Γιατί η Αθήνα διστάζει να θεσπίσει την ΑΟΖ;
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
...Η ΑΟΖ είναι το δικαίωμα κάθε παράκτιου κράτους να εκμεταλλεύεται κατ' αποκλειστικότητα το υπέδαφος του βυθού, τον βυθό, τα ύδατα (αλιεία) και την επιφάνεια της θάλασσας (ακόμα και με τη δημιουργία τεχνητών νησιών) σε μία θαλάσσια ζώνη πλάτους μέχρι και 200 μιλίων. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να εκτείνεται και πέρα των 200 μιλίων, αλλά στη Μεσόγειο αυτό δεν συμβαίνει λόγω των αποστάσεων. Με άλλα λόγια, στην περίπτωσή μας η υφαλοκρηπίδα είναι από οικονομικής απόψεως υποσύνολο της ΑΟΖ. Αυτός είναι και ο λόγος που διεθνώς η τάση είναι οι δύο αυτές θαλάσσιες ζώνες να οριοθετούνται ταυτοχρόνως (...)
Η Αθήνα αποφεύγει όλα αυτά τα χρόνια να θεσπίσει ΑΟΖ και συνεχίζει να μιλάει για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας, επειδή φοβάται τις τουρκικές αντιδράσεις. Η πρώτη φορά που η ελληνική διπλωματία ξεστόμισε επισήμως αυτό τον όρο ήταν τον Ιούνιο του 2010. Κι αυτό έγινε, λόγω της μεγάλης πίεσης που δέχθηκε από σειρά δημοσιευμάτων, αλλά και από κόμματα της αντιπολίτευσης.
Οι Τούρκοι φροντίζουν να συντηρούν τον φόβο της Αθήνας (...)
Αυτό, που πραγματικά φοβάται η Αθήνα είναι ότι οι Τούρκοι θα σπεύσουν να πραγματοποιήσουν γεωλογικές έρευνες νοτίως του Καστελόριζου και σε άλλα σημεία της ελληνικής ΑΟΖ, με σκοπό να την αμφισβητήσουν εμπράκτως. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Αγκυρα επιχειρεί να αποκόψει το σύμπλεγμα του Καστελόριζου από την αλυσίδα των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, προκειμένου να εξουδετερώσει κατά το δυνατόν την επήρειά του στην οριοθέτηση των ελληνικών θαλασσίων ζωνών (...)
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει εγκλωβισθεί. Οπως φάνηκε και από την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την εξωτερική πολιτική, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης την πιέζουν να θεσπίσει ελληνική ΑΟΖ. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι ο φόβος για τις τουρκικές αντιδράσεις. Η θέσπιση ελληνικής ΑΟΖ, όμως, δεν ισοδυναμεί με ελληνοτουρκική κρίση. Ακόμα κι αν οι Τούρκοι εγκαταλείψουν τις διερευνητικές επαφές, ακόμα κι αν στείλουν πλοία για έρευνες σε περιοχές που με βάση την αρχή της μέσης γραμμής ανήκουν στην ελληνική ΑΟΖ, υπάρχει η δυνατότητα επιτυχούς χειρισμού των τουρκικών προκλήσεων. Αποφεύγοντας την παγίδα να παρασυρθεί σε στρατικοποίηση της κρίσης, η Αθήνα θα αποκτήσει και το διπλωματικό πλεονέκτημα, προτείνοντας η διαφορά να παραπεμφθεί στη Χάγη. Ειδικά, εάν εμπλέξει στην υπόθεση την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία έχει καταστήσει τη σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας κοινοτικό δίκαιο».
Από τον «ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ»
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
...Η ΑΟΖ είναι το δικαίωμα κάθε παράκτιου κράτους να εκμεταλλεύεται κατ' αποκλειστικότητα το υπέδαφος του βυθού, τον βυθό, τα ύδατα (αλιεία) και την επιφάνεια της θάλασσας (ακόμα και με τη δημιουργία τεχνητών νησιών) σε μία θαλάσσια ζώνη πλάτους μέχρι και 200 μιλίων. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να εκτείνεται και πέρα των 200 μιλίων, αλλά στη Μεσόγειο αυτό δεν συμβαίνει λόγω των αποστάσεων. Με άλλα λόγια, στην περίπτωσή μας η υφαλοκρηπίδα είναι από οικονομικής απόψεως υποσύνολο της ΑΟΖ. Αυτός είναι και ο λόγος που διεθνώς η τάση είναι οι δύο αυτές θαλάσσιες ζώνες να οριοθετούνται ταυτοχρόνως (...)
Η Αθήνα αποφεύγει όλα αυτά τα χρόνια να θεσπίσει ΑΟΖ και συνεχίζει να μιλάει για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας, επειδή φοβάται τις τουρκικές αντιδράσεις. Η πρώτη φορά που η ελληνική διπλωματία ξεστόμισε επισήμως αυτό τον όρο ήταν τον Ιούνιο του 2010. Κι αυτό έγινε, λόγω της μεγάλης πίεσης που δέχθηκε από σειρά δημοσιευμάτων, αλλά και από κόμματα της αντιπολίτευσης.
Οι Τούρκοι φροντίζουν να συντηρούν τον φόβο της Αθήνας (...)
Αυτό, που πραγματικά φοβάται η Αθήνα είναι ότι οι Τούρκοι θα σπεύσουν να πραγματοποιήσουν γεωλογικές έρευνες νοτίως του Καστελόριζου και σε άλλα σημεία της ελληνικής ΑΟΖ, με σκοπό να την αμφισβητήσουν εμπράκτως. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Αγκυρα επιχειρεί να αποκόψει το σύμπλεγμα του Καστελόριζου από την αλυσίδα των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, προκειμένου να εξουδετερώσει κατά το δυνατόν την επήρειά του στην οριοθέτηση των ελληνικών θαλασσίων ζωνών (...)
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει εγκλωβισθεί. Οπως φάνηκε και από την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την εξωτερική πολιτική, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης την πιέζουν να θεσπίσει ελληνική ΑΟΖ. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι ο φόβος για τις τουρκικές αντιδράσεις. Η θέσπιση ελληνικής ΑΟΖ, όμως, δεν ισοδυναμεί με ελληνοτουρκική κρίση. Ακόμα κι αν οι Τούρκοι εγκαταλείψουν τις διερευνητικές επαφές, ακόμα κι αν στείλουν πλοία για έρευνες σε περιοχές που με βάση την αρχή της μέσης γραμμής ανήκουν στην ελληνική ΑΟΖ, υπάρχει η δυνατότητα επιτυχούς χειρισμού των τουρκικών προκλήσεων. Αποφεύγοντας την παγίδα να παρασυρθεί σε στρατικοποίηση της κρίσης, η Αθήνα θα αποκτήσει και το διπλωματικό πλεονέκτημα, προτείνοντας η διαφορά να παραπεμφθεί στη Χάγη. Ειδικά, εάν εμπλέξει στην υπόθεση την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία έχει καταστήσει τη σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας κοινοτικό δίκαιο».
Από τον «ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ»
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire