σωτηρία δεν θα προσφερθεί χωρίς αντάλλαγμα. Και οι δύο ηγέτες, ο Γιώργος και ο Αντώνης, θα κληθούν να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις στο επόμενο διάστημα. Και αυτή τη φορά δεν επιτρέπονται παιχνίδια, ούτε από τον έναν ούτε από τον άλλον.
akarakousis@dolnet.gr
Πλέον μπορεί να πει κανείς με σχετική ασφάλεια ότι η Ευρώπη έχει αποφασίσει να αναλάβει δράση για την οριστική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Κατά τα φαινόμενα, στις 4 Φεβρουαρίου στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών θα γίνει μια πρώτη παρουσίαση ενός δυναμικού και αξιόπιστου σχεδίου παρέμβασης, ικανού να βγάλει οριστικά την Ευρώπη από την κρίση χρέους που τη βασανίζει εδώ και έναν χρόνο.
Το οποίο θα συγκεκριμενοποιηθεί στη μεγάλη εαρινή σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στα τέλη του προσεχούς Μαρτίου, οπότε και αναμένεται να λήξει οριστικά το υφιστάμενο καθεστώς αβεβαιότητας. Κάτι που ήδη άρχισαν να προεξοφλούν τα μεγάλα διεθνή επενδυτικά σπίτια και ξαφνικά επεκράτησε πυρετός αγορών μακροπρόθεσμων ελληνικών ομολόγων, αλλά και ελληνικών μετοχών, όπως κατεγράφη χθες στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου Αθηνών. Οι ενδείξεις λοιπόν είναι πολλές. Το σχέδιο παρέμβασης θα εξελιχθεί σύντομα και αν η ελληνική πολιτική ηγεσία αναλάβει τις ζητούμενες δημοσιονομικές δεσμεύσεις σε ανώτατο νομικό επίπεδο, αν δηλαδή αποδεχθεί συνταγματική κατοχύρωση του ελέγχου των ελλειμμάτων και του χρέους, η χώρα θα γλιτώσει από την επαπειλούμενη ταπεινωτική πτώχευση και ο ελληνικός λαός θα ξέρει ότι μπορεί να προσδοκά βάσιμα πως θα ξαναβρεί τον δρόμο της προόδου και της ευημερίας. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν η πολιτική ηγεσία αντέχει να υποστεί μια τέτοια δοκιμασία. Αν δηλαδή μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας μακράς μεταβολής στη λειτουργία της χώρας και της οικονομίας και αν πραγματικά διαθέτει τα ψυχικά αποθέματα να ηγηθεί πραγματικά.
Ως τώρα τα πράγματα κύλησαν με έναν τρόπο. Από τον Μάιο του 2010, με την υιοθέτηση του μνημονίου εφαρμόζεται ήδη ένα βαρύ πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθεροποίησης, το οποίο εμπλουτίζεται με διαρθρωτικά μέτρα, που καλύπτουν όλο το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Δεν ήταν απλό, ούτε εύκολο. Εφαρμόστηκαν ωστόσο τα περισσότερα σε κατάσταση σοκ, σε συνθήκες πιεστικές και υπό την απειλή της απώλειας των πάντων. Σε τούτη τη νέα φάση όλο το σύστημα έρχεται αντιμέτωπο με τον σκληρό πυρήνα αναδιάρθρωσης της οικονομίας, που θα απαιτήσει συνδυασμένα ένα διπλό κύμα εσωτερικής υποτίμησης και φιλελευθεροποίησης της οικονομίας. Αυτό έρχεται και αυτό θα κληθεί να διαχειρισθεί η κυβέρνηση κατά πρώτο λόγο και η αντιπολίτευση κατά δεύτερο λόγο. Ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει αποφασισμένος να κάνει ό,τι χρειασθεί για τη σωτηρία της χώρας. Εκείνο που δεν είναι ξεκαθαρισμένο είναι αν έχει μπροστά του όλο το κάδρο, αν έχει όλη την εικόνα και αν μπορεί να κινητοποιήσει τις δυνάμεις πρώτα του κόμματός του και έπειτα της κοινωνίας προς αυτή την κατεύθυνση. Αντιστοίχως ο κ. Σαμαράς, ο οποίος θα κληθεί και αυτός να αναλάβει το κομμάτι της δέσμευσης που του αναλογεί για την οριστική διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Ως τώρα παίζει και από εδώ και από εκεί. Και πιέζει την κυβέρνηση και χαϊδεύει τα αφτιά των ψηφοφόρων. Στο επόμενο διάστημα θα κληθεί να τοποθετηθεί. Να δείξει αν όντως πιστεύει στον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών που διακηρύσσει. Αν πραγματικά αυτή είναι η θέση του για τα δημόσια οικονομικά, υποθέτουμε ότι δεν θα έχει λόγο να αρνηθεί τη συνταγματική κατοχύρωση του ελέγχου των ελλειμμάτων και του χρέους, με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Με άλλα λόγια, η σωτηρία δεν θα προσφερθεί χωρίς αντάλλαγμα. Και οι δύο ηγέτες, ο Γιώργος και ο Αντώνης, θα κληθούν να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις στο επόμενο διάστημα. Και αυτή τη φορά δεν επιτρέπονται παιχνίδια, ούτε από τον έναν ούτε από τον άλλον.
akarakousis@dolnet.gr
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire