Το ελληνικό πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και το ευρωπαϊκό είναι ελληνικό, δήλωσε χθες ο πρωθυπουργός. Κι έχει δίκιο. Θα περίμενε όμως κανείς να καταστήσει σαφές με ποιους στόχους και με ποιες συμμαχίες επιδιώκει να διαπραγματευτεί, ώστε να βελτιωθεί η θέση της χώρας, που έχει καταρρακωθεί από τη χρεωκοπία του Μνημονίου.
Ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται στην αρχή μιας διαπραγμάτευσης, που το πιθανότερο είναι να μην καταλήξει έως την εαρινή Σύνοδο Κορυφής στο τέλος του μήνα. Αν εννοεί τη φράση "όλα είναι ανοιχτά", οφείλει να γνωστοποιήσει τις "κόκκινες γραμμές" της διαπραγμάτευσης, ώστε να χαράξει ανάλογη τακτική και να κάνει ταμείο στο τέλος.
Τίποτε απ' αυτά δεν έπραξε χθες. Ζήτησε συναίνεση για εσωτερική κατανάλωση. Δεν ζήτησε συναίνεση ώστε να ισχυροποιήσει τη διαπραγματευτική θέση του διεθνώς στην ουσία και πάλι δεν διαπραγματεύεται. Είναι έτοιμος να υπογράψει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, υπογράφοντας λευκή επιταγή στη Μέρκελ. Δεν θέτει θέμα αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, παρ' ότι ακόμη και τα συντηρητικά κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος αποδέχονται την ανάγκη αυτή. Ζητάει "συνολική λύση για την Ευρώπη" χωρίς να προσδιορίζει το εύρος της. Μοιάζει να εύχεται να πετύχει όσα ήδη πέτυχε η Ιρλανδία με την επιμήκυνση του δανείου της τρόικας και τη μείωση του επιτοκίου.
Προπαγανδιστικά διοχετεύει το ενδεχόμενο του βέτο, χωρίς να προσδιορίζει το περιεχόμενό του. Βέτο σε ποιο σχέδιο;
Χωρίς ευρωπαϊκές συμμαχίες, ο κ. Παπανδρέου, για άλλη μια φορά, μοιάζει να πορεύεται με την "αυτοπεποίθηση" του προστατευόμενου της Ουάσιγκτον. Πέρυσι άνοιξε την πόρτα για να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή του Μνημονίου. Φέτος εναποθέτει τις ελπίδες του στην άμεση εμπλοκή του αμερικανικού παράγοντα, όπως διεφάνη με το ταξίδι - αστραπή του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών στο Βερολίνο.
Ακόμη κι όταν επιβεβαιώνεται η αμερικανική "γενναιοδωρία", συνήθως εξαργυρώνεται με κινήσεις ανοχής ή και υποτέλειας ως προς την αμερικανική εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιόδους απρόβλεπτης έκβασης κρίσεων, σαν αυτή στην οποία έχει παραδοθεί ο μεσανατολικός περίγυρός μας, ενώ η Αθήνα παίζει το τουλάχιστον αναχρονιστικό χαρτί του άξονα της Ελλάδας με το Ισραήλ. Με αυτή την έννοια, το ευρωπαϊκό παιχνίδι του κ. Παπανδρέου μπορεί μοιραία να αποδειχθεί global...
www.avgi.gr
Τίποτε απ' αυτά δεν έπραξε χθες. Ζήτησε συναίνεση για εσωτερική κατανάλωση. Δεν ζήτησε συναίνεση ώστε να ισχυροποιήσει τη διαπραγματευτική θέση του διεθνώς στην ουσία και πάλι δεν διαπραγματεύεται. Είναι έτοιμος να υπογράψει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, υπογράφοντας λευκή επιταγή στη Μέρκελ. Δεν θέτει θέμα αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, παρ' ότι ακόμη και τα συντηρητικά κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος αποδέχονται την ανάγκη αυτή. Ζητάει "συνολική λύση για την Ευρώπη" χωρίς να προσδιορίζει το εύρος της. Μοιάζει να εύχεται να πετύχει όσα ήδη πέτυχε η Ιρλανδία με την επιμήκυνση του δανείου της τρόικας και τη μείωση του επιτοκίου.
Προπαγανδιστικά διοχετεύει το ενδεχόμενο του βέτο, χωρίς να προσδιορίζει το περιεχόμενό του. Βέτο σε ποιο σχέδιο;
Χωρίς ευρωπαϊκές συμμαχίες, ο κ. Παπανδρέου, για άλλη μια φορά, μοιάζει να πορεύεται με την "αυτοπεποίθηση" του προστατευόμενου της Ουάσιγκτον. Πέρυσι άνοιξε την πόρτα για να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή του Μνημονίου. Φέτος εναποθέτει τις ελπίδες του στην άμεση εμπλοκή του αμερικανικού παράγοντα, όπως διεφάνη με το ταξίδι - αστραπή του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών στο Βερολίνο.
Ακόμη κι όταν επιβεβαιώνεται η αμερικανική "γενναιοδωρία", συνήθως εξαργυρώνεται με κινήσεις ανοχής ή και υποτέλειας ως προς την αμερικανική εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιόδους απρόβλεπτης έκβασης κρίσεων, σαν αυτή στην οποία έχει παραδοθεί ο μεσανατολικός περίγυρός μας, ενώ η Αθήνα παίζει το τουλάχιστον αναχρονιστικό χαρτί του άξονα της Ελλάδας με το Ισραήλ. Με αυτή την έννοια, το ευρωπαϊκό παιχνίδι του κ. Παπανδρέου μπορεί μοιραία να αποδειχθεί global...
www.avgi.gr
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire