Η ιέρεια της Αιγύπτου, η Ουμ Καλσούμ και ο Γιάννης Βασιλόπουλος, ο γύφτος, ο συντοπίτης, ο άρχοντας του κλαρίνου.

Αποφασίζομεν...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Στο Κάιρο περιπολούσε ο θάνατος.

Στο ράδιο κάποιοι μιλούσαν για την Ουμ Καλσούμ. Και στο γραφείο, παλιές φωτογραφίες, αχνοί κόκκοι της μνήμης: εδώ το ξενοδοχείο «Ραμσής», εκεί το Μουσείο και δίπλα η γέφυρα που οδηγεί στη νεκρόπολη, παραπέρα οι Πυραμίδες κι ένα «σκυλάδικο» στην άκρη της Γκίζας, και καταμεσής ο Νείλος αργός, ωχρός και βρώμικος σαν τις γειτονιές κοντά στην πλατεία των εξεγερμένων, με υπαίθρια κουρεία, ανθρώπους κρεμασμένους σαν τσαμπιά στις πόρτες των λεωφορείων, και με τα κλάξον των αυτοκινήτων να χτυπάνε ολημερίς, λες και είναι μέρος γαμήλιας πομπής ή κάποιας μεγάλης παρέας που γυρίζει τροπαιούχος από παρακείμενο γήπεδο (...Ετούτος εδώ, ο Ρόμπερτ Φισκ, που μιλάει για την Αίγυπτο, δεν είναι κάνας τυχαίος, υποβολέα. Γνώστης της περιοχής, συγκροτημένος, έγκυρος και προπάντων τολμητίας, ομιλεί μετά λόγου γνώσεως... Οπως μιλούσε για τη Σερβία και το Ιράκ, επισύροντας την μήνιν ορισμένων δικών μας, σεσημασμένων) *** Μικρές Γερμανίες, σπαρμένες στην Ενωση, δεμένες χειροπόδαρα με λιτότητα διαρκείας και ασφυκτικούς περιορισμούς; Κάπως έτσι. Με μια διαφορά: όσα -φέρεται ότι θα- διαλαμβάνει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητος, δεν θα καταστήσουν ποτέ Γερμανία τις «μικρές Γερμανίες». Πρώτον, γιατί δεν υπάρχουν οι ίδιες δυνατότητες ούτε κοινή αφετηρία ούτε ίδια οικονομική προοπτική. Δεύτερον, διότι δεν επικρατούν ίδιες συνθήκες -στην οικονομία, την κοινωνία και στα «εθνικά θέματα». Τουτέστιν, ένας ταλαιπωρημένος λαός που δοκιμάζεται σκληρά από Μνημόνια και εξοντωτικές συνταγές, είναι πολύ πιθανό να επιχειρήσει έξοδο απελπισίας μελλοντικά και να τα κάνει λίμπα, κονιορτοποιώντας Σύμφωνα Ανταγωνιστικότητος και φωνήεντα υποταγής.
(Το ίδιο ισχύει και για τα «εθνικά θέματα», π.χ. της Ελλάδος: ας αναλάβει η Ενωση τη διαφύλαξη των συνόρων, ώστε να απαλλαγεί η χώρα από το άχθος των εξοπλιστικών δαπανών, και μετά βλέπουμε.) *** Οπως έπαιζε η ιέρεια της Αιγύπτου, η Ουμ Καλσούμ, ένα μικρό ειδησάριο έλεγε ότι πέθανε ο Γιάννης Βασιλόπουλος, ο γύφτος, ο συντοπίτης, ο άρχοντας του κλαρίνου. Και δεν ξέρω γιατί, υποβολέα, αλλά για πρώτη φορά μού φάνηκε ο θάνατος ως σημείο στίξης, ως μία «μικρή / Πολύ μικρή τελεία / Λευκή», που έλεγε ο αοίδιμος Τάκης Βαρβιτσιώτης.
Η Αίγυπτος ξύπνησε...
«Το καθεστώς της Αιγύπτου διατηρεί τον λαό σε μια κατάσταση πολιτικά παιδαριώδη», λέει ο Ρόμπερτ Φισκ (επιφανής δημοσιογράφος, ανταποκριτής του «Independent» στη Μέση Ανατολή) στην Τάνια Mποζανίvου («Βήμα»):
-«Αυτός ο δικτάτορας τρίτης κατηγορίας, ο Μουμπάρακ, είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης επειδή ήταν φίλος του Ισραήλ. Ο ίδιος θα επιθυμούσε για διάδοχό του τον αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και διαπραγματευτή με το Ισραήλ -τον οποίο κανένας από τους διαδηλωτές δεν θέλει (...) Η Δύση θα κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει υπό έλεγχο την Αίγυπτο, την πιο στενή σύμμαχο του Ισραήλ από όλες τις αραβικές χώρες».
-«Η νέα γενιά των Αιγυπτίων (...) είναι μορφωμένη, έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο -αν και μετά δεν βρίσκει δουλειά. Ωστόσο αυτό που βιώνει σήμερα η Αιγύπτος είναι η στιγμή που ο λαός ξυπνά από αυτή τη νηπιακή αδράνεια και λέει "αρκετά". Οι Αιγύπτιοι είναι πολιτικά νήπια που ξύπνησαν».