Ο στρατηγικός σχεδιασμός της Άγκυρας είναι διαχρονικά ο έλεγχος του νησιού

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Οι εξελίξεις τρέχουν. Ε, και;

Του Κώστα Βενιζέλου

ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣτης Άγκυρας, τα ξεσπάσματα του Ερντογάν, η αντικατάσταση του «νομάρχη» με τον εκφραστή και διαμορφωτή του οικονομικού πακέτου, δεν μπορεί να συνιστά προεκλογικό τέχνασμα. Δεν μπορεί να σηκώνει τόσο ψηλά τον πήχη και μετά να περάσει «με μεγαλοπρέπεια» από κάτω. Ή να αλλάξει άρδην τη στάση του ο κ. Ερντογάν μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Είναι προφανές πως η Τουρκία δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να ανεχθεί την... απειθαρχία και θα καταστείλει οποιαδήποτε κίνηση γίνει, η οποία αμφισβητεί την παρουσία της στο νησί. Είναι δε σαφές πως με αυτή τη λογική και πολιτική πρακτική που υιοθετεί, δεν πρόκειται να αποδεχθεί συμφωνία στο Κυπριακό, η οποία δεν θα καθιστά υπό τον πλήρη -και ασφυκτικό- έλεγχό της τους Τουρκοκύπριους (ο στρατηγικός σχεδιασμός της Άγκυρας είναι διαχρονικά ο έλεγχος του νησιού). Συνεπώς τα δεδομένα δεν διαφοροποιούνται:
Η Τουρκία δεν ευνοεί συμφωνία στο Κυπριακό σήμερα εκτός εάν το περιεχόμενό της ταυτίζεται πλήρως με τους στρατηγικούς της σχεδιασμούς. Όπως συνέβη το 2004.
Ως εκ τούτου, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως οι συνθήκες που διαμορφώνονται είναι ευνοϊκές για μια συμφωνία στο Κυπριακό. Κι αυτό το στοιχείο θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σοβαρά στη διαχείριση του Κυπριακού. Ποια βήματα, δηλαδή, γίνονται όταν η συμφωνία δεν είναι κοντά. Από το 2008, που έχουν αρχίσει οι διαπραγματεύσεις -χωρίς ουσιαστικά όρους και προϋποθέσεις και χωρίς βάση συνομιλιών- η ελληνοκυπριακή πλευρά έπαιξε με τις εντυπώσεις και με τις παραχωρήσεις. Τι κέρδισε; Οι υποχωρήσεις παραμένουν και οι εντυπώσεις για γρήγορη λύση δεν διατηρούνται, λόγω της τουρκικής στάσης. Φθάσαμε δε στο σημείο -με αρχιτέκτονες τους γνωστούς εν δυνάμει μεσολαβητές- να κτίζεται «εποικοδομητική εικόνα» για τον Έρογλου. «Εποικοδομητικός» ο Έρογλου των δύο κρατών και του εθνικού διαχωρισμού! Καλός και ο Ερντογάν, που «θέλει λύση αλλά δεν το λέει μέχρι να κερδίσει τις εκλογές». Δεν είναι τυχαίο που ξένες κυβερνήσεις αποφεύγουν να σχολιάσουν τον ετσιθελισμό του Ερντογάν κατά των Τουρκοκυπρίων… Και από την άλλη, οι ίδιοι κύκλοι θεωρούν «συγκρατημένη» τη στάση της ε/κ πλευράς, που πριν αρχίσει η διαδικασία έσπευσε να προικίσει την άλλη πλευρά. Τι φταίει άραγε γι’ αυτό; Μήπως χρειάζεται αλλαγή πλεύσης; Δεν μπορεί οι εξελίξεις στα κατεχόμενα, στην Τουρκία, στην ευρύτερη περιοχή να τρέχουν και στη Λευκωσία να παραμένουν γαντζωμένοι σε ξεπερασμένες προσεγγίσεις και πολιτικές. Δεν μας αγγίζει τίποτε και δεν μας επηρεάζουν άλλοι παράμετροι;